akran zorbalığı

genelde çocukluk döneminde meydana gelen yaşıtlar tarafından psikolojik, fiziksel şiddet görme durumudur. çocuklukta yaşanan travmaların ömür boyu unutulmadığı dikkate alınırsa bunu yaşayan çocukların büyüdüğünde bazı sosyal problemlerle karşılaşması muhtemeldir.

çocukluğun en acımasız yanlarından biridir.

kesinlikle aileyle ilgili bir durumdur. çocuklarınızı düzgün yetiştirin ki başkalarının çocuklarının kalplerini kırmasınlar.

uzun yıllar kardeşimle benim yaşadığımız durum. içindeyken anlamıyorsunuz.
aklımda kalan en acı şey annemle babam boşanmaya karar vermişlerdi. evde kaos büyük, biz ağlamaktan gözlerimiz şiş okula gidiyoruz. komşu evlerde bizim mevzular konuşuluyor çocuklarda ana babalarından duyduklarıyla bizim üstümüze geliyordu. hoş bizimkiler boşanmadı olan bize oldu.
en küçük kardeşim de benzeri bir durumu okulda yaşadı. uygun bir dille kardeşime sataşanların ağzını yırtacağımı ilettim. o gün bugündür kimse karışmıyor.
işin kötü yanı bizde de küçük kardeşimde de annemle babam yanımızda durmadı.

her yaşta var olandır. özellikle yetişkinlikte yapılanı çok fazla can sıkar. ben, akran zorbalığına geç yaşta maruz kaldım. bilemiyorum belki de küçüklükte yaşadığım zorbalıkları unutturacak kadar sert olduğu içindir.
neden evlenmiyorsun, bu gidişle çocuğun olmayacak söylemlerine kadın olarak maruz kalıyorum.
neden bir işe girmiyorsun, amaan oku oku sıkılmadın mı?
kariyer planlarınız hiçe sayılır. bir de bunu, okulda birlikte dirsek çürüttüğünüz ve hayallerinizi paylaştığınız insanlar yapınca çok ağır oluyor. arkadaşlarınızın sizi değersizleştirmeye çalışması kadar acı bir olay yoktur sanırım.
birlikte güldüğünüz, büyüdüğünüz insanları hayatınızdan çıkarmaya sebep oluyor, akran zorbalığı.

malesef benim de uygulamış olduğum şiddet. küçükken yaramazlık yaptığımda seni araplara veririz diye korkuttukları için koyu ten rengi olan insanlardan korkuyordum. bu yüzden esmer tenli arkadaşıma ilkokulda kötü davranmıştım. çocuklarınızla düzgün iletişim kurmayı öğrenin lütfen. söylenen her şey hayatımızda konulara bakış açımızı şekillendiriyor. bazı şeyler sonradan düzeliyor belki ama ya biz farketmeden kalanlar...

günümüzde çalışan anne babalar ve uzaktan eğitim gördükleri için okula gitmeyen ve bir şekilde gözetimsiz kalan çocukların online oyunlar ya da online platformlarda birbirlerine akran zorbalığı uygulama ihtimalleri çok yüksek.
anneler ve babalar, lüften çocuğunuzu online platformlardan uzaklaştıramıyorsanız dahi mümkün mertebe çocukları gözetiminizde tutun, gün içerisinde yanında oturun, ne yapıyor, kimlerle arkadaş bir sorunu var mı diye sorgulayın.
sizin küçük bir dokunuşunuzla düzeltilebilecek konular mutlaka vardır. çocuklar arasında ezilen, sindirilen, gruba dahil olmaya çalışan, olamayan, gruptan dışlanan vs. vs. bir çok çocuk var ve anne babalar maalesef çoğunlukla yaşananlardan bihaberler.
dışarı çıkamamaya akran zorbalığı da eklenince bu çocukların ilerleyen yaşlarda psikolojik açıdan zorlanmaları kaçınılmaz.

çocukken daha zor olsa da ömür boyu süren şeydir. koca koca insanlar da zorbalık yaparlar.

ilkokul zamanları benim de uyguladığım ama çokça maruz kaldığım şiddettir. özellikle maruz kalan çocuk eğer aile içerisinde konuşmasına pek müsade edilmeyen bir çocuksa ileriki yıllar onun için çok daha zor geçecektir. temelinde maalesef aileve iletişimsizlik vardır. çok can acıtıcıdır.

buraya bir anımı yazmak istiyorum. asla unutamayacağım bir şey bu. belki de hiçbir zaman... lise son sınıfa geçtiğim yaz aylarında o kadar tükenmiş ve çaresiz haldeydim ki- herkesten sakladığım bir hastalığımı biri isteğim dışında yaymıştı, ve bundan dolayı çok fazla cinsiyetçi zorbalığa ve sl*tshaminge maruz kalıyordum, sadece 17 yaşındaydım- bir gece bileklerimi kesmiştim ve kızarıklık olarak hatırladığım şeyin kanayıp yara olduğunu farketmeden bir lise etkinliğine gitmiştim. bu dedikoduları yayan zorbam elimi görmüş ve arkadaşına ben kalkınca ''keşke dikine kesseydi de kurtulsaydık'' dediğini dymuştum. sanırım lise ve gençler sadece kıskançlık ya da ayrıştırma kutuplaştırma uğruna bu kadar şuursuz olabiliyorlardı. elimi oradaki danışman öğretmen sarmıştı. ben elimin acıdığını bile farketmemiştim. depresyonla o zaman içli dışlıymışım sanırım, şu an yaşım 20. yeni yeni anlıyor ve öğreniyorum. hayatımın en güzel zamanlarını geçiriyorum, ama dönüp o zamana baktığımda bana yapıştırılan o etiketlerden hala arınabilmiş değilim. lütfen bunu kimseye yaşatmayın, kimse sizin o zamanki kıskançlıklarınızın bedelini ödemek zorunda değil. o kızı da hiçbir yerde görmeye dayanamıyorum, şu an bir bloğu var ve gördükçe engelliyorum, çünkü bende çok büyük bir gerilim ve titreme yaratıyor. umarım kimse bunu yaşamaz, diğer 1.5 sene içinde yaptıklarından bahsetmeyeceğim bile, ama benim için en ağırı buydu cidden. bu tarz şeyler ''gençtim, toydum'' deyip de geçilecek şeyler değil maalsef. umarım herkes ailesinde sevgi görerek büyür, ya da o sevgiyi başka yerde bulamadıkları için diğer insanları kıskanmazlar.

hepsini enayi gibi sineye çektiğim zorbalıklardır. neyseki küçük şeylerdi, sadece fiziksel özelliklerden kaynaklı zorbalıklar.

bazı gerçekleri anlamak için 30'unuza gelmeyi beklemeyin diye amme hizmeti yapıyorum.. hakkınızda kim ne derse gülüp geçin, ne olduğunuzu içinizde bir yerde sadece siz bilirsiniz bir başkası değil unutmayın;)

ebeveynler içinse; bir nebze gerçekçi olun ve çocuğunuz başka çocuklara zorbalık yapıyorsa bunu görmezden gelmeyin. dünyaya 8.harikayı getirmiş değilsiniz. her çocuk en az sizinki kadar değerli. empati yapma yeteneğini kazandıracak olan sizsiniz, unutmayın.

genellikle yaşarken anlamadığınız ya da korkudan sustuğunuz durumdur. bazı insanların diğer insanlar üzerinde üstünlük kurma çabasından kaynaklandığını düşündüğüm olaydır. *

insanı parçalaya parçalaya şekillendiren şiddet türüdür. dönüp bakınca 'şöyle ağızlarına sı*saydım, böyle belalarını sıvasaydım' demek kolaydır ama maruz kalındığında insanı çaresiz hissettirebiliyor. iyi yanı başta yazdığım gibi kişiyi şekillendirmesi olabilir. hoş bunu avantaja çevirmek sadece zeka ve umut sıçmakla değil biraz da kaderin gülümsemesiyle mümkün.
ek olarak bazı entryleri okurken üzüldüm. canım yazarlar, umarım yaşadığınız tüm bu acı anıları unutturacak güzel mi güzel zamanlarınız olur.

çeşitli konulardaki reflekslerimi değiştirdiğini yeni yeni farkettiğim, keşke o zamanlar biraz daha sivri dilli olup lafları ağızlarına tıksaydım diye düşündüğüm, bazen benim de gaza gelip başka insanlara yapmış olduğumu farkettiğim olay. yapmak da, yapılmasına göz yummak da, maruz kalınca sessiz kalmak da onaylanma güdüsüyle alakalı bence.

ilk ve ortaokul çağındaki çocuklarda gelişmemiş empati yeteneği sebebiyle son derece acımasızca yapılan davranışlar. yaş itibariyle zorbalığa maruz kalan çocuğun ruhunda kalıcı yaralar bırakması kuvvetle muhtemeldir. "çocuktur yapar" düşüncesiyle evladını aklayan, onu yanlış davranışları konusunda uyarmayan ebeveynler tüm bunların en büyük sebebi.

oğlumun şu an gördüğü muamele. ne yapacagımı şaşırdım bır cozum bulamıyorum da.

geç ergen olduğum için liseye kadar başıma gelmiş durumdur. 11 sınıfa 187 başlayınca sorunlar çözüldü.

ilk önce "akraba zorbalığı" olarak okudum ikiside birbirinden beter düşman başına

çocukken maruz kaldığım ve uzun süre çocuklardan uzak durmama neden olan durumdur. yedi sekiz yaşında bir kız çocuğuydum yaşıtlarım tarafından dayak yiyip kıyafetlerim çıkartıldığı için aylarca okula gidememiştim. şuan bunu yapanların çoğu "çocuktuk ya aklımız yerinde değildi" diye geçiştirip hümanizm elçisi gibi dolaşıyor etrafta ama ben çektiğimle aylarca yatağımı ıslattığımla kaldım. lütfen çocuklarınızı dünyada yer alan sıradan iyi bireyler olarak yetiştirin onları her türlü eyleme hakkı varmış gibi magandalar olarak yetiştirirseniz ya kendilerine ya da başkalarına zarar verirler.