ayıklanmış nar

dünyanın harikalarında ilk beşe girer.

narı 4'e bölüp parçalarını ayırdıktan sonra dış kabuktan bir kaşığın sırtıyla vurunca kolayca ayıklanabilir bir işlem. fakat el ile tek tek ayıklayınca çok ayrı.. o narlar verilmez.. o taneler sadece o parmakların sahibine aittir. fakat gel gelelim ki bir istisna varsa o da babamdır. 30 küsur yaşındayım hala nar ayıklayıp koyar önüme. canımın içi babam yüreğimin köşesi.

muhtesem 1 sey de ben nari zaten kabuguyla yiyorum genelde. ama baskasi ayiklarsa orasi ayri.

#3238362 @kuvenks o babadan yarım saatliğine bana da lazım. altı nar vardı. üçünü ayıkladım. diğer üçü bekliyor ööööölece.

ayiklamamak için nar yemiyorum, ayiklanmis olanıni saklarım seneye de yerim.

seni seviyorum demem de nar ayıklarım.

amaçsız geliyor bana. olm, nar yemenin olayı o narı kabuğundan çıkartıp yemek değil mi zaten? ayıklanmış narı kaşık kaşık yiyeceksem, nar yeme deneyimi nereye gitti. alayım nar aromalı hap, içeyim bitsin o zaman.

bir de söylemeden geçemeyeceğim. nar ayıklamak romantizm değildir gençler. yanlış yoldasınız, sizi harcarlar.

bana afiyet olsun…
*

küçük çaplı bir eşki olayı...

çocuklarımın ancak rüyalarında görebilecekleri şeydir. büyük oğlum, küçüklüğünden beri narı aşırı severdi. ben de mama sandalyesine onu oturtup önüne narı birkaç parçaya ayırarak koyardım. kendi kendine yemeye çalışırdı garibim, mutfakta sanki adam kesmişiz gibi her yer kıpkırmızı olurdu. bir gün tam oğlum nar yerken annem geldi, "ayy bu yeni nesil anneler çok biliyor çok..." diye başlayıp bana bayağı bi' giydirdi. bir de o gün çocuğun o öyle el, kol, surat, üstü başı kıpkırmızı halde fotoğrafını çekmişiz. geçen gün o fotoğraf karşıma çıktı, az gülmedim.(bkz: manyak manyak işler)*