arkadaşlarla buluştuktan sonra eve giderken gelen hüzün

aslında ben sosyal dışa dönük olduğumu düşündüğüm birisiyimdir. bu gün arkadaşlarla buluştuk eğlendik mutlu da oldum. dolmuşa binerken zaten yanlış dolmuşa binmişim orası ayrı bir konuda neyse. kulaklığımı taktım cam kenarına geçtim, bir hüzün çöktü eve gitsem de yatsam diye düşünürken o çaya o kadar vermeyecektin perileri de geldi falan. hep böyle oluyor herkesi güldürüp eve giderken hüzün çöküyor.

(bkz: arkadaşlarla buluşmak) eylemini yapmayalı o kadar uzun zaman oldu ki, içime sadece bunun hüznü çöktü.

herkesi güldürdükten sonra kendi hayatının b**luguna döndüğünde hissedilir

eve tek gidersem olan hüzün.

kalabalığın içindeki yalnızlıktan yalnızlığın içindeki kalabalığa geçiş gibi gelmiştir bana hep.
acıdır ki insan iliklerine kadar hisseder hüznü, atlatmak için birkaç saat gereklidir.

aylardır hatta bir kaç yıldır hiç bir arkadaşımla görüşemediğim için yaşamayı unuttuğum his. arkadaşlarınızın yaşadığınız şehirde olmaması çok kötü bir durum.

kaçmaya çalıştığımız gerçekliğimizin tekrardan yüzümüze vurulması

toplu taşımalarda “cam kenarı hüznü” diye bir şey var, ondandır.

eve gider, buzdolabını açıp bi şey almadan ayağınla kapatır. mutfağa yönelip bi çay koyunca geçer.

üzülme (:

son gülen iyi güler.