akla aniden çok eski bir şeyin gelmesi

benim aklıma 2008 2009 yıllarında dinlediğim şarkılar geliyor. spotify dan açınca aynı duygularla dinleyemiyorum ama. youtube da özellikle o yıllarda yüklenmiş videoyu bulmaya çalışıyorum. bazı yorumları okuyorum 10 sene önce yazılmış. bazı videolara 4 5 yıldır yorum gelmemiş. bir zamanlar bütün zamanını verdiğin oyun hesabına giriş yaptığında online listesinde herkesi offline görmek gibi. hiç ilerleyememişsin de dünya altından kayıp gitmiş gibi

genellikle eski seviştiğin kişiler gelir. önce bir hayatı sorgularsın sonra da acaba nerede diye onu sorgularsın.

çok eski deyince çocukluğuma gidiyor aklım. çoğunlukla da en mutlu olduğum, teyzemlerin hiç birinin henüz evli olmadığı anne tarafının ilk torunu olduğum köydeki zamanlara.

mutluymuşum lan...
sevildiğimi hissediyormuşum.

aklıma gelen de dalından incir koparmak falan işte.

benim geliyor, mesela gecen çocukken apobosumu çalan (evet küçükken öyle derdik merak eden z ler gugul amcaya sorsun) pis zorba çocuk geldi aklıma.

akla aniden çok eski bir şeyin gelmesi sanırım dağınık zihinlerin yaşadığı bir durum. dönem dönem sıklığı artan şekilde bende yaşıyorum.
dersteyim mesela, bir anda içinde bulunduğum durumla en ufak alakası olmayan insanlarla bir arada olduğum bir ana gidiyorum. alakasız bir eşyamı aldığım ana gidiyorum...
zihnim sağolsun beni o kadar alakasız anlara ışınlıyor ki bizzat kemal sunal'ın ünlü repliğine dönüşüyorum
şimdi ben buraya niye çıktım? niçin çıktım? nasıl çıktım? bunu izaha gerek yok. gördünüz yürüdüm çıktım. çıkmamış da olabilirim. çıkmışsam çıkmışımdır, çıkmamışsam çıkmamışımdır. buraya çıktık da sonradan çıkmadık mı dedik? sahi ya ben buraya neden çıktım. kim çıkardı beni buraya?

bazen bir koku veya ses aracılığıyla da yaşanabilen durumdur.

kavimler göçü.

bana çok sık olur, çok çok sık. her bir anının da kaynağını net şekilde hatırlarım. az önce bulaşık makinesini açınca anaokulumun yemek salonunda kendimi su içerken buldum mesela. o temiz ve hâlâ sıcak olan bardaklardaki deterjan kokusu şu an bulaşık makinemde mevcut. ana gittim ve geldim.

uzun süreli hafızamın getirdikleri bazen bizzat beni de şaşırtıyor.

çok eski derken benim zihnim hep 20-25 sene öncesinin istanbul'una gidiyor. bazen puslu sisli bir istanbul sabahında istiklal'de yürüdüğüm bir ana, bazen yağmurlu bir istanbul akşamında bakırköy sokaklarında koşuşturduğum bir ana, bazen de güzel bir havada moda sahilinde oturduğum bir ana gidiyorum. galiba ben en çok istanbul'un o kalabalık olmayan zamanlarını özlüyorum... benim kafa oralarda takılı kalmış sanırsam...

az önce yaşadığım şey. salak gibi uyandım malum işim var, acele gitmem lazım fakülteye. her nedense birden kendimi tv'de yayınlanan keloğlan çizgi filmini düşünürken buldum. bir sultan vardı kafası mayın tarlası gibi, şekilsiz, tam topoğrafik çalışmalara elverişli. adam canımı acitmadan, kanimi akitmadan beni hiçbir berber tıraş edemedi bu yüzden ben de kafalarını kestim diyordu.

keloğlan da o ara bir kuyu cini ile kanka olmuştu. dilek hakkı vardı. gidip cinden tüy dökücü krem istiyordu. sultan'ın kafasına sürüyordu.

nelere maruz kaldık çocukken ya. durup dururken düşündüğüm şeye bak. sen dünyanın bir ucuna git, ilim irfan için. sabah sabah onca işin arasında keloğlan'ın tüy dökücü kremi ve hasan şaş'ın brezilya'ya attığı golü düşün. bugünün normal geçmesi çok düşük ihtimal artık.

gülümseten olaydır. ne günlerdi be keşke yine o anı yaşasam dedirten olaydır.

hiç beklemediğin anda geçmişte yaşadağın ,gördüğün ya da duyduğun bir şeyin bir sebeple veya sebepsiz hatırlanması.

bazen o anlarda yaşanan şeyle alakalı ya mutlu olur gülümsersin ya da hüzünlenir acı duyarsın.

bu bana iki şekilde oluyor. ya yaptığım hatalar aklıma geliyor dalıp gidiyorum ki bu bazen evi falan geçmemle sonuçlanıyor. baya baya iki üç sokak geri dönüyorum ya da şu saçma sapan şarkılar veya çizgifilm, dizi sahneleri olur ya onlar geliyor çıkmıyor aklımdan. bak yine geldi aklıma. tut şunun ucunu döşeyelim abi, tut şunun ucunu döşeyelim abi. bıcı bıcı yaparım dalinle bıcı bıcı yaparım dalinle mis gibi kokarım, bıcı bıcı yaparım dalinle, heeyy. sonunda attıkları çığlıkları bile hatırlıyorum. a bide şu var. turkcelle bağlan hayata, hayata bağlan turkcelle.

beynin ömrü idame ettirirken temizlediği anılardan biridir. "bir baksana şuna çok önemli değilse atıyorum" deme yoludur adeta. önemsizse aklınıza geldikten sonra unutur gidersiniz. önemliyse woah olur, geçmişe döner, anıyı iyice inceler ve kalıcı hafızaya yollarsınız.

bana hep komik olanlar geliyor. ınsan icinde gülmek zorunda kalıyorum.

yıllar yıllar önce ben daha 17 yaşındayken konuştuğum bir çocuk ondan hoşlandığımı söyleyemeden sevgili yapınca muhabbetimi kesmiştim. aradan 10+ sene geçmiş çocuğun adını bile hatırlamıyorken o dönemki sevgilisini hatırladım birden. merak ettim stalkladım. kızın adını yazınca yerel bir gazete haberi çıktı karşıma. tıkladım bi baktım bu sene 3 temmuzda evlenmiş bir avukatla. hayat dolu biri olduğunu hatırlıyordum niye böyle bir şey yapmış anlayamadım ama* tebrik de ettim içimden hep mutlu olsun valla.

kıssadan hisse şu ki takıntı yapmadığınız kişileri stalklamak girip oynamayı unuttuğun sims karakterine ne olduğuna bakmak gibi bence, keyifli. bi de kadınlar için zamanında önemsediği bir erkekten ziyade onun hayatına girmiş bir kadını merak etmek daha genelgeçer bir davranış şekli bence. tam tersi de erkeklerde oluyor mudur onu bilemiyorum.

remember the time

sabah sabah ne alaka cidden.