aşka dair tüm inancı yitirmek

aşk mümkün, ihtimal var, inancımda var ama, onu yaşayabileceğim, benimle denk bir zihniyete, mantığa sahip, adaletli, ahlaklı bir insanla karşılaşma ihtimalimin çok az olduğunu düşünüyorum, kadın görünce, vücudunu incelemeyip beyni uyuşmayan, karakterini, neler yaptığını, neler yapmak istediğini, ne ile meşgul olduğunu merak eden bir erkek görmedim daha, üstelik yaz kış cem yılmazdan hallice hep simsiyah ve dümdüz giyinen bir tipim, öyle kadınsı dişi bir tarzım da yok, olabilene saygım var o ayrı, bu erkeklerin bekar kadın görünce, gözlerinin büyümesinden, sürekli lafı sevgilin varmı yalnız napıyosuna getirmesinden, gerçekten çok usandım, kendileri ilişkisi olmayınca ölecek olduğundan, herkesi öyle sanıyorlar galiba, amacı aşk olan birileriyle karşılaşmıyoruzki inancımız olsun.

edit : tanımın başında varolan umut, biraz sorgulayınca bitmiş tükenmiş *

aşk değil daha çok hormonların ve kimyasal sürece inanıyorum. yani herkesin de bildiği gibi insanlar ergenlik döneminde tutkulu aşık olur. gözü hiçbir şey görmez. acı çeker vs vs. işte bunun sebebi ergenlikte tavan yapan hormonların kimyasal sonuçlarıdır. zaten ilerleyen yaşlarda çevrenizde kimsenin kör kütük aşık olmadığını görürsünüz. aşk sizin için artık hayatın önemsiz bir detayı. çünkü hormonlarınız azalmaya başlamıştır. mesela amerika'da steroid kullanan sporcular üzerinde yapılan bir araştırmada dışarıdan testosteron hormonları yüklendiği dönemler aşık olma hislerinin daha da arttığı gözlemlenmiştir.
yani aşk eşittir hormonlar.

hiç beklemediğim bir anda gelen güven kırıklığından sonra sıkça kendime söylediğim cümle '' aşk yok ki. ne için çabalayayım?'' ilmek ilmek işlediğin ilişkinin aslında bir hiç olduğuyla karşılaşmak işte bu inancının sarsıldığını ve artık onu yitirdiğimi gösteriyor.

yitirmeyin. belki de yakındadır. kapatmayın kitabı. belki de diğer sayfadadır.

ben hayata karşı inancımı yitirdim aşk nere yeğenn! ordan hüzünlü kurtlar vadisi müzüğü gir yeğenim.

ben bu başlığı bir yerden tanıyorum derken aşka dair yazmaya da inancım kalmadığına kani oldum.

(bkz: aşk mümkün müdür hâlâ?)

aşk bitti ezginin günlüğü gibi olduğum ruh halim.

aşkın bir zamanlar var olup kaybolan, masalsı bir nesne olduğu kanaatiyle katıldığım söz öbeği. bu kadar bireyselleşişmiş ve gerçek anlamda yalnızlaşılmış bir dğnyada, kendine rağmen bir ötekine yer açmak, iki tarafın da karşılıklı fedakarlıklarla birbirine tahammül etmesi o kadar zor ki, aşk sadece ve sadece bir yanılsama, bir tül perdeden geçen rüzgar gibi, yanıp sönen bir kibrit gibi..

inancımı yitirdiğim mevzuu

aşka dair değil, o aşkı yasayabileceğim insanlara karşı inancımı yitirdim dostlar.

daha inancı olan kaldıysa söyleyin de ortamı açalım onlara malûm daha çok ağlayacaklar

(bkz: aşka inanıp aşkı yaşayabileceğinine dair inancını yitirmiş insan kişisi)

anne babamın 32 yıllık evliliğine bakınca, yitirmemem gerektiğini düşünüyorum.*

aşk denilen şey belli bir süresi olan geçici bir heves ise eğer buna inancımı kaybetmek pek mümkün değil ancak kitaplarda anlatıldığı filmlerde gösterildiği gibi bitmeyen sonsuz bir sevgiden bahsediliyorsa nah inanırım, ne kaybetmesi zaten öyle bir aşka inancım hiç olmadı.

doktorlar dizisi ela-levent sendromu.

düğün günü terkedilme fobisi açıldı.

nağğglaa kalbiiimm ağlaaa.
naksızzlığı daa koydum bavulaaa.

hayatta benim adıma aşktan çok daha önemli şeyler varken hiç bir zaman inanmak için kendime bir şans vermedim ki inancımı yitireyim.

tanım : hayat gerçekleri arasında fark etmeyeceğiniz eylem.

herkesin siradanligindan yorulmak diyelim

gerçekliğinden emin olabileceğiniz tek aşk kendi içinizde yeşerttiğinizdir. aşık olup da aşka inancını yitirdiğini söyleyen insanların kendilerine karşı dahi inançlarını yitirdiğini düşünürüm hep. aksi halde öylesine canlı bir hissi nasıl inkar edip de inancınızı yitirebilirsiniz ki?