absürt anılar koleksiyonu

lise yıllarında “ çoban mehmet” dediğimiz, daha sonra bir bankaya müdür olan bir arkadaşımız vardı. bir gün okula elinde çok havalı ve pahalı görünen bir şemsiye ile geldi. hava çok kapalı görünmüyordu aslında ama şemsiye o kadar etkileyici idi ki aldırmadık bu manasızlığa. zaten daha sonra bu manasızlığa mana katmak için göklerden bir yerden bir yardım geldi mehmet’e. mehmet gün boyu şemsiye ile dolaştı ama aşırı bir ihtimamla tutuyordu şemsiyeyi. derste bile gözü şemsiyede idi desem abartmış olmam, zaten durum kendiliğinden abartı olduğu için benim fazladan bir çabaya girmeme de gerek yok. son ders bitmek üzereyken hepimizin isteyeceği ama aklından bile geçmediği şey oldu ve birden yağmur yağmaya başladı. hepimiz şemsiyenin kanatlarını açıp göğe doğru ve göğe karşı bir kalkan olup en azından bir iki tanemizi koruyacağını düşünüp heyecanlandık ama mehmet yağmur bulutlarından daha çok kararan yüzüyle dersin sonuna kadar somurttu. klasik müzik bestecilerini mezarlarında huzursuz eden son zil çaldığında koşa koşa dışarı çıktık ama mehmet en sona kaldı. şemsiyeyi açmasını istediğimizde bize öyle bir cevap verdi ki engels’in anlatmaya çalıştığı şeyi anlar gibi olduk. belki devletin değil ama ailenin ve özel mülkiyetin ne olduğunu çözdük bir anda. epifaniye neden olan cümle tam olarak şöyleydi: “ dedem, şemsiyeyi ıslatma dedi.”

dün akşam böyle bir kareyle karşılaştım.

öğretmene abla demek?

bir arkadaşlığın bitmesine sebep olabiliyor bazen. ekşi sözlükte kadın kadına arkadaşlık veritabanına bir ilan bıraktim. bir yıl sonra filan bir kadın yazar ilana karşılık verdi. ıkimizde 40lı yaşlardayız. neyse ben onu o beni çok sevdi. ama travmatik bir kadın. ailesi de dahil olmak üzere insan ilişkileri kötü. ama dediğim gibi biz çok iyi anlaşıyoruz.
birgün ekşi sözlükte birine mesaj atıyor. tartışma yaşıyor ben de çoçuğa gıcıklık olsun diye mesaj atıyorum.
ancak biz çocukla iyi anlaşıyoruz. arkadaşima çok fevri davradiğinı sakin ve rshat olmasi gerektiğini söylüyorum. çocukta hoşlandığı için mi bilmem bana çok sert çıkış yapıyor ve hayatında belki ilk defa birine ona değer veren birine görüşmek istemediğini söylüyor. terk ediliyorum.

bu sırada biz çocukla arkadaşlığa devam ediyoruz. durumu anlatıyorum. çok etkilenmişe benzemiyor. ben olaydan sonra bayağ bozuluyorum.

çocuk konuşmanın ilerleyen zamanlarında bir iş için izmir' e geleceğini söylüyor. ben arkadaşça görüşmekte sorun yok diyorum. ancak çok farklı olmamımiza rağmen, çocuk etkileyici bir tip.

son dakika tam gelmeye yakın sevgilimin buluşmamızı hoş karşılamayacağinı söylüyorum. buluşursak birgün hep beraber buluşuruz diyorum.

sevgilime telefon açıp onu özlediğimi söylüyorum. çünkü özlüyorum. ama onun şimdilik yapabileceği bir sey yok.

not: az kalsın kaptırıyordum. neyse

bir seferinde acil serviste kırmızı alanda intörnüm.

yaklaşık yetmişli yaşlarında bir teyze hipertansif akciğer ödemiyle geldi. yani tansiyonu o kadar yükseldi ki, akciğeri kaplayan zarlar arasına sıvı doldu ve ani başlayan nefes darlığı sebepli acil müdahale alanına alındı. biraz öğrencilik, biraz da durumdan etkilenme sebepli aralıklı olarak gidip nasıl hissettiğini sorup akciğerlerini dinliyorum. bir süre sonra teyze biraz olsun rahatladı, ben nöbet sonuna yakın işte yanına gidip tekrar nasıl olduğunu sorduğumda sıktı elimi, gitme dedi dışarda torunum var bir bak ben seni çok sevdim dedi.

gülsem ortam müsait değil, teyzenin nefes alamıyorken bile bu işleri yürütüyor olmasına hayran olmamak elde değil, ortamdan uzaklaşma gerekliliği işten bile değil.

öğrencilik güzel şey gerçekten. *