babasını sevmeyen kişi

babası gibi olmak istemeyen kişidir.

kendisi ebeveyn olduğunda sevecek kişidir.

sevemeyen kişi de olabilir, baba figürü herkes için güç, dayanak, sırtını yaslayacağı bir dağ olmuyor bazen hayatının önüne dikilen aşmakta zorlanılan bir dağ olabiliyor. hayatını daha da zorlaştıran güç unsurunun kendisi de olabiliyor.*

sert ve aksi bir babaya sahiptir.

ya babası hayırsızın birisidir ya da ağır ergenliktedir.

benimki sevmeme değil de daha çok güvenememe. kalp kırıklığından ziyade burukluk, belki de yarım bırakılmışlık...

beni annesi babası ayrılmış, belki de aynı evinde içinde olmasına rağmen anlaşamayan anne ve babannın çocukları daha iyi anlar. böyle küçük yaştan bir tramvadır bu... siz ne kadar normalleştirmeye, kabul etmeye, üstünden seneler geçmesine rağmen sanki çok doğalmış gibi lanse etmeye çalışsanız da her iki tarafa karşı da bir burukluk vardır...

edit: hatta bunun yansıması hayatınıza almak istediğiniz hayat arkadaşına da yansır. bir sözü, bakışı, belki de hiçbir şey yapmaması dahi sizde bir güvensizlik, hayal kırıklığı ve üzüntü yaşatır. hiçbir zaman gerçekten sevilmeyeceğinizi, hep bir fazlalık olduğunuzu, er ya da geç terkedileceğiniz etkisini yaratır. üzücüdür ama bir nevi de böyledir.

demek ki babam da olsa hak etmiyor.

sevgiyi öğrenememiştir. ne olursa olsun babasıdır. ne demek sevmemek.

bir dakika olsun görüp sarılabilmek onu bildiğinden daha çok sevdiğimi söyleyebilmek için o kadar çok şeyden vazgeçebilirim ki...sevmemek ne demek?

her insan babasını sever ama huylarını sevmez.

babasıyla iki çift laf edemeyen kişiden daha şanslıdır. sevip sevmediğini bilmiyordur bile çünkü.

aslında babasını değil huylarını sevmeyen kişidir.