ayrılmayı bilmeyen insan

her ilişkinin doğası farklı her insan da farklı ama hayatta farklılık gözetmeyen gerçekler olduğunu kabullenememiş insanlar var. ilişkiler başladığı gibi kalmaz çoğu zaman değişen birçok şey olur. başında da sonunda da aynı kalması gereken tek şeydir saygı. kimin ne hata yaptığını sorgulamayı bırakması gereken bir evre vardır insanın ve sadece bitmiştir. biten bir ilişkinin arkasından üzülmek, gözyaşı dökmek, pişmanlıklar yaşamak insanlığın bir parçası ama sırf bittiği için karşındaki insanı takip etmek, kapısına dayanmak vs. aklım almıyor almayacak da. karşındaki insana ve kendine olan saygını yitirmek değil de ne bu? ve asla çok seviyorum, unutamıyorum bu durumun açıklaması olamaz olmamalı da. gerçek sevgi karşındakinin ve kendinin mutluluğu için saygı duymaktan geçer, huzursuzluk yaratmaktan değil. bütün vicdanınız, üzüntünüz birden puf diye yok oluverir sonuçta.

tecrübesizdir.

ya benimsin ya kara toprağın isimli rezil bir inancı olan insan. gitmesini bilmeyen bir insan toplum düzenine savaş açmış aptal bir anarşitten başka bir şey değil. üzmek yerine üzülmeyi tercih eden insanlar o güzel kısraklara bindi, paslı tunca hamuru bozuk kötü mahsul çocuklarına kaldık.

hayatta neredeyse her konuda çok fazla seçenek çıkıyor önümüze, deneme yanılma yöntemi yaparak ilerliyoruz bir nevi. bazı insanlar ise bunu yapamıyorlar, saplanıp kalıyorlar bir seçeneğe. bunu bir saplantı olarak görüyorum ben, bırakmayı ve ilerlemeyi bilmek gerek.

artık sizi sevmeyen birisinden ayrılmayı bilmeseniz ne olacak ki?

burada bahsedilen hastalıklı bir durum benim anladığım kadarıyla.
yoksa çok severken mecburiyetlerden, çaresizliklerden ayrılan insanlar kimseye bir zararları olmadan kendi köşesinde efendi gibi acısını çekiyor.

kırmızılı kadın...

ayrılmayı bilmeyen sevmeyi de bilmez. seversen birlikte olursun sevmezsen ayrılırsın kolay yani.

takıntılı insanların allah cezasını versin aynısını yaşasınlar ki ne yaşattıklarını anlasınlar..