ankara’da hayvan mezarlığı olmaması

uzun yıllardır hayvan besleyen birisiyim. çevremde de haliyle hayvan besleyen çokça insan var. bunların çoğunluğu evcil hayvan besliyor, sokak hayvanları besleyenleri bu başlığa dahil edemiyorum.

bir arkadaşımın çok uzun zamandır arkadaşı olan köpeği cuma günü kendisine veda etti. konuştuk, sesinin titremesi, ağlaması hiç de 190cm/100kg birisi gibi gelmiyordu. acısını en derinlerimde hissettim. ben de, büyük ihtimalle benden önce hayata veda edecek iki can besliyorum.

buraya kadar olanlar sadece empati ve anlaşılır konular. ancak en nihayetinde türkiye’de yaşıyoruz. can sıkıntısının devamı daha rahatsız edici: ne yapacak bu bedeni?

devlet tarafından pasaport bile çıkarılan bu hayvanın bedenine ne olacağı meçhul. büyük şehir demiş, kendiniz kamuya açık olmayan bir yere gömebilirsiniz, biz tıbbi atık işlemi yapıyoruz. kamu/özel barınakları biz kendimize yetemiyoruz. ilçe belediyesi bizim bir yetkimiz yok. veterinerler kendiniz gömmeyin, sokak hayvanları çıkarır, o kadar derin kazamazsınız, kamuya açık alana gömmenin cezası var.

alıdığımız bilgiye göre bir dönem ankara’da (türkiye cumhuriyeti’nin başkenti olur burası!) evcil hayvan mezarlığı varmış. diyanet işleri başkanlığının dinen caiz olmadığı gerekçesiyle yayımlanan fetva neticesinde kapatılmasına karar verilmiş. evet, bir canlının toprağa dönmesi hak olarak görülmeyerek fetva verilmiş. bunun din ile, dinsizlik ile laik bir ülkede nasıl bir karşılığı olduğunu sorgulamak zaman kaybı (din goygoyculuğu yapacak kimseleri öncelikle ilgili entrylerimi okumaya alalım).

sonuç: büyükşehir belediyesi arandı, özel kıyafetli görevliler gelip aldı. mişa tıbbi atık olarak yakıldı...

ilginç bir durum; dinazor mezarlığı bile var halbuki ankara’da.