90'lar aşığı yazarlar

çocukluğum sebebiyle içinde bulunduğum gruptur.

bir de ozan orhon vardı. şöyle de bir şarkısı vardı :
cemile nerde, hani nerde, o çöllerde, yoook.

kral tv izlerken çay içip, ikram bisküvi yemeyen, top 10 ve top 20 listelerinin heyecanını bilmeyen, makarena dansı bilmeyen, iki eli bırakıp, yamaç aşağı bisiklet sürmeyen, tetriste uzun çubuğun gelişinin heyecanını tatmayan, anne terliği yemenin zevkini bilmeyen, nejat uygur skeçleriyle gülmekten ağlamamış olanlar bizden değildir.
o yazarlar ki ne güzel yazarlardır, o yazarların entrylerini oylayanlar ne yüce kafacılardır.

vuhuvvv! 90lar forever.

yahu yok mu bir zaman makinesi bir şeyler falan, ışınlansak şu yıllara.

"buyrun benim" dediğim başlıktır.

bu arada nasıl olur da mansur ark ve ragga oktay'ı unutursunuz. aşk olsun, dediğimdir.

şahsımın ta kendisidir. küçükken korktuğum klibi paylaşmaya geldim. *

buradan

tam olarak beni kastediyor başlık. halen 90lar müzikleri dinlerim, sıkılınca bizimkiler izlerim.

benim efendim. aynı zamanda çocukluğum olmasından mütevellit her şeyine aşığım.

90'lar candır gerisi patlıcandır.

çocukluğunun ya da gençliğinin o yıllara denk gelmesinden mütevellit, kalbinde 90'ların yeri bambaşka olan insanlar.

bunlardan biriyim.

"mütevellit" yazmamdan anlaşılacağı üzere eski toprak sayılırım. 90'larda her şey daha güzel geliyordu bize. umutlarımız vardı, dostluklar güzeldi. teknoloji bu kadar ileri değildi belki ama biz yine saatleri ıskalamadan buluşmayı becerebilen, cep telefonu olmasa da fotoğraflarını, fotoğraf albümlerinde biriktirebilen, televizyon ekranlarında tüm parti liderlerinin aynı anda canlı yayına katıldığı, halktan birilerinin canlı bağlantı ile sorularını sorabildiği programlara şahit olan, şifresiz yayınlarla futbol maçlarının hepsini izleyebilen şanslı bir nesildik.

birçok şeyin tadı vardı. şimdiki gibi hızlı hızlı tükenmiyordu dostluklar, sevgiler... şarkılar güzeldi, komşuluklar güzeldi. okulda, toplu taşımada, her yerde insanlar başkalarına karşı şimdikinden daha saygılıydı. utanma duygusu vardı insanlarda. rezil olma korkusu vardı. yüzsüz, pişkin insan sayısı şimdiki kadar çok değildi. bir şey yapacağı zaman çekinirdi insanlar.

birileri siyasi sıkıntıları sıralar hemen, 90'lar güzeldi dediğinizde ama siyasi sıkıntı hep oldu bu ülkede. siyasi bakımdan hiç bırakılmadı ki bu ülkenin yakası... halkın ezilmediği dönem nadirdir sanırım ülke tarihinde ama en azından mutlu, umutlu insan sayısı çok daha fazlaydı. etrafa baktığımızda gülen yüzler görebilirdik, şimdiki yaşayan ölülerden çok farklı olan...

neyse... açayım bir mirkelam da, sıkıntımı unutayım.

90'lar denince aklına pop müzikten başka birşey gelmeyen yazar kitlesidir ayrıca.

günümüzdeki durumdan ziyade ab adayı olduğumuz yılları tecih eden yazarlardır.

yaz beni yaz beni. yine düştük sevdiğimiz başlığa.

90 kuşağının milliyetçisidirler. ben de bu grubun üyesiyim.

sanatsal açıdan üretimin adeta dibe vurduğu günümüzde, sadece 90'lar değil, 80'lerin , 70'lerin bile aranır hale geldiği durum.

içinde benim de bulunduğum gruptur. “neden bu kadar doksanlar manyağısın?” diye sorulsa, şundan dolayı diye gösterebileceğim tek bir şey yok. bir dönem olarak bakılacak olursa eğer, yapaylıktan uzak, filmlerim, müziklerin hatta bakkalda satılan abur cuburların bile daha kaliteli olduğu, düşünce özgülüğü olduğu zamanlardı. bilmiyorum, belki de ben çocukluğunu her anlamda çok güzel geçiren şanslı biriydim de bu yüzden bana bu kadar büyülü zamanlar gibi geliyor. kar yağışı bile bir farklıydı. ilkokuldaki hayat bilgisi kitabını bile düşünsem içimi huzur ve mutluluk kaplıyor.

benim.
*90'larda çocuktum.
*90'larda müziği keşfettim
*90'larda arkadaşlığı öğrendim.
*90'larda ilk aşkımı yaşadım
*90'larda en sağlam dostlarımı tanıdım

şimdi gel de aşık olma o güzel yıllara...

insan ilişkileri, müzikler, masumiyet, doğallık, elektroniğin hayatımızdaki minik yeri, sokakta oynanan oyunlar, çocukluğumuz.. ve daha bir sürü güzel şey düşünüldüğünde aşığı olmamanın mümkün olmadığı bir dönemdir.

o da bir şey mi, ben hiç yaşamadığım 80'leri bile özlüyorum. filmlerde gördüğümüzden, yazılarını okuduğumuzdan, bize anlatılanlardan yola çıkarak o dönemdeki insanların ilişkileri, hatıraları, arkadaşlık yapıları kat kat daha samimi geliyor. aslında o devirde yaşamalıymışım, bu dönem bana çok yabancı geliyor.

her insan kendi dönemini diğer dönemlerden daha üstün görebilir. burada anlaşılmaz bir şey yok bana göre. ben doksanların bir ferdi olarak geçmişle bugunu kıyaslarken objektif olduğumu düşünsem de bunun ne derece mümkün olabileceğini bilmiyorum.

doksanlar kitle iletişim araçlarının sayıca bugun olduğu kadar fazla olduğu bir dönem değildi. her şey manuel ve daha yavaştı.

doksanların 2.yarısından sonra hayatımıza yaygın olarak giren internet 56k modem düzeyinde, cep telefonları sms atabilmeyi başarı olarak sunan düzeydeydi.

filmler daha kaliteli senaryo ve daha az efekt olduğu için bugun bile izlenebilecek düzeydeydi. şarkılar daha duygu yoğundu. teknoloji daha alt düzeyde olduğu için genelde canlı da söyleyebilen insanlar pop dünyasındaydı.

bunların dışında insanlar daha az korkuyordu. siyasal kamplaşma bu düzeyde değildi. bu nedenle insanlar daha güleryüzlü daha sakin daha mutluydu.