anne babayı çocuğun gibi sevmek

gayettâbidir. biz büyüdükçe onlar küçüldüğü için, hayat benjamin button'dan ibâret olduğu için, anne babamızı biz büyüdükçe onlar küçüldükçe, çocuk gibi severiz...

bidebayilistersen ukdesi.

yaslandiklarinda diyemem bunu ama bence yapilabilecek en buyuk yanlislardan bi tanesidir. tum sorumlulugu kendinizde hissetmenize gencliginizi genclik gibi cocuklugunuzu cocukluk gibi yasayamamaniza neden olur. ve herkes yerinde guzel. cocuk cocuklugunda anne baba ebeveynliginde...

merhametten kaynaklı olduğunu düşündüğüm hâldir. fazla role kapilmamali yoksa gençken bazı anne babalarin çocuğa yaptığı herşeyi ben bilirim moduna girip yaşlı anne babalarin tepesine akbaba gibi çökmeye kadar gider.

hatalarını maruz görmek için olan durum.
bir de şöyle bir gerçek var, çoğu anne baba çocuk gibi, öyle şeyler yapıyorlar ki insan onlara kızsa bile, bir şey değişmeyecek. anlamayacaklar.
insan bunu, belli bir yaştan sonra çok iyi anlıyor.
bu dünyada, bize onlar kadar fedakarlık yapan kimse olmadığı için, evlada gösterilen müsamahayı onlara da göstermeli ve onları kırmamaya özen göstermeliyiz.
anne baba ile kavga etmek insana hiç bir şey kazandırmaz.
öfkenizi ve hırsınızı, bir şey çıkacak insanlara gösterin.
onları olduğu gibi kabul edin.
hayat, kabullerle daha kolay yaşanır.

hangi yaşta gerçekleştirdiğinize göre iyi yada kötü olması değişen eylemdir.
çok küçük yaşlardaki çocuklarda üzerlerine gereğinden fazla yük binmesine ve erken büyümelerine sebep olurken, 45-50 yaşlarından sonra zaten yaşlanmanın getirdiği yorgunluk ve huysuzluk ile her gün daha da zorlaşır.
25-30 yaşlarında ise, anne babayı çocuğun gibi sevmek daha kolaydır, hastaysa, yaşlıysa çocuk gibi ilgilenirsiniz.
ilerde onları kaybettiğinizde, saçlarını yıkadığınız anları hatırlayıp kendi kendinize gülümsersiniz.