annelerin telefon çaldığında hep alakasız yerlerde olmaları

farkına vardığım bir tespittir. kapı gibi çarpar bu gerçek adamın suratına. bilirsiniz, anneler telefonda konuşmayı sever boş zamanlarında. çağrı merkezinde çalışsa orayı kalkındıracak derecede telefon konuşması yapar anneler. teyzeleri sıradan geçirip halalarla, oradan eski sınıf arkadaşlarıyla, hop yeni altın günü arkadaşlarıyla derken günün hatrı sayılır dakikaları telefonda geçer. fakat telefon çalınca anne kişisi genelde telefondan bayağı bir uzakta olur. telefonun konumundan bağımsız bir denk geliştir bu. telefon oturma odasındaysa anne mutfakta, telefon yatak odasındaysa anne çocuk odasında, telefon ev içinde o an tanımlanamayan bir yerdeyse anne dışarıdadır. evlat kişisi (bendeniz) ise telefonun çaldığını duyup seslerin geldiği ıssız odayı tespit ettikten sonra telefonu ışık hızıyla anneyle ulaştırmakla mükelleftir. bu yükümlülük evlat kişisine yine evlat kişisi tarafından kendi kendine tahsis edilmiştir. anne kişisinin bu olayda rolü yoktur.

nedendir peki bu telefon ve anne arasındaki ulaşılmaz yollar, cam tavanlar, delinemeyen dağlar? acep telefon açmanın bile iki saniyede değil de daha çok zahmet ederek yapılınca daha değerli olacağını gösteren bir metafor mudur bu? emeğin, çalışmanın, kendini paralamanın gerektiğiyle ilgili basit bir mesaj mıdır anne ve evlat kişisine? veya basit bir (bkz: murphy kanunu) mudur yalnızca? murphy'nin bu tarz gıcıklıkları meşhurdur, meşhur olmasına meşhurdur da bir yerden sonra bu gıcıklıklar kendine çeker insanı. küfredemez, kızamazsınız. mesela en kötü kıyafetlerinizle sokağa çıkarsanız çaktırmadan güzel bir kız beklersiniz. veya otobüs gelmiyorsa telefona odaklanırsınız ki tam o an gelsin aksi otobüs. fakat dostlar, murphy kanunları'nın bir özelliği daha vardır ki bu kanunları bilerek hareket ederseniz bu sefer beklentinizin tam tersi olur :) neyse efendim, demem odur ki basit bir murphy kuralı olabilir bu telefonla annelerin hep alakasız yerlerde olması.

uzun lafın kısası (ul), böyle şeyleri çok düşünürseniz kafayı yer, manisa'dan yerinizi alırsınız. bir yerden sonra kabullenmelisiniz ki telefonlar annelerin uzak olduğu zamanı tespit etmek ve o zaman çalmak için yaratılmıştır. simülasyondaki işlevleri budur. simülator bu telefonların kodlarını değiştirene dek siz her seferinde koşa koşa o telefonu annenize yetiştirecek, sonra içinizden söve söve önceki meşgul olduğunuz işe döneceksiniz. akıntıya kürek çekerseniz akıntıda iz bırakmadan boğulur gidersiniz, sonra bu durumu annenize haber vermek için oturma odasında bulunan telefondan annenizi ararlar. ve anneniz o sırada banyoda ellerini yıkıyordur.

benim de katıldığım çok doğru tespitlerden biri, annem örnek veriyorum iki dakika dışarı çıksa hemen telefonu çalar.

anneler, olması gereken yerlerdedir aslında.. tıpkı sizin gibi.. ama annelerden beklenilenler özel olduğu için bize öyle gelir.. çünkü beklediğimiz: annemizin koşulsuz biçimde istediğimiz an ve yerde sadece bizim için hazır bekliyor olmasıdır.

annemi ne zaman arasam ulaşamadığım için zaten nerede olduğunu da öğrenemiyorum.