aile içi siyasi görüş farklılığı

hiç umulmadık bir anda kısa süreli kargaşaya yol açıp huzursuzluk ortamı yaratabiliyor.
ebeveynlerin artık çocuklarının büyüdüğünü, kendilerine ait düşünceleri olabileceğini ve fikirlerini benimseyip saygı duymaları gerektiğini anlamaları lazım.
siyaset bağnazlığı yaparak çocuklarınızı yönlendirmek, sizi onların gözünde çekilmez kılıyor.
kendi dönemlerinde yaşadıkları siyasi gerilimler yüzünden bugünü değerlendirmeye çalışıyorlar.

sırf onlarla ayni siyasi görüşe sahip olmadığımız için babalık hakkını helal etmeyecek kadar fanatik olmasa'lar. keşke! ...
keşke 'o' siyasilerin kendi evlatlarını düşündüğü kadar sizlerde çocuklarınızı düşünseydiniz, belki bugunün gençleri olarak bizler de bu sıkıntıları çekmezdik.

en iyi çözüm apolitik taklidi yapmaktır. (bkz: ben) siyasi partiler yıkılır, liderler gider ama kalp kırıklıkları geçmez. değmez çocuklar... hüzünlendim.

dikatli olunmazsa felakete dönüşebilecek durumdur.
zamanında babam, kız kardeşim ve kendim olmak üzere 3 farklı görüşle beyin yakan tartışmalara konu olurdu evin salonu. babam ve kız kardeşim hem fikir, hem üslup açısından çok keskin olduğu için çoğu zaman kavgaya dönüşebiliyordu. ben ılıman bir söyleme sahip olduğum için modaratör havasında takılıyordum.
her seferinde bu evde bir daha siyaset konuşulmayacak deyip, ertesi gün yine delici bakışlarla tartışılıyordu.
siyâset yapmayı seven bir milletiz, partizan bir yönümüz var. tartışırken herkes o görüşün lideri oluyor ve davası için ölümüne mücadele ediyor. ilginç ve gereksizdir.

babasına laf söylesem savunmayacak ama akp'yi körü körüne savunan bir teyzem olduğu için asla o topa girmiyorum.

normal olan durumdur. kuşak farkı vaar, görüş farkı vaar, her birey kendi hür beynine sahiptir vaar, var da var yani. saygı gösterin geçin. her tarafımız siyaset zaten varsın aile içine de girmeyiversin canım.

birkaç akrabam dışında bizim için olmayan farklılıktır.

görüşmek zorunda olduğum (evet zorunda) kimseyle siyasi konuşmalara girmiyorum. kendimi yorup sinir etmemek için hele laf anlatmaya hiç uğraşmıyorum. ama farkettiğim bir şey var, benim kaçındığım, dikkat ettiğim bu konuya karşı taraf aynı hassasiyeti göstermiyor. bilin bakalım bu hangi partiye tapıyor? ha bir de bunu yapan insanlar “kimin kayığına binsem, onun küreğini çekerim” diyecek kadar da açıksözlü(!).

kendi görüşünü dayatma, körü körüne savunma yoksa özgür, güzel bir aile olduğunu düşündürtür. sevdiğim ortamlardır. olması gerekendir.. siyaset sevdiklerimizle aramıza girmesi gereken en son konudur.

şanslıyım ki ailemle aynı görüşe sahibiz.

neyse ki aile içi her görüşe saygı var.

bir dedem ateist, diğer dedem cihad hocası. bir amcam komünizmden defalarca içeri alınmış, babam milli görüşçü. ablam sosyalist, abim ülkücü. annem mezheplere inanmıyor, annanem şafiî. ne zaman aile toplantısı olsa, "acaba birbirlerini öldürecekler mi?" diye merakla bekliyorum. çok gergin ve sıkıntılı bir ortam. böyle bir ailede büyümenin tek ve en iyi yanı ise kişisel görüşlerinizi savunmayı öğrenebilmenizdir. tabii bu kargaşanın tarafı olmak istemezseniz de apolitiğin allah'ı olursunuz.

ağzını açamama sorunsalı. o kadar dar bakış açıları var ki, her gün kendime hayret ediyorum. ben nasıl bu kadar uyanık olabilmişim? nasıl onların saçma düşünceleriyle beynim dolmamış? canım ben.

şok olunacak bir şey bence. beni yetiştiren insanlara bakıyorum onlar a noktasında ise ben z noktasındayım. nasıl mümkün oldu diyorum kendi kendime. çok sabit ve bana göre saçma sapan fikirleri var. konuşurlarken gülesim geliyor bu kadar cehalet ve anlamamazlık fazla diye...

yemek masasında kafan aşağıya bakacak şekilde hafif bir "ya he he" sırıtmasıyla yemek yemeye yol açan durum.

bizim ailede nazım hikmet ve aziz nesin sevmeyen olmadığından hakkında dev cümleler kuramayacağım fakat ufak bir empati kırpıntısıyla "renk güzel şey" diyebileceğim başkalık. tabii renk sevmeyen birileri varsa bilemem, püri p'ak günler dileyebilirim ancak kendilerine.

hep farklı siyasi görüşlere sahip insanların içinde büyüdüğüm için yadırgamadığım bir farklılık. yadırganacak da bir durum söz konusu değil. her bireyin farklı düşünmesinden daha doğal bir şey olamaz elbette ama keşke bununla beraber düzgün tartışma kültürümüz de olsa. türkiye'deki en büyük eksiklik bu, düzgün tartışma kültürü siyasi liderlerde olmadığı gibi halkta da yok. sevgisinden şüphe duyulmayan ama fanatik siyasi görüşlülüğü yüzünden kim bilir kaç baba çocuklarının kalbini kırdı. gözlemlediğim kadarıyla genelde bu tür olaylarda büyükler gençleri dinlemek istemiyor. kafalarında bir yaşanmışlığın içine tıkılmışlar ve oradan çıkmak onları korkutuyor, daha beter olacağını düşünüyorlar ve haliyle çocuklarının da tıkıldıkları düşüncenin dışında oluşları onları hem korkutup hem de öfkelendiriyor. bir süre sonra dinlemeye tahammül bile edemeyip çocuklarının ağızlarından çıkan her cümleyi siyasi algılamaya başlayıp bağırmaya başlıyorlar, beraberinde dinlenmeyen genç de bağırmaya başlayınca kavga kaçınılmaz oluyor. kimse kimsenin gözünden dünyayı görmüyor. büyüğe olduğu kadar küçüğe de saygı duyulması gerektiği, saygının büyüklükle küçüklükle değil insanla ilgi olduğunu anlasak ve dinlemeyi becerebilsek ah ne de güzel olur...

jenerasyonlar arası çatışmanın üzerine bir de bu eklendikten sonra, bu savaşın içinden galip çıkan aydın görüşlü insanları her zaman fazlasıyla iradeli ve saygın bulmuşumdur.

x kuşağı ebeveynler ile z kuşağı çocuklar arasında olması muhtemel farklılıktır.

aileniz sağ görüşlü siz sol görüşlü bir insansanız tam bir kaos ortamı oluşuyor.
hele bir de ilerde işsiz kalırsanız eywah eywah.

edit;denendi onaylandı

bende mevcut olan durum. can sıkıcı.

özellikle eşler arasında ise bu fikir ayrılığı her yere sirayet eder, ebeveyn arasında ise ignemeler suretiyle hissedilir. kardeş ve akrabalar arasında ise daha hafif ignelemeler şeklindedir.