1.
ron fricke tarafında yönetilmiş, 1992 senesinde yayınlanmış bir belgeseldir. insan ve doğa ilişkisini temel almaktadır. doğanın ve kültürlerin değişimi, insanın kaotik değişimi, aynı şekilde insanın doğayı değiştirip katledip tahakküm altına almasını gözler önüne seriyor. sözsüz, kaliteli görüntülerle başlayan belgesel, yerel kabilelerden modern şehirlerin dönüşümününe uzanan görsel bir şölen sunuyor. özellikle arada gösterilen japon performans sanatçıları çok çarpıcı bir ayrıntıydı benim için.
devamını gör...
2.
24 ayrı ülkede, 6 farklı kıtada, 3 defa yapılan dünya turu ile 14 ayda, 70mm'lik kamerayla çekilmiş ron fricke belgeseli. zaman-insan-doğa üçgeninin sorgulanması ve teatral anlatımı insan yaşamının gayesinin ne olduğunu, medeniyet denilen olguyu bizlere sorgulatıyor.
devamını gör...
3.
herhangi bir yorum veya seslendirme içermemesine rağmen 96 dakikalık bu şaheser esnetmeden, uyuklatmadan bir solukta izlettiriyor kendisini. bunun en büyük etkisinin ron fricke'de olduğunu söylemek gerek. hızlandırılmış görüntüleri çekerken kameranın gerçek zamanlı hareket etmesi aşırı estetik. bunu yapabilmek için kamerayı bir düzeneğe bağlayıp milimetrik hareketler yapmış olmalılar ki bu muhtemelen çok uzun sürmüştür. fricke'in bu başyapıtı sanki hitchock'un "sanat filminin tanrısı yönetmendir, belgeselin yönetmeni tanrıdır" sözünü çürütmek istercesine planlı, düşünülmüş ve tesadüfilikten uzak.
kesinlikle ve kesinlikle izlenmeli, izlettirilmeli.
kesinlikle ve kesinlikle izlenmeli, izlettirilmeli.
devamını gör...
4.
1992 yapımı belgesel filmdir. yönetmenliğini sıra dışı amerikalı yönetmen ron fricke üstlenmiştir.
baraka, tabiatı ve dünyanın farklı coğrafyalarında birbirlerinden farklı yaşamları ele alıyor.
belgeselin çekimleri 6 kıtada ve yirmiden fazla ülkede gerçekleşmiş. toplam 153 farklı yerde çekim yapılmış. çekim yapılan ülkelerden biri de türkiye’dir. ülkemizdeki çekimleri konya’da yapılmıştır.
belgeselin yapımı yaklaşık 5 yıl sürmüş. bu sürede yönetmen dünyayı tam 3 kez dolaşmış.
belgeselin çekildiği ülkeler: kamboçya, nepal, hindistan, avustralya, kenya, japonya, mısır, brezilya, hong kong, tanzanya, arjantin, çin, endonezya, ekvador, tayland, italya, polonya, türkiye, iran, kuveyt, israil, fransa, suudi arabistan, yemen, amerika birleşik devletleri.
yönetmen ron fricke, amerikalı son dönem filozoflardan joseph chemple’in “the power of myth”* adlı eserinden ilham alarak belgeseli çekmiştir.
ron fricke bu belgesel için büyük formatlı 70 mm kamera kullanmıştır. yönetmen bu özel kamerayı yaklaşık yirmi yıl aradan sonra tekrar kullanmıştır.
belgesel boyunca dönen yıldız kümelerini yakalamak için, hareket kontrollü imgeleri çekme kabiliyeti olan özel bir kamera tasarlanmış. yine baraka belgeselinin montajı için özel bir bilgisayar tasarlanmış.
belgesel iki bölümden oluşmaktadır ve iki bölüm de birbirinden farklı sorular sormaktadır. bozulmamış doğa içerisindeki ilk insanlar, doğanın sanatı, kapitalist düzendeki insanların yaşamı, dini ritüeller ve hâlen devam eski kültürler belgeselin temalarından birkaçıdır.
tabiat ile ilişkisi ve evrendeki yeri ile insanı sorgulayan baraka, yaşam biçimlerindeki çeşitliliği, değişimi ve insanın bunlara etkisini irdeliyor.
müzikleri de en az belgesel kadar etkileyiciydi. farklı kültürlerin birbirinden zarif müziklerini duymak kulağa hoş geliyor. belgeselin müziğinde ses kayıtlarında, dead can dance, michael stearsn, craig huxley, david brownlow, anugama & sebastiano, patrick disanto, matthew ıadarola, robert jansen, dave lomino, jennifer myers, margie o’malley, john morris, john joseph thomas, somei satoh, the harmonic choir, grant wakefield, kohachiro miyata, l. subhamaniam, ciro hurtado gibi önemli isimlerin emeği geçmiştir. özellikle dead can dance’in katkısı muhteşem olmuş. izlerken lisa gerrard’cığımın sesini duymak ayrı bir haz veriyor..
baraka’da herhangi bir anlatı ya da diyalog bulunmamaktadır. bu bakımdan pek çok belgeselden ayrılır. belgeseldeki görüntüler her detayı o kadar güzel anlatıyor ki seslendirmeye gerek kalmıyor.
ron fricke, baraka’da tabiat, insan ve inanç kavramlarına mistik bir bakış açısıyla yaklaşıyor.
belgeselde tabiat harikalarıyla insanın doğa üzerindeki etkisi en yalın haliyle aktarılmış.
yönetmen belgeselde şiirsel bir anlatım kullanıyor. estetik duygusu muhteşem.
baraka’da evrenin en harika, en güzel, en büyüleyici ve en ücra yerlerinden enfes manzaralar izleyeceksiniz.
ron fricke’nin 2011 yılında çektiği samsara belgeseli baraka’ın devamı niteliğindedir.
belgeselin en sevdiğim yönleri izlerken iç dünyamda sorgulama yaptırması. hepimiz insan türüyüz fakat nasıl bu kadar farklı olabiliyoruz? diye sorgulamadan edemiyorum. ayrıca en kötü şartlarda hayata tutunmaya çalışan insanları görünce hâlinize şükretmek istiyorsunuz. baraka çok güçlü alt metinlerle karşımıza çıkıyor.
belgesel bir yandan izleyeni düşüncelere daldırırken bir yandan didaktik açıdan izleyenin ufkunu genişletiyor. bu belgeselde hiç duymadığım bilmedim pek çok bilgi öğrendim. bunlardan biri de hong kong’ta bir zamanların suç şehri olan kowloon.
baraka’da farklı kültürlerin farkı inançların ritüellerine tanıklık edeceksiniz.
belgeseldeki en ilginç hususlardan biri de insanların yaşam biçimleriydi. aynı zaman diliminde yaşamasına rağmen bazı topluluklar modern insanın binlerce yıl gerisindeydi. bu belgeselde birbirinden çok farklı hayatlara tanıklık edeceksiniz.
baraka’yı izlerken hayatın sadece bizim çevremizden ibaret olmadığını bambaşka hayatların varlığını idrak ediyoruz. endüstriyel devrimden sonra mekanikleşen toplum yapısından en ilkel toplum yapısına kadar her ayrıntı mükemmel analiz edilmiş. kimileri modern dünyada sürekli bir şeylere yetişme çabasında, kimileri her şeye hükmetmek sahip olmak istiyor, kimileri ise sadece o gün ne yiyeceğini ve nerede uyuyacağını düşünüyor.
belgeseldeki geçişler harikaydı. hiç bilmediğiniz ve beklemediğiniz bir sahneyi izlerken birazdan bambaşka bir dünya ile karşılaşıyorsunuz.
izlerken bazı sahnelerde kendimi o kadar kaptırdım ki o sahnede orda olmayı hissettiğim anlar oldu.
bir yazarın da dediği gibi, “konuşan hiçbir belgesel film “dilsiz” olan bu belgesel film kadar çok şey anlatamamıştır herhalde.”
baraka’yı izlerken acaba biz de bir gün böyle belgeseller çekebilecek miyiz diye düşüncelere kapılmadım değil.
baraka bizlere bir yandan hâlen geleneklerini koruyabilen, korumaya çalışan toplulukları gösterirken bir yandan da kapitalist sistemde âdeta metalaşmış insanların acizliğini gösteriyor.
baraka, izleyicide bir belgesel filmin dışında sanki bir sanat eseri izliyormuş hissi uyandırıyor. gerçek bir görsel şölen sunuyor
iki tane ödülü bulunuyor belgeselin.
doksan yedi dakikalığına dünyanın kasvetli havasından, stresinden uzaklaşmak istiyorsanız doğru adrestesiniz.
belgesel bittiğinde bir boşluğa düşüyormuş gibi hissedebilirsiniz. etkisinden çıkmanız biraz zaman alabilir.
baraka ilk anından son anına kadar en küçük ayrıntılara özen gösterilerek ve büyük emeklerle hazırlanmış harikulâde bir çalışma. kesinlikle saygıyı hak ediyor.
baraka için şunu içtenlikle söyleyebilirim ki şimdiye dek izlediğim en iyi belgesellerdendir.
baraka, bir belgesel filmden çok daha fazlası ve gerçek bir başyapıt. yaşama veda etmeden önce izlenecekler listenize eklemenizi kesinlikle öneririm.
yararlanılan kaynaklar
kaynak 1, kaynak 2, kaynak 3, kaynak 4, kaynak 5
aşağıda belgesel hakkında etkileyici bulduğum bazı ayrıntılara değineceğim.
baraka’da daha önce hiç duymadığım hiç görmediğim sıra dışı yerler gördüm. son derece etkileyiciydi. belgesel sırasında bir tavuk çiftliği sahnesi vardı ki o sahnede minik civcivlere çok üzüldüğümü söylemeliyim. bir gudang garam fabrikasında tütün saran kadınları görünce o meşhur fabrika kızı şarkısı hatırıma düştü. insanların binlerce yıl önce mağaralara çizdiği resimleri görmek ise heyecan vericiydi. balilierin yaptığı maymun ilahisi ritüelini de ilk defa baraka’da duydum. izlediğim anda epey şaşırdığımı söylemeliyim. izlerken en hoşuma giden kısım ise kar yağarken kaplıcalarda maymunların keyif yaptığı sahnelerdi. o sırada maymunların yerinde olmak istemedim değil doğrusu.
baraka, tabiatı ve dünyanın farklı coğrafyalarında birbirlerinden farklı yaşamları ele alıyor.
belgeselin çekimleri 6 kıtada ve yirmiden fazla ülkede gerçekleşmiş. toplam 153 farklı yerde çekim yapılmış. çekim yapılan ülkelerden biri de türkiye’dir. ülkemizdeki çekimleri konya’da yapılmıştır.
belgeselin yapımı yaklaşık 5 yıl sürmüş. bu sürede yönetmen dünyayı tam 3 kez dolaşmış.
belgeselin çekildiği ülkeler: kamboçya, nepal, hindistan, avustralya, kenya, japonya, mısır, brezilya, hong kong, tanzanya, arjantin, çin, endonezya, ekvador, tayland, italya, polonya, türkiye, iran, kuveyt, israil, fransa, suudi arabistan, yemen, amerika birleşik devletleri.
yönetmen ron fricke, amerikalı son dönem filozoflardan joseph chemple’in “the power of myth”* adlı eserinden ilham alarak belgeseli çekmiştir.
ron fricke bu belgesel için büyük formatlı 70 mm kamera kullanmıştır. yönetmen bu özel kamerayı yaklaşık yirmi yıl aradan sonra tekrar kullanmıştır.
belgesel boyunca dönen yıldız kümelerini yakalamak için, hareket kontrollü imgeleri çekme kabiliyeti olan özel bir kamera tasarlanmış. yine baraka belgeselinin montajı için özel bir bilgisayar tasarlanmış.
belgesel iki bölümden oluşmaktadır ve iki bölüm de birbirinden farklı sorular sormaktadır. bozulmamış doğa içerisindeki ilk insanlar, doğanın sanatı, kapitalist düzendeki insanların yaşamı, dini ritüeller ve hâlen devam eski kültürler belgeselin temalarından birkaçıdır.
tabiat ile ilişkisi ve evrendeki yeri ile insanı sorgulayan baraka, yaşam biçimlerindeki çeşitliliği, değişimi ve insanın bunlara etkisini irdeliyor.
müzikleri de en az belgesel kadar etkileyiciydi. farklı kültürlerin birbirinden zarif müziklerini duymak kulağa hoş geliyor. belgeselin müziğinde ses kayıtlarında, dead can dance, michael stearsn, craig huxley, david brownlow, anugama & sebastiano, patrick disanto, matthew ıadarola, robert jansen, dave lomino, jennifer myers, margie o’malley, john morris, john joseph thomas, somei satoh, the harmonic choir, grant wakefield, kohachiro miyata, l. subhamaniam, ciro hurtado gibi önemli isimlerin emeği geçmiştir. özellikle dead can dance’in katkısı muhteşem olmuş. izlerken lisa gerrard’cığımın sesini duymak ayrı bir haz veriyor..
baraka’da herhangi bir anlatı ya da diyalog bulunmamaktadır. bu bakımdan pek çok belgeselden ayrılır. belgeseldeki görüntüler her detayı o kadar güzel anlatıyor ki seslendirmeye gerek kalmıyor.
ron fricke, baraka’da tabiat, insan ve inanç kavramlarına mistik bir bakış açısıyla yaklaşıyor.
belgeselde tabiat harikalarıyla insanın doğa üzerindeki etkisi en yalın haliyle aktarılmış.
yönetmen belgeselde şiirsel bir anlatım kullanıyor. estetik duygusu muhteşem.
baraka’da evrenin en harika, en güzel, en büyüleyici ve en ücra yerlerinden enfes manzaralar izleyeceksiniz.
ron fricke’nin 2011 yılında çektiği samsara belgeseli baraka’ın devamı niteliğindedir.
belgeselin en sevdiğim yönleri izlerken iç dünyamda sorgulama yaptırması. hepimiz insan türüyüz fakat nasıl bu kadar farklı olabiliyoruz? diye sorgulamadan edemiyorum. ayrıca en kötü şartlarda hayata tutunmaya çalışan insanları görünce hâlinize şükretmek istiyorsunuz. baraka çok güçlü alt metinlerle karşımıza çıkıyor.
belgesel bir yandan izleyeni düşüncelere daldırırken bir yandan didaktik açıdan izleyenin ufkunu genişletiyor. bu belgeselde hiç duymadığım bilmedim pek çok bilgi öğrendim. bunlardan biri de hong kong’ta bir zamanların suç şehri olan kowloon.
baraka’da farklı kültürlerin farkı inançların ritüellerine tanıklık edeceksiniz.
belgeseldeki en ilginç hususlardan biri de insanların yaşam biçimleriydi. aynı zaman diliminde yaşamasına rağmen bazı topluluklar modern insanın binlerce yıl gerisindeydi. bu belgeselde birbirinden çok farklı hayatlara tanıklık edeceksiniz.
baraka’yı izlerken hayatın sadece bizim çevremizden ibaret olmadığını bambaşka hayatların varlığını idrak ediyoruz. endüstriyel devrimden sonra mekanikleşen toplum yapısından en ilkel toplum yapısına kadar her ayrıntı mükemmel analiz edilmiş. kimileri modern dünyada sürekli bir şeylere yetişme çabasında, kimileri her şeye hükmetmek sahip olmak istiyor, kimileri ise sadece o gün ne yiyeceğini ve nerede uyuyacağını düşünüyor.
belgeseldeki geçişler harikaydı. hiç bilmediğiniz ve beklemediğiniz bir sahneyi izlerken birazdan bambaşka bir dünya ile karşılaşıyorsunuz.
izlerken bazı sahnelerde kendimi o kadar kaptırdım ki o sahnede orda olmayı hissettiğim anlar oldu.
bir yazarın da dediği gibi, “konuşan hiçbir belgesel film “dilsiz” olan bu belgesel film kadar çok şey anlatamamıştır herhalde.”
baraka’yı izlerken acaba biz de bir gün böyle belgeseller çekebilecek miyiz diye düşüncelere kapılmadım değil.
baraka bizlere bir yandan hâlen geleneklerini koruyabilen, korumaya çalışan toplulukları gösterirken bir yandan da kapitalist sistemde âdeta metalaşmış insanların acizliğini gösteriyor.
baraka, izleyicide bir belgesel filmin dışında sanki bir sanat eseri izliyormuş hissi uyandırıyor. gerçek bir görsel şölen sunuyor
iki tane ödülü bulunuyor belgeselin.
doksan yedi dakikalığına dünyanın kasvetli havasından, stresinden uzaklaşmak istiyorsanız doğru adrestesiniz.
belgesel bittiğinde bir boşluğa düşüyormuş gibi hissedebilirsiniz. etkisinden çıkmanız biraz zaman alabilir.
baraka ilk anından son anına kadar en küçük ayrıntılara özen gösterilerek ve büyük emeklerle hazırlanmış harikulâde bir çalışma. kesinlikle saygıyı hak ediyor.
baraka için şunu içtenlikle söyleyebilirim ki şimdiye dek izlediğim en iyi belgesellerdendir.
baraka, bir belgesel filmden çok daha fazlası ve gerçek bir başyapıt. yaşama veda etmeden önce izlenecekler listenize eklemenizi kesinlikle öneririm.
yararlanılan kaynaklar
kaynak 1, kaynak 2, kaynak 3, kaynak 4, kaynak 5
aşağıda belgesel hakkında etkileyici bulduğum bazı ayrıntılara değineceğim.
baraka’da daha önce hiç duymadığım hiç görmediğim sıra dışı yerler gördüm. son derece etkileyiciydi. belgesel sırasında bir tavuk çiftliği sahnesi vardı ki o sahnede minik civcivlere çok üzüldüğümü söylemeliyim. bir gudang garam fabrikasında tütün saran kadınları görünce o meşhur fabrika kızı şarkısı hatırıma düştü. insanların binlerce yıl önce mağaralara çizdiği resimleri görmek ise heyecan vericiydi. balilierin yaptığı maymun ilahisi ritüelini de ilk defa baraka’da duydum. izlediğim anda epey şaşırdığımı söylemeliyim. izlerken en hoşuma giden kısım ise kar yağarken kaplıcalarda maymunların keyif yaptığı sahnelerdi. o sırada maymunların yerinde olmak istemedim değil doğrusu.
devamını gör...