ah'lar ağacı

en sevdiğim şiirinlerden biridir, canım didem madak'ın. adına başlık açılmış olmasına pek sevindiğim, böyle başlıkların sayısının artmasını dilediğimdir de. bu şiirin bir ağıt, bir vasiyet, bir iç dökme ve koca bir sığınma olduğunu düşünüyorum. hepsi aynı anda ve hepsinden başka bir şey olarak. didem madak'ı bu kadar sevme sebeplerimden biridir bu şiir ve aynı isimli şiir kitabı. bu dünyada didem ile tanışamadık ama ahirette sohbet edebilmeyi en çok istediğim insanlardan biri o. allah rahmet eylesin, ahlar ağacı'nın güzel şairine.

"...
bir zamanlar kendimi
bulunmaz hint kumaşı sanmıştım.
kaç metredir benim yokluğum?
benden daha çok var sanmıştım.
benim yokluğumdan dünyaya
bir elbise çıkar sanmıştım.
dünyanın çıplaklığına bakmaya utanmadan
sonunda ben de alıştım.
ah...dedim sonra,
ah!"

ezberinden okuyan, okuduğunu yaşayan ve yeryüzündeki cennet sesine sarıp yollayanlar var.
yok demeyin, var.
bugün gördüm ben, arkada araba sesleri, kısık bir arka plan müziği, "burası en sevdiğim kısmıydı" diyen bir ara nağme, rüzgar ve fırtına, hepsi sen hepsi sana diyen battal boy sevda, tüm bunları nasıl taşıyacağımı düşünen ben, bitmeyen tanım, tamamen gitti aklım..

didem madak’ın bir ah üzerine bin söz söylediği şiirinden adını alan kitabı.
“sesimin tonunu emanet ettiğim ahlat ağacına” diyerek bu ağaca hediye etmiş.* şiirinde ahlat ağacını ah’ların ağacı olarak tanımlıyor. muhtemelen bu şiirin çıkış noktası da bu bağlantı.

kitabın metis yayınlarındaki son basımında kapak tasarımı semih sökmen’e ait. “iyi tasarımcı kitaba ruh üfleyen kişidir” diyen bu beyefendi metis yayınlarının kurucu ortağı imiş aynı zamanda. sonbaharda yere dökülen sarı yaprakları andıran bu tasarımı bence çok başarılı, sahiden kitapta okuduklarımın bir yansıması gibi geldi bana, çok beğendim:


kitabın ilk 33 sayfası kitaba ismini veren “ah’lar ağacı” şiirine ayrılmış. şahsımın çok sevdiği bu şiir hakkında haddimi aşarak birkaç kelam etmezsem eksik kalır. benim için bu şiir hiç şüphesiz içtenliğin şiiridir. yavan, abartılı, süslü tek bir dizesi yok. didem hanımın yaşadığı, hissettiği, isyan ettiği, içinde susturduğu, bastırdığı her şey bu şiire samimiyetle yerleşmiş. hatta belki içinden taşan ve taşamayan her şey oracıkta bir yerde duruyordu da didem hanım sadece üzerlerindeki örtüyü bize servis etmek üzere kaldırdı. yazdıkları öyle kendisinden.

bu şiirin en sevdiğim kısmı:

“iç ses, diye söylendim
çocukken şöyle dua ederdim tanrı’ya:
tanrım bana hiç erimeyen,
kırmızı bir bonbon şekeri yolla.
eski tül perdelerden gelinlik biçerdik
kardeşimle kendimize durmadan,
olmayan çayları,
olmayan fincanlardan içerdik.
olmayan kapıları açardık,
olmayan ziller çaldığında.
siyah papyonlu olurdu mutlaka
resim defterimizdeki damat.
yedi günde yarattığımız dünya
mutlu olurduk pastel koksa.”

kitapta ahlar ağacından başka sekiz şiir daha mevcut. didem hanımın ah ettiklerine tanık olmak adına okunmasını tavsiye ediyorum. bu tanıklık muhakkak bizim de göğsümüze bastırdığımız birçok duyguyu açığa çıkaracaktır.

edit: eser gökay'ın sesinden

1970/2011 yılları arasında yaşayıp kendi annesizliğini kızı da kendisi vefat edince yaşamış olan didem madak'ın yazmış olduğu 74 sayfalık şiir kitabı olup
metis yayınları tarafından basılmıştır.
kitap; ah'lar ağacı
siz aşktan n'anlarsınız bayım?

kalbimin en doğusunda
samson ve dalila
pollyanna'ya son mektup müsveddeler
karınca kumu
ağlayan kaya
paragraf başı bölümlerinden oluşur.