arabasızlığın bünyedeki etkileri

beni bunalıma sokan durumdur. araba özgürlüktür dilediğin vakitte dilediğin yerde olabilmektir. muhtaç olmamaktır. bunları düşündükçe ve araç fiyatlarını da gördükçe iyiden iyiye delirme noktasına doğru gitmekteyim. bazı ülkelerle 1-2 maaşla sahip olunabilen bir alet için yıllarca çalışmak çabalamak da ayrı bir mesele. sonunda mercedes kadir gibi bir sopaya ayna radyo falan takıp gezmeye başlayacağım ondan korkuyorum.

sehirin en ucra kosesinde bile nereye hangi otobus hangi metrobus hangi vapurla gidersin bilebilmek.

çaresizliktir. ihtiyacınız olduğunda birinden arabasını rica etmek kadar rahatsız edici bir durum yoktur. hele o araba siz kullanırken bozulursa buyurun cenaze namazına.

toplu taşımanın, dur kalkından mütevellit mide bulantısına alışmış olmaktır.

araba ayrıca mtv'dir, kaskodur, sigortadır, periyodik bakımdır, yakıttır. yılda 20.000 km altında seyahat edeceksen bu masraflara girmene değmeyecektir.

ehliyeti aldığım günden beri arabasızlık çekmedim, sonra iş yüzünden türkiye nin her yerinde araba kullandım ve neredeyse tuvalete bile arabasız gidemeyen bana göre şunu söylüyorum ki arabasız olmak özgürlüktür...
hele hele istanbul gibi trafiği, park yeri, magandası otu boku bitmeyen bi şehirde araba kullanmak bir numaralı stres kaynağıdır.
yaşasın metro ve deniz ulaşımı...

yıllardır çevremde "neden ehliyet almıyorsun" tarzı sorulara maruz kaldım. aslında almam da lazım. istesem sıfır olmasa da ikinci el eli, yüzü düzgün bir araba alabilirim belki ama cidden hiç hevesimin olmadığı bir şey. eşim araba kullanmayı öğretmişti bana ve soğukkanlı buluyor kullanırken çok rahatmışım ama o yanımda diyedir belki. istanbul trafiğinde tek başıma kullanmak hiç cazip gemiyor. eşim araba kullanırken fenalık geliyor bana. çok iyi kullanır ve kurallara dikkat eder ama maganda çok. her trafiğe çıktığımızda bi gerilim oluyor illa ki. bir yere gittin park sorunu da ilave olarak. park edecek yeri ara dur. vergisi, bakımı, sigortası, kaskosu.. bi sürü de masrafı var.
arabamız var, eşim kullanıyor o yüzden o kadar da ihtiyacım kalmıyor. toplu taşımaya binmek o kadar sorun değil benim için. istanbul'un her noktasına nasıl gidilir bilirim.
ayrıca; yürümeyi çok seviyorum. mesela; 5km.lik yerse gideceğim yer ve zamanım varsa mutlaka yürürüm

ayak tabanı çatlaması bunlardan biridir.

manitanın sokağından
yüksek sesle müzik ile geçememek
kroluğumu azaltıyor bu arabasızlık .

benim sistem çöker. günlük rutin sekteye uğrar. araba olmadan bu koşturmacaya yetişmem mümkün değil. halledebilsem bile çok pahalıya mal olur. şehir içi ve şehir dışı yılda 30-40 bin km yol yapan biri olarak ciddi yoksunluk çekerim. ayrıca benim için güvenlik+özgürlüktür.

ehliyetsizliğin bünyedeki etkileri kadar kötü değildir; özellikle de tıbbi açıdan ehliyet almaya uygun değilseniz.

değişik türlü dolmuşçularla haşır neşir olmaktır. parayı uzattığımda -öğrenci olduğum için öğrenci ücreti ödedim- “anca öğrenci verirsiniz zaten” diyen mi , yoksa dolmuşu durdurup sokaktan geçen çocuktan sigara isteyip vermeyince küfür eden mi ya da 10 dklık yolculukta 7 kere kaza tehlikesi geçirten mi?

alıp başını datçaya gidememek,
ulan araba bile alamıyorsam neden çalışıyorum ki hissi
ve ülkedeki yüksek vergi oranları, fırsatçı 2.el satıcılarına küfür etmekten mütevellit küfürbaz olmak.