ailenin istediği kişi olmamak

karşılığında kendi istediğiniz kişi olabildiyseniz çok okey bi durum. omzunuzdan kendinizi öpün. arafta kaldıysanız, sakince geçmesini bekleyin. mühim olan yolun kendisi ya, onun gibi. yürümeye devam.

başarılı* olabilmenin ilk yoludur.
ucu açık bi söz farkındayım, ama asilik olarak algılamayın yeterli.
genç kuşak her zaman revizyonisttir, devrimcidir.
bu devrimin anlamı yıkıp dökmek ve kafalar kesmek değil.
yenilik getirmek, memur bi babanın memur bi evladı olmamak. daha yüksek bi mevkii'ye oynamak.

ben olamadım. annem sürekli beni başarısız olmakla suçlar.

olmak için çabalamıyorum da. bence kimse de pek çabalamasın çünkü aileler genelde kendi isteyip yapamadıklarını çocuklarına yaptırmak istiyor veya kendi doğrularına/yanlışlarına göre onların hayatlarını şekillendirmek istiyorlar. bunların çoğu bana hitap etmiyor.
ailemde olsa ortada bahsi geçen bensem sadece kendimi dinlerim. ne yapacağımı söylemeleri veya sevmediğim şeylerde diretmelerinden haz etmiyorum. kendi hayatım, izin verirlerse kendime göre yaşamak istiyorum yani. erken çocukluk dönemlerimden baş kaldırmalarım başlamış ve son bulmuyor hâlâ. (: bakınca haklı olan benim. saçma şeylerde diretmeleriyle hem kendilerini hem de beni yoran onlar olmuş yani. pişman değilim.
aile yönlendirmesi veya yetiştirmesi hep yanlış anlamına gelmiyor tabi ki. çocuk doğar doğmaz sizin hayatınızdalar, belli bir yaşa gelince tercihleri ve kararları onlara bırakın. örneğin"şu mesleği seç." demeyin mesela, onun yerine "istediğin meslek nedir?" deyin. günümüzde meslek sahibi olup kendi mesleğini yapamayan veya yapsa bile doğru düzgün geçinemeyenler var. en azından sevdiği bir meslek içinde olsun veya "seçtiğin bölümün geleceği yok, istersen şuna yönel." gibi laflar edilebilir ama "direkt şu mesleği seç." veya "şu üniversiteye git." ya da "şu yerde işe geç." gibi laflar söyleniş tarzından dolayı ilk önce sinir etmekle birlikte midemi bulandırır. ki daha "bunu giyme şunu giy." veya "şunu takma bunu tak." vs. hayırdır sen çocuk yerine kendi çocukluğunu mu doğurdun? o çocuğun istekleri ve kendi benliği hani?
annesin, babasın anlıyorum ama çocuk büyürken sen ona küçük muamelesi yapıp sürekli eşek gibi her şey de yönlendirirsen o ne zaman büyüyecek? ne zaman büyürler biliyor musunuz anca siz öldüğünüzde. bu küçük kalmanın yaş sınırı yok, ne zaman anne veya baba olmaz her şeye kendileri yetişmek zorunda kalır, her şeyin kararını onlar verir o zaman ama birden olacağı için cidden bir küçük çocuk gibi tökezleyip en son düşüp sürünecekler. topluma bak, bu toplumda siz ölüp giderken o kayıplarla birlikte kurtlar sofrasına düşecek.
o yüzden sorumluluklar veya hayata hazırlama olayı olsun erken çocukluktan başlasın yani. çocuğunuzu yarın ölebileceğinizi düşünerek büyütün. size bile ihtiyacı olmasın, her küçük şeyde sizi arayıp yardım istemesin. dışarıdan bu insanlara bakınca "tek eksikleri ağızlarında emzik, altlarında bez." diye düşünüyorum. yetişkin insanı bebeklikte tutmuşsun. dokunduysa ağlayabilirsin. çocuğunun hayatını mahvetmiş olabilirsin çünkü ve buna gerçekten ağlanılır.
ve aile sizden kopamıyorsa siz kopmayı bilin. yeterli akıl ve gelişim sahibiyseniz olmuşsunuz yani, ne bu aşırı aile bağımlılığı? tam bir bireye dönüşemezsiniz. bu da ilişkilerde veya iş hayatında bile sıkıntı yaratır. bir de onlar sizi kendilerine bağımlı hâle getirmemiş gibi size çocuk gibi bakıp yönlendirmekten bıktıklarında sizi suçlarlar. (: kendilerinden bir haber gibi "kaç yaşına geldin artık hâlâ şunları annenden/babandan mı istiyorsun?" deyip şak diye geçirirler. afallayıp kalırsınız.
en geç 20'de bir birey olun. en erken ise lisede...

demek ki kendileri sıkıntılı. çocuklar ailelerin yansıması diye boşuna dememişler çünkü.

henüz kendinin istediği kişi olamayan biri için bir de ailenin istediği kişi olmamak zor bir şeydir sanırım.

doğdum ailemin istediği evlat olamadım, evlendim eşimin istediği eş olamadım, yıllarca okudum hiçbir zaman istenilen öğrenci olamadım, hep bir olamama sorunu, hep bir asilik.. ve hiçbir zaman da olacağım diye uğraşmadım ne olmak istiyorsam o oldum...
çünkü insanlar hep sizi bir kalıba sokmaya çalışırlar..

kendin olmaktır.

çok faziletli bir durumdur. tanrı sizi cennetinden kovar ve siz kendiniz olursunuz.
yeteri kadar cesursanız o sizi kovmadan siz kaçarsınız.

'istediğimiz aile oldunuz mu da istediğiniz gibi olmadık diye tafra yapıyonuz' denilesi hal

aile: en büyük kötülüklerin iyi niyetle yapıldığı kurum