araba kullanmaktan korkmak

istanbul için çelik gibi psikolojiye sahip olmanız gerekiyor.
o yüzden ben istanbul'da direksiyonun başına geçmek için hiç heves edemem.

pisliğin biri canınızı sıkar. b.k yoluna gidersiniz boş yere.. fırsatçı, namussuz, şerefsiz, haysiyetsiz insanlarla dolu bir şehrin trafiği de ona göre oluyor. istemez eksik kalsın..

özellikle daha önceden küçük yada büyük farketmeksizin trafik kazası atlatmış insanların fazlaca maruz kaldığı his. yaklaşık 15 senelik kazasız trafik tecrübem olmasına rağmen 20 gün önce ara sokaktan çıkan aracın sağ ön kapıdan çarpması sebebiyle yaşadığım maddi hasarlı trafik kazası sonucu şuan her gördüğüm araca istemsiz olarak potansiyel tehlike gözüyle bakıyor ve tedirgin oluyorum. askerliğimi de istanbul trafiğinde 5 ay boyunca şöfor olarak yaptıktan sonra "hiç bir şey gözümü korkutamaz" derdim ama başınıza geldikten sonra işler değişiyormuş. zamanla tekrar atlatılabilecek hafif psikolojik bir durum olduğunu düşünüyorum. çok fazla trafik tecrübesi olmayan kişiler ise bu durumu ancak korkunun üzerine giderek aşabilir. korku daha fazla hata yaptırır, hata daha çok korkutur şeklinde bir sarmala girmeden çözüm yoluna bakmakta fayda var.

bazıları trafik denetimine takılacağı için çekinir.

mağaradan yeni çıkmış magandalar sayesinde gün içinde atlattığınız kıl payı her kaza sayesinde perçinlenen duygu.

sürekli bir film şeridi akıtıyorlar gözümün önünden ya o anda hızlı bir şekilde direksiyonu tersine kıramasaydım diye. böylesi bir yerlerden kimseye zarar vermeden yuvarlansa yardım için kılımı kıpırdatmam muhtemelen.

araba kullanma sevgimin içine çukur kazan, o kazdığı yerde boğulsun ya.

ankara gibi sürücülerin kaba, nezaketsiz ve kural tanımaz olduğu bir yerdeyseniz korkmanız normal. hatta korksanız iyi olur. korku dinç tutar.