ailenin istediği kişi olmamak

bazen kalın kafalılıktan, bazense ailenin yaşadığı şartları yaşamamaktan kaynaklanan bir durumdur.

annem, babam, abim ve abimin karısı olan yengem koyu recep tayyip erdoğan destekçisi. bense ailemi sürekli bu konuda sürekli eleştiren, tayyip erdoğan'a sıkı sıkıya bağlanılmaması gerektiğini savunan, ailenin 'çıkıntı' evladıyım. belki üniversitede okuduğum kitaplardandır, belki izlediğim ve arkasını araştırdığım belgesellerdendir, bilemiyorum. fakat ben ailemin istediği, "cumhurbaşkanımız ne eylerse güzel eyler." diyen insan olamıyorum.

sırf bu yüzden ailemden yediğim azarların da haddi hesabı yok. bir keresinde babama 28 şubat'ın başörtüsünden ibaret olmadığını ve öncesinde de pek çok şeyin yaşandığını anlatmaya çalışırken az kalsın dayak yiyecektim. babam ömrü hayatımda bana bir fiske bile atmamış bir insan, hani düşünün bu muhabbetler ailemi (özellikle de babamı) ne kadar sinirlendiriyor...

bugün de abim ve yengem (muhabbetin nereden açıldığını da bilmiyorum) borsacılığın ve hisse senedinin kumar olduğunu en ağırından savunmaya başladı. kendilerine hisse senedi almanın ve serbest piyasa ile malın değer kazanıp kaybetmesinin dinen bir sakıncaya sebep olmadığını anlatmaya çalıştım. muhabbetin sonunda da 1985 yılında askerlik yapsaydım böyle düşünmeyeceğime karar verdik ve geceyi kapattık.

doğru mu düşünüyorum, yanlış mı düşünüyorum, bilemiyorum... fakat böyle giderse aile içi şiddetin kurbanlarından biri olacağım gibi...

kendi iraden ile birey olmuşsundur.

beni sülale sevmez. peki bu benim umrumda mı elbette değil. neden olsun ki. birileri ile aynı genetik mirasa sahip olmam ne onları iyi yapar ne de benim onları sevmemi gerektirir.

bir insan ile kan bağı olmasındansa fikir birliği içinde olmayı tercih ederim.

başlığa uygun tanım (bkz: imamın ateist çocuğu)

yazara tavsiyem ailesine rol yapması. bundan başka çözümü yok o işin. ya sen gerçekten huzura ermek için fikir değiştir. ya da onların yanında rol yap "he" diyip geç.

ailelerin cocuklarindan istedigi her zaman cok yuksek standartlardadir. kolay kolay karsilayamayinca da ailenin sevilmeyeni olur cikarsiniz. fakat onlar da haklidir yillarca buyutup besledikleri biricik cocuklarinin iyi bir hayati olsun isterler.

atatürk zübeyde hanımı dinleseydi, bugün türkiye cumhuriyeti diye bir devlet muhtemelen yoktu. :)

başkalarının beklentisini karşılamak için tek şansınızı lütfen harcamayın. lütfen.

kafaya takılmaması gereken durum.
önemli olan sizin istediğiniz kişi olup olamama durumunuz.
hayatımız başkalarına göre şekillendirmek için çok kısa.

keşke bir de o büyük beklentileri karşılamanızı isterken bir de destek olsalar.

önceden çok üzülürdüm bu olay için ama artık daha rahatım. ne yaparsam yapayım o mertebeye ulaşamayacağım için ben de kendi kafama göre hareket ediyorum.

teoride konuşulsa bile pratikte
mümkün olmayan bir durumdur.
insan en nihayetinde aynı noktaya döner, kınadığı anne babası ise tam da onun gibi olur.

istemediği kişi olduğunuza işarettir.

daha kötüsü kendi istediğiniz kişi olmaya çalışırken ne ailenizin ne de kendinizin istediği gibi bir kişi olamamaktır.

ben hep abim gibi asker olmak istedim.
çünkü kendimi biliyorum, sanki bu iş için yaratılmışım gibi hissediyordum gerçi hala öyle.

neyse efendim bizimkiler dedi ki bir eve bir asker yeter sen de okuyup doktor falan olursun.

netice olarak okumadım tabi ve amele oldum.

bu durumda ailemin istediği kişi kısmen oldum kısmen olamadım.

öyle işte.

aileler kendileri istediği gibi yaşamayınca veya istediği gibi davranamayınca çocuklarının onların yarım kalan hayallerini devam ettirmelerini ister ve bu yönde yetişriri ama bizler kendimize çoktan başka bir yol çizmişizdir bunu görüp farkedemezler.

ben kendi istediğim kişi olamıyorum ki alimünyum. ailemin istediği kişi nasıl olayım.

kendilerinin istedigi gibi biri olsaniz bile illa bi kulp bulup asla memnun olmucaklar zaten. o yuzden istediginiz gibi yasamak daha mantikli

ailenin istediği kişi olman için insan dışı bir varlık ne bileyim belki bir robot falan olman gerekiyor. uğraşmayın ben saldım işinize gelirse modundayım.

çok zor ve mücadele isteyen bir yoldur. istemesende yolundan sapmaman için kalp kırman gerekir. direncin ne kadar yüksekse kendi istediğin kişi olabilme ihtimalin o kadar yüksektir. bu direncin başındaki ergen arkadaşlara sabır ve güç diliyorum .

ailenin isteği kişi de kendi istediğin kişi de olamamak. zaten o ikisi arasında boşlukta kaybolup gidiyorsunuz