ankara'ya aşık olmak

bir kamçılı orkestra şefi ukdesidir.

bu aşkı deniz kenarı şehirlerden gelen insanların geneli anlayamaz. bu aşkı çocukluğunu, gençliğini, ilk sevgilisini, mutluluklarını, hüzünlerini şehrin baktığı yerlerinde gören insanlar anlar.

sizin o denizi, yeşili olan şehirlerinizi herkes sever. oraları sevmek kolaydır. ankara’yı sevmek ise yürek ister, bu bozkırda bile güzellik görecek derin bir ruh ister.

edit: sen tunalı hilmi ile kennedy’nin kesişiminden dikilip caddeyi yokuş aşağı izlerken asfalttan ve binalarla dolu bir cadde görürsün. ben o caddede ilk elini tuttuğum kızı, konser için ilk gittiğim mekanı, liseliyken yılbaşı gecesi komi olarak ekstra çalıştığım mekanı, oturup ağladığım köşeyi görürüm.

zor, iki gözüm...

g.o.p'ta yaşadım uzun yıllar, küçükesat'a yakın bir noktada. o civarı seviyorum evet, eskiden daha güzeldi. bizim bildiğimiz getto en fazla seyrandı ahahaha. her gidişimde de bu bölgedeyim. ayrancı ve cinnah civarı da fena değil. gerisini bi boka benzetemiyorum.

(bkz: bu bana biraz abartı geldi)
elimi vicdanıma koyup, memleketime objektif yorum yapmam gerekirse; ankara anılarla sevilebilen bir şehir. fiziki olarak güzel yerleri var elbette. ama onu sevdiren yokuşun kendisi değil, o yokuşun götürdüğü yerlerdeki anılardır. dinamik bir şehir. bu haliyle de kötü demek vicdansızlık olur.
mesela, tek başına da olsan, ankara'da yürümenin tadı başkadır. başka şehirlerde de yürüdüm, biliyorum. kızılay'dan bir yere ya da bir yerden kızılay'a yapılan yürüyüşler sevdirir bu şehri. zaten ankara'da herkes bir yerlere yürür durur.
anılar, sevdiklerin, geride bıraktıkların, hayatına aldıklarınla vardır bu şehir. yaşananları tadıyla, kokusuyla, sıcaklığıyla, ayazıyla muhafaza etme özelliği başka şehirde yok sanki. ona özeldir.
yaşarsan seversin. yaşamazsan, kaçmaya bakarsın.
velhasıl sevilir sevilir de aşk şehre değil...