makabline şamil yazar profili

günlük en basit işleri, çok enerji gerektirmeyen eylemleri bile yapmakta zorlanan,her şeye karşı isteksizlik ve kayıtsızlık içerisinde olan, adeta ruhu çekilmiş gibi olan birine çık bi hava al demek akıl karı değildir.

depresyondaki kişi bu saçma tavsiyeyi dinler görünür ama aslında kayıtsızdır. insanları dinlemekte zorlanır, her şey gibi günlük konuşmalar da ilgisini çekmez. ilgisi tamamen kendi hataları üzerinde,kendini suçlamaya, yetersiz ve değersiz hissetmeye yöneliktir. yaşamayanın anlamaya çalışabileceği ama asla anlayamayacağı bir süreç.

ankara gibi sürücülerin kaba, nezaketsiz ve kural tanımaz olduğu bir yerdeyseniz korkmanız normal. hatta korksanız iyi olur. korku dinç tutar.

anlamsız bulduğum başlık. burdaki tanımlara bakıp "vay be ne kahveler ne fincanlar var dünyada" mı demem gerekiyor?

aklıma ilk gelen seminerlerde veya konferanslardaki konuşmacıların çoğunun ilgi çekmek için akla mantığa uygun ama aynı zamanda vay be dedirten hikayeler uydurmaları.

böyle olmayanları tenzih ederek söylüyorum ağızlarını şapırdatarak ve kıtlıktan çıkmış gibi yemek yemeleri çıldırtıyor beni. bir insan kendi rahatsız ediciliğinin ve iticiliğinin nasıl farkına varmaz ve bunu düzeltmeye çalışmaz ?

ergenlerle dolup taşması, seks ve karı- kızla kafayı bozmuş abazaların sayısının fazlalığı.

muzlu puding kokusu

ölüm geldiğinde her şeyi bırakıp gidecek olmamız ve sahip olunan olarak ifade edilenin yerine göre sahip olandan daha uzun ömürlü olması aslında hiçbir şeye gerçek manada sahip olmadığımızı göstermektedir. bunları düşününce dünyaya aidiyet hissetmek pek mümkün görünmemekle birlikte yaşam ve ölüm tezatını anlamlandırmakta zorlanan insanoğlunun varoluşsal sancılar çekmesi, boşluğun yarattığı acıyla yoğrulması işten bile değildir.

son zamanlarda psikoloji biliminin popülerleşmesiyle birlikte popüleritesi artan ve alıntılarına sıklıkla rastladığım, analitik psikolojinin kurucusu olan psikolog.

motivasyon eksikliğiyle veya çok fazla şey yapmak istemekle ilgili olabilir. sorun motivasyon eksikliğinden kaynaklıysa plan program yapmak suretiyle ve atomik alışkanlıklar kitabında belirtildiği üzere yapmak istenilen şeyleri zevk alınan basit aktivitelerle ilişkilendirip ritüeller oluşturarak üstesinden gelinebilir. durum çok fazla şey yapmak istemekle ilgiliyse yapılmak istenen şeyler arasında öncelik sonralık ilişkisi kurulur ve tabi ki yapılabileceklerin sınırlı olduğunu da kabullenmek gerekir.

akşamüzeri bir iç sıkıntısı ve huzursuzluk basar. ertesi gün yine iş, yine öncekinden daha yorucu ve sıkıcı yeni bir hafta.

kendimizi ne derece seçebildiğimizi sorgulamamıza sebep olur. çünkü çoğu huyumuz,davranış kalıplarımız ve kendilik algımız anne babamızdan gördüklerimizle şekillenmiştir. bir çocuğu şımartırsan, o çocuk yetişkin olduğunda da şımartılmak ve ilgi odağı olmak ister. aksine suçlayarak ve eleştirerek yetiştirirsen o çocuk yetişkinliğinde hiçbir hatası olmasa bile kendini suçlu ve güvensiz hisseder.

akla yatkın, gerçekçi ve ikiyüzlülükten uzak olduğu için cezbedicidir. iyimserlik ise sıkıcı ve riyakarcadır. kötümserler hayatta her şey kötüye giderken ve ölüm gerçeği varken bunları görmezden gelip sanki her şey daha iyiye gidecekmiş gibi rol yapmazlar, yapamazlar.

isim şehir oynarken n harfinin hayvan kısmında takılınca akla gelen tek hayvan.

insanlardan uzaklaşma,kendi kabuğuna çekilme hali. bazı zamanlar gerekli olsa da ülfetle uzlet dengesini kurmak gerekir. ne fazla eşin dostun olacak ne de kendini yalnızlığın karanlığına mahkum edeceksin.

"ülfet belâlı şey, fakat uzlet sıkıntılı,
bilmem nasıl geçirmeliyim son beş on yılı?

hedef ve ideallerin değişkenliği sebebiyle hiçbir iş nihayete erdirilmez. bir hevesle ne kadar hedef ve ideal konulmuşsa o kadar başarısızlık ve yetersizlik hissi yaşanmasına sebebiyet verir.

gece özgürlüğümüzü yaşayabildiğimiz nadir zaman dilimlerinden olduğu için güzeldir. gündüz vassaf cehenneme övgü kitabının geceye övgü kısmında şöyle der: "gece, düzen güçleri uykudadır. bürokrasi, askeriye, okullar, polis, kısacası yaşamımızı düzenleyen tüm güçler uykudadır; sokakta devriye gezen nöbetçi polis dışında. askerler de hepimizden önce yatağa girerler. dünyanın bu en baskıcı kurumunun mensupları, en erken yatanlardır aynı zamanda. aslında, tüm totaliter kurumlarda, daha doğrusu, tüm kurumlarda (tüm kurumlar totaliter değil midir zaten?) insan her zaman erken yatmak zorundadır - yatılı okullarda, manastırlarda, ailede, cezaevlerinde, hastanelerde... kişinin istediği saatte yatma hakkını destekleyen, bu özgürlüğe onay veren hiçbir kurum tanımıyorum. aşk (?) üzerine kurulu olan ve iki kişinin özgür iradesiyle gerçekleşen evlilik kurumunda bile, çiftler yatağa aynı saatte girmezlerse, biri daha geç yatar, geceyidaha fazla yaşarsa, sorunlar çıkmakta gecikmez. kurum her zaman “geç” yatanı suçlar, erken yatanı değil. avrupa feodal toplumunda tüm kent sakinleri mumlarını aynı saatte söndürmek zorundaydılar;bayramlar dışında. düzen ve baskı güçlerinin doğal yapısı, her zaman belirli bir uyku saatini zorunlu kılar. bu belirli saatin erken bir saat olması da yine onların doğal yapısından
kaynaklanır."

sosyal ortamın niteliğine bağlı olarak değişen durum. eğer samimi olunmayan bir ortamda paylaşılıyorsa bunun yayılması ve düşman hattında bekleyenlerin yüzünü güldürmeniz an meselesidir. yok eğer samimi olduğunuz, dost bildiğiniz kişilerle paylaşıyorsanız bu normal ve olması gerekendir.

çoğu insanın mutlu olacağı ve hayalini kurduğu bir durumun içerisindeyim ama mutsuzum. ağlamaktan gözlerimin şiştiği bir günün sonundan bildiriyorum.

istemediğini söylese de bir yerde insanın hoşuna gidiyor. tabi sadece ilgiden hoşlanıldığı için süreci uzatmak ve yaşanacak hayal kırıklığını arttırmak doğru değil.