acıyla baş etme yolları

kişinin veya canlının acıyla baş etme biçimleridir.

ağlamak, müzik dinlemek, uyumak, duş almak, değişmek, okumak, yazmak, gitmek gibi eylemlerdir.

paradoksal biçimde bu eylemler bile acı verebilir.

ben görmezden geliyorum
doğru değil biliyorum
ama acıyı bazı zamanlarda peyderpey yaşıyorum çünkü ne kadar görmezden gelirsem geleyim bazı zamanlarda karşıma çıkıyor
sonra bir bakmışım bitmiş
ben farkına varmıyorum
biri lafını açıyor o zaman fark ediyorum

alışmak, anlamak. aslında en çok anlamaktır. acı veren şey bir pişmanlık mı, yoksa ihanet mi, kayıp mı.. her türlüsünde anlamak, acıyı bir nebze hafifletebilir. kesinlikle müzik dinlenmesi taraftarı değilim. özellikle hüzünlü şarkıların acıları daha çok beslediğini, insanı bir nebze uyuşturduğunu düşünüyorum. dinleyecekseniz hareketli şarkılar dinleyin, keyfiniz yerine gelsin.
bazı acılar ise kimsenin. suçu olmayan acılardır, ölüm gibi. bununla başa çıkmanın tek çaresi alışmak..

başka bir acıya sığınmak. bu kadar etkili ama bir o kadar da malca başka metot var mıdır bilmiyorum ama uzun zaman bu yola başvurdum

acının mahiyetine göre değişebilecek yollardır. bir kaybın acısı -evladın, sevdiğin birinin- acısıyla başa çıkma yolları tenzih ederek bir şeyler karalayacağım, kaybın acısına öneride bulunmaktan haya ederim.

bu acı bana ne diyor? "acı varsa yaşam var" diyor yazar. şeyler öylesine olagelmiyor, acı suyunda insan boğulurken aslında bir akış var; varılacak bir yer var. acı varsa tekamül var, hayat var, tatlı var. geçenlerde çok acıdım, hala daha acıyor içimde bağzı şeyler -bazen şeyler bazı değil, bağzıdır-.

rab, bu acıyla benden kastın nedir? beni nereye götürmeyi, hangi dersleri almamı murat etmektesin? bana kolaylıkla, güzellikle, sızısız, keyifle ve mutlulukla göster. bu yükü koyan sensin, alacak olan da elbet sensin. ol, demenle oluverenlerin sayısınca dileniyorum; ol deyiver.

bu durum içinde bulunduğun duruma göre değişir. bazen baş edemezsin... büyük acılar düşmene sebebiyet verebilir. her şeyin sonunda alışıyorsun... yaran kabuk bağlamaya başlıyor artık. eskisi kadar can yakmıyor...

acı; bir nesne ya da insanın yahut bir duygunun kaybı sonucu yaşanılan derin ve bitimsiz bir yas süreci.

her insanın bu duygunun üstesinden nasıl geldiği görecelidir, çünkü bütün yaralar farklıdır.

kimisi kendisini yazmaya, çizmeye, resim yapmaya, şiire, şarkıya, kitaplara veya mesleğine verir.
kimisi ibadet eder ve allah'a sığınır, kimisi çareyi içmekte bulur, ki içmek acıya çözüm değildir; hiçbir şey acıya çözüm değildir.

acının ne zaman başladığı bilinse de ne zaman biteceği muammadır, çünkü hatırlayan ve hisseden varlıklarız; ayrıca herkes acı çeker mi, o bile belli değil, hayatında her şey yolunda giden, sevdikleri yanında olan, acı çekmek için yeterince kaybetmemiş olan biriyle gerçekten acı çeken insan aynı değildir.

acıyı alt etmenin yegane yolu belki de hissedilecek her şeyi hissetmek ve artık hissetmez olmaktır.

ya da kabullenmektir.
acı verse de.

ben motivasyonumu her zaman bu da geçer yahu cümlesi üzerinden kuruyorum.

ha üzüntümü geçiriyor mu? pek değil ama en azından umut veriyor ve ne olursa olsun diri tutuyor.

insan unutabilen bir varlık, acısı geçmese de yarası geçiyor.

'bu başıma gelen olabileceğin en iyisiydi' diyerek olası daha kötü senaryoları akıldan geçirince acı hafifliyor

acıdan geçmeyen insan biraz eksiktir . acı insana değer katar .

eskiden uykuydu, şimdi ise hiçbir şey.