antik dönemlerde babalık testi

dna testi teknolojisinin olmadığı dönemlerde ki ilkel tahmin testidir:
şüpheli durumlarda muhtemelen çocuğun şekline şemaline bakarak babasının kim olabileceğine karar veriliyordu.

antik dönemde, bunu dert edecek kadar muhafazakar olduklarını düşünmüyorum.

antik dönemlerde çocukların herkesin çocuğu gibi değerlendirildiğini duymuştum. hatta bazı çok eski toplumlarda çocuğun nasıl olduğu ya da cinsel ilişki sonucunda mı yoksa kendiliğinden mi olduğu bilinmiyormuş.

yani çocuğun babadan ve anneden gelen birer parçanın birleşmesi sonucu olduğunu bilmeden cinsellik yaşıyormuş insanlar.

bu sebeple kadın figürünü bereket tanrıçası olarak kullanmış birçok toplum. kadının kendiliğinden insanı var ettiğini düşünmüş insanlık.

ne zaman ki babanın çocuktaki rolü keşfedilmiş. kadınlar saklanması veya sakınılması gereken bir meta haline gelmiş. kadın sahiplenmek ve devamında evlilik kurumları da aslında bilimin bir sonucudur.

benim düşüncem, dinin aslında eski bilimin üzerine temellendirilen bir kavram olduğu yönünde. yetersiz bilgi dini doğurmuştur. çünkü çok fazla bilgi eksikliğinin şimdiki bilgi birikimimize göre mantıklı veya mantıksız bir takım teorilerle hızlıca doldurulması gerekiyordu.

teorilerin kiminin doğru kiminin yanlış çıkması bilimin özünden kaynaklanmaktadır. belli bir "mantık" çerçevesinde ortaya atılan teoriler bütünü sayılabilecek olan dinin bu konuda hiç bir suçu yoktur.

antik dönemleri bilemiyorum ama bundan 100 yıl öncesine dek önceki nesillerle olan fiziksel benzerliğe bakılıyordu. bu coğrafyada akraba evliliği ezelden beri yaygındır. dışarıdan gelin gelir ama dışarıya gelin gitmez. bu yüzden de her ailenin/aşiretin baskın fiziksel özellikleri güçlenerek sonraki nesile aktarılır. yahudilerdeki büyük çirkin burun ve kemikli yüz hatları, türkmenlerdeki çıkık elmacık kemikleri ve badem gözler gibi.
bizim familyada ise en son dedem, doğan çoçuklarının ayak parmaklarına bakıp "benimdir" demiş. çünkü ailede sürekli aktarılan bir genetik bozukluk var. ayak baş parmağının yanındaki ikinci ve üçüncü parmaklar yarıya kadar birleşik.

antik dönemlerde bu kadar sıkıntılı bir konu değildir. bronz çağından bile geri yaşayan köylüleri saymazsak, herkes kendinden olan çocuğa bakmazdı, yeğenini, sokakta bulduğu çocuğu kendi çocuğu olarak da yetiştirirdi. evlatlık ve besleme kavramı hakimdi.

bronz çağında işler iyice acayipti . sümer'den hitit'e iki yıl çocuğu olmayan kadın ıştar (ya da muadil fuhuş tanrısı) tapınağına gider gebe kalana kadar fahişelik yapar, bu evlilik sözleşmelerine yükümlülük olarak yazılırdı. kadın kim olduğu bilinmesin, bu sayede biyolojik babası çocuktan hak iddia edemesin diye peçe takardı.