aynı dili konuşmayan iki insanın iletişim kurması

beden dili sayesinde mümkündür elbette. ön yargıyla yaklaşılmadığında sanıldığı kadar zor da olmuyor.

mevlana'nın şöyle bir sözü vardır:

"aynı dili değil aynı duyguyu paylaşanlar anlaşabilir."

şahsen katılıyorum bu söze.

iletişim yalnızca konuşmayla olacak değil. jest ve mimikler ne güne duruyor. :)

zagrep'te hırvat bir evsiz amcayla bir saat boyunca yapamadığımız ve belki de yapmayı pek de istemediğimiz şeydi. o anlattı ben dinledim, ben anlattım o dinledi. sigara verdim belki gider diye iyice dost olduk. bir kelime anlamıyoruz birbirimizden ve ısrarla konuşmaya çalışıyoruz. ben serabımı türkçe anlatıyorum, o kim bilir kimi anlatıyor hırvatça. diyorum dayı benim her dönem illa bir serabım vardır, o ne cevap veriyor allah bilir. tipimde mi bir şey var hangi şehre gidersem gideyim evsizlerle bir takılmaca içindeyim. başka dilden konuşuyoruz sanıyorum, anlıyorlar bende de kafa gidik. new york'daki siyahi dayı seni ama affedesim yok, aynı sütunun iki tarafını paylaşmışız bütün gece, sen gittin çantamı çaldın. aynı dili konuştuk diye mi oldu nedir. neyse lan seni de anlıyorum. ben olsam ben de çalardım o parasızlıkta ama amca yanlış çantayı çaldın, pasaportu napacan, cüzdanımın olduğu çantaya mı sarıldıysam nedir alamadı heralde uyandırmadan. çok da kibar.

"dilce susup
bedence konuşulan bir çağda
biliyorum kolay anlaşılmayacak"