anısı olan hediyeyi çöpe atmak

geçmişin birazını da çöpe atmaktır.

anısı olan kişi ile hala görüşülüyor ise, evet o hediye hatıra olarak saklanmalıdır.
fakat o kişi yada kişiler ile görüşülmüyorsa ve hukukunuz bitmiş ise, o kişi yada kişilerin zihnimizde ki manevi ağırlığından da kurtulmamız gerekmektedir.
fiziksel olarakta zihnimize tekrar sinyaller gönderebilecek materyallerin etrafımızda olmaması gerektiğine inanırım ben.
o sebepten, ikinci bahsettiğim durum da hatıradır, hediyedir felan bunlar boş şeylerdir.
koyayım hatıraya afedersin.
zira sahibinin olmadığı yerde, hatırasının da işi yoktur benim nazarımda.

anı değersizleşmiş demektir.

sıradan eylem. kötü anılar da anıdır neticede. zamanında iyi olan anılar, ayrılık kötü gerçekleştiyse hatırlanmak istenmiyor ve kötü anı muamelesi görüyor.

atarım arkadaş! benim canımı sıkmayacak o hediyeyi görmek. o kadar.

eşyalara çok bağlanan önemseyen biri olmadım hiç. o yüzden herşeyi atabilirim.

ben saklarım, atmam. bana onu hatırlarsın isterim* ve bir daha öyle bir insanla tanışma hatasını yapmamı engeller.

anısı olan kişiyi çöpe atamayanlar olarak yaptığımız eylem. "çok sevme, nefret edersin. nefret etme, çok seversin." sözünün ilk kısmında anlatılan kişinin hediyesi olduğu için sorun yoktur.

hatırlanmak istenmeyen kötü bir anıdır.

ay inanmıyorum!

ne kadar şerefsiz olsa da, atılmaz ya. çekmiş gitmiş filan. olabilir. ben atmam.
benim ayakkabı kutularımda para yok, bana alınan küçük hediyeler var. cüzdan, tesbih, cart curt filan...

atar mıyız oğlum biz top muyuz? hatıralar mühim. allah herkese selamet versin.

bir tanıdığım eski eşinden kalma tencere setlerinde yeni eşiyle birlikte yemek pişiriyor.
olabilir yani neden olmasın değil mi ?
t: çöp kutusuyla aradaki mesafeye göre değişecek durumdur. üşeniriz belki *

bazıları hak ediyor gibi ya

anı dediğin sızıysa bence çöpe atmak yerine üzerine benzin döküp yakmalı.