acıyor

adından da belli olduğu üzere hüzün dolu bir turgut uyar şiiridir.

mutsuzluktan söz etmek istiyorum
dikey ve yatay mutsuzluktan
mükemmel mutsuzluğundan insan soyunun
sevgim acıyor

biz giz dolu bir şey yaşadık
onlarda orada yaşadılar
bir dağın çarpıklığını
bir sevinç sanarak

en başta mutsuzluk elbet
kasaba meyhanesi gibi
kahkahası gün ışığına vurup da
öteden beri yansımayan
yani birinin solgun bir gülden kaptığı frengi
öbürünün bir kadından aldığı verem
bütün iş hanlarının tarihçesi
sevgim acıyor

yazık sevgime diyor birisi
güzel gözlü bir çocuğun bile
o kadar korunmuş bir yazı yoktu
ne denmelidir bilemiyorum
sevgim acıyor
gemiler gene gelip gidiyor
dağlar kararıp aydınlanacaklar
ve o kadar

tavrım bir çok şeyi bulup coşmaktır
sonbahar geldi hüzün
ilkbahar geldi kara hüzün
ey en akıllı kişisi dünyanın
bazen yaz ortasında gündüzün
sevgim acıyor
kimi sevsem
kim beni sevse

eylül toparlandı gitti işte
ekim filanda gider bu gidişle
tarihe gömülen koca koca atlar
tarihe gömülür o kadar

göksel'in yorumladığı şarkıdır.

acıyor acıyor acıyor her yolu denedim olmuyor.

göksel in gözleri şehla değil mi ya. hafif şaşı bakıyor sanki. güzel kız sevimli. bu şarkı çok güzel kilibi bence iyi değildi sanki .

-olursem yalnızlıktan.. ve senin kotu cehrelerinden.. hala batıyor..

onlar delilerek olen kadınlar.. zehirle, kursuna dizmelerle bir anda degil uzun uzun ve acılı oldurduklerimiz.. sancılar icinde..
her gun bir evvelki gunden daha fazla acılara gebe.. daha fazlası gelemez dediginde daha fazlasının da olabilecegini sana ogreten..
onlar ozguvenlerini alasagı edip karsılarına gecip kıs kıs guldugumuz kadınlar..
onlar insan sevgilerini kafalarına vura vura nefrete evirip yabanilikle sucladıgımız kadınlar..
onlar toplu katilliklerimizle cesetler yarattıgımız kadınlar..
onlar kadın olmalarından dolayı lanetli belledigimiz, "uygunsuzdur" etiketini yapıstırıp oteledigimiz kadınlar..
cocuklarını, hayallerini, gelecek umutlarını calıp bir kalabalıkta yapayalnız onları dolastırdıgımız kadınlar..
yollarına dikenler serip yara bere icinde kalmalarından katarsist ve cani bir haz aldıgımız kadınlar.. iclerine acılan kapıları belki fazla zengin bulup ruhlarını kurutmayı sectiklerimiz..
belki cok bilmis kibrimizle anlamamazlıktan gelmeyi tercih ettigimiz..
illa ki her gun daha da oldurdugumuz kadınlar..
kendilerini bir ucurumun kenarından defalarca atıp tek parca ayaga kalkıp yurumeye baslamalarına sasıp kaldıgımız kadınlar onlar..

-bir kez oldurulen icin olum bir daha yoktur.

gozlerini oyuyoruz deli kadınların.. kor oluyorlar.. her adımda daha cok kanatıyoruz.. kuturum kalıyorlar.. yetmiyor.. dovuyoruz.. moralmıs etleriyle hala hayattalar. betonarmeler arasında basını uzatmıs fidanı tasla iyice eziyoruz.. olmuyorlar.. sahi neden olmuyorlar?
tutsulenmis, kuflenmis, kuskun, titrek kelimeler dokuyorlar her yere.. deli kadınların kelimeleri de onlar kadar deli..
bu derece acı cekmene sebep ne varsa icine at.. hep icine..
size bir sır vereyim: hep aynı kadınlar olecek. cunku hep aynı kadınları oldureceksiniz.
deli kadınları oldurmek isteyen muhtesem hayat.. sen ne guzel seysin..

geceleri ben cok agır bir tasın altında uyurum. gunduzleri cok hafif bir yapragın ucunda yasarım. gece beni tas ezer. gunduz ruzgar devirir. devri daimli calısıyorlar, sagolsunlar.
hayallerimi o yuzden bana hep kanla yazdırdılar.
yarım. her sey yarım. oysa ben bir zamanlar tamdım. icime bakmayın. acıyor.
-olursem yalnızlıktan.. ve senin kotu cehrenden.. acıyor.. batıyor..
oldurmuyor.. yavas yavas, uzun uzun ve sancılı bir omur secmisler deli kadın katilleri.. bitmiyor.

kusursuz bir sistemdi: -olursem yalnızlıktan.. acıyor.. acıyor.. acıyor.. durmaksızın acıyor. bitmiyor.

2010-istanbul

her yolu denedim bitmiyor.