babayla iletişim kuramamanın bütün hayatı etkilemesi

hayat boyu arada bir gerilim olması, tarafların birbirini hiçbir zaman dinlememesi, babanın çocuğunu kâle almaması, çocuğun babanın kendisini otorite olarak tanıtmasından bıkması, sevgisiz geçen yıllar, hepsi bütün bir hayata sirayet ediyor.

dünyada kötü izler bırakmış diktatörlerin babalarıyla aralarının b.. gibi olduğuna yemin edebilirim, ama kanıtlayamam.

başlık sahibinin yazılarını okuduktan sonra şöyle düşündüm.

"dün anjiyo olan ve bu gün taburcu olan babam.
tamam bazen beni anlamıyor ama anlamaya çalışıyor.

iyi ki varsın."

buyuk olcude cocugun sucunun olmadigi bir durumdur. muhafazakârlik ve sekulerizm catismasi olarak ele alinabilir. ozellikle erkeklerde daha siddetli ve sık olur. babasi ile iletisimi saglikli olan bir tanidigim yok.*

sonunda (bkz: son singapur vapuru) ile ortak bir payda da buluşabildik. öncelikle bu başlığı açtığı için pervanelerine teşekkür ediyorum!
bu çok uzun bir tanım olacak. okuyabilen mutlaka okusun.
0-14 yaş arası dönemim sorunsuz geçti. maddi durumumuz iyiydi. ne istediysem yapıldı ve özgür bir çocukluk geçirdim. babamla aram iyiydi. birlikte tarihi yerleri gezer, boğaz turu yapar ve uzun sohbetler ile bildiklerini anlatırdı. boş adam değil vesselam. neyse her şey ben liseye başlamam ile başladı. ergenlik dönemine girmemden dolayı pipom ile beynim yer değiştirdiği için ve üstüne üstlük kız anadolu liseninin ilk erkek öğrencileri olduğumuzdan dolayı benim hayatım çok değişmişti. o zamanlar taş gibi delikanlıydım. rahmetli dedemin bir kopyası olduğum için dersleri bırakıp itlik peşinde koşmaya başladım. okul toplantısında benim hakkımda öyle şeyler söylenmiş ki bana ilk defa tokat attı. bu ilk ve sondu bir daha cesaret edemedi zaten. o günlerden sonra o baba oğul ilişkisi sona ermişti. neyseah annemle de arası kötüleşmeye başlamıştı. boşanma eşiğindeler sürekli. eskisi gib konuşmuyor vakit geçirmiyorduk. içine kapanmıştı ama ben ona her yaklaştıkça beni kendinden uzaklaştırdı. 2.5 sene böyle geçti. ben çok umursamadım. bir elim kalça da bir elim memintolardaydı zaten. üniversiteyi ilk kazandığım zaman annem ile büyük bir kavga patladı ve ben olaya dahil oldum. babamı ve annemi aldım karşıma ve artık ayrılmalarını gerektiğini zaten 10 sene önce resmi olarak boşandıklarını ve bu durumu öğrendiğimi söyledim. şok oldular. o kısma çok girmek istemiyorum. neyse işimiz gücümüz yerindeydi ama babam bir türlü kendine gelemedi. 1 ay büyük amcamda 1 ay küçük amcamda kalıyor milleti darlıyordu. ben ona yapma etme gel ev tutalım dedikçe beni tersleyip durdu. şiddet yoktu ama onun bu tavrı çok yaralıyordu. aradan 6 ay geçti ve beni aradı. ben birisi ile tanıştım senin de bir görüp yorum yapmanı istiyorum dedi. tamam deyip tanıştık. şimdi ki eşi oldu kendisi. çokta kaliteli bir kadındı. 1 kaç ay geçtikten sonra babamda hala bir toparlanma göremeyince amcam ile babamı ikna ettik evlenmeleri için. ortada bir sorun vardı lanet geleneklerimiz nedeniyle kız isteme merasimi nasıl olacaktı? yahu arkadaş bir evlat babasına nasıl kız isteyebilir? o zamanlar vaov çok iyi demiştim ama şimdi olsa böyle bir şeye kalkışmazdım. isteme merasimi, düğün ve balayını işlerini ben halletim. evlendiler ettiler düzenini kurdu. aralar da görüşüyoruz sohbetler aktiviteler falan derken babam bana sen benim en iyi arkadaşımsın dedi pat diye! o an beynimde bir şimşek çaktı. dondum kaldım öyle ve içime bir karanlık düştü. ben babamın arkadaşı değil oğlu olmak istiyordum. asıl sarsıntıyı hastalık dönemimde yaşadım. çok ağır bir hastalık geçirdim. 6 ay tedavi bunun 3 ayı koma 5 ameliyat, vs vs neyse sektör edelim orayı. ben canımla uğraşırken babam başımda yoktu. ara sıra gelip ağlayıp sızlayıp geri dönüyordu. o zamanlar annemin de erkek arkadaşı vardı. o kişi herhangi bir kan bağı olmamamıza rağmen evladı gibi başımda bekledi aylarca işi gücü bıraktı ve bana odaklandı. hala da kendisine başgan derim( gerçi o da baya şey yaptı bana ama neyse). ben 2 sene de kendime geldim işe güce girdim ve iyi para kazanmaya başladım. ayrı eve çıkmak yerine(bu büyük bir hataydı) babamda kalırım hem de çok sevdiğim kadıköy'de takılırım diye düşündüm. benden o da parası istedi vs . bunlar mevzu değil zaten. işler oturdu ve ben ciddi paralar kazanmaya başladım. gündüz işimi yapıp gece çılgın atıyordum. babam yine uzaklaşmıştı benden. bir gün büyük bir kavga çıkardı ve beni evden kovdu. ertesi günde işimden etmişti. bir süre görüşmedik. sonra ailenin çabası ile bir araya geldik. baba dedim neden? senin yükselmeni kaldıramadım dedi. al sana bir şok daha! sen bilirsin dedim. yıllar yılları kovaladı. annemle sorunlar zaten bitmiyordu. tam ayağa kalkacağım baba dediğim insan tekmeyi vuruyordu. resmen kons gibi ev ev geziyordum. bu süreçte o da sıkıntılar yaşadı ve her seferinde beni aradı. ne yapayım diye? yahu benim onu aramam lazım aslında ben ona tavsiye veriyorum? böyle saçma bir şey olabilir mi? aslında çok daha büyük mevzular ama okumak isteyen sıkılır diye yazmıyorum. diyeceğim şu hepimiz potansiyel birer anne babayız ve ileride bu onurlu rolü üsteleneceksek eğer çocuklarımıza o sevgiyi vermeliyiz. ben kızımla arkadaş olacağım vs diye düşünmeyin! anneyse anne babaysa baba gibi yaklaşın. annemle de buna benzer bir ilişkim var. o da ayrı bir mevzu zaten. kısaca ben bu yanlış sevgi aşılama mevzusu yüzünden kafayı kırdım. toparlamak çok zor ama mücadele ediyorum. bizden önceki nesiller aptal değildi. sırf bu yüzden kimi nasıl seveceğimi bilemiyorum. aşık bile olmadım hayatımda aküğ. hep arkadaşlık peşinde oldum. evlat olmanın keyfini yaşayamadım kısaca. bir de kaç gündür hep aslan kadını ve uzun boylu kadın üzerinden tanım giriyorum. bu da bir zevk gibi görünüyor ama o da öyle değil. başka bir travma ürünü. onu da yakın zamanda sizlerle paylaşmak isterim.
onunla ilk ve tek fotoğrafım

babayla olan iletişim çok önemli ya.
küçük yaşımızda beri babama karşı korkuyla büyütüldüğüm için doğru düzgün hiçbir şey istiyemezdim. kaç yaşına geldim. çok basit bir konuyu dahi babama söylerken ya da bir şey isterken çekinirim. gerilirim. çoğu şeyi söylemem.
sanıyorum babam bu durumdan haberdar değil, bilse o da üzülür bence. gelip çocukları kendisiyle konuşamıyor. üzücü yani