başkaları tarafından onaylanma ihtiyacı

tüm hayatımızın içine eden genel kural.

bildirim sekmesini bu yüzden yapıyorlar...
*

bir iddiada bulunduktan sonra "doğru muyum?" deyip bir de etraftan teyit bekleyen tipler var bir de.teyit gelmezse cok komik oluyor.

sedat kapanoğlu'nun herkesten önce uyandığı mevzu.

standart insan davranışıdır. psikolojik yönü vardır. düşüncelerinin karşılık bulması, takdirle karşılanması olgusu daha çocukluk döneminden beri süregelen bir süreç barındırır. bu yüzdendir ki küçük bir çocuk birisi onu alkışladığında mutlu olur, gülümser.

ama tabi işin şu kısmı da var. her şey gibi bu durumunda fazlası, zarardır abartıdır. bir nevi “elalem ne der sendromu”na girer ve özgür beyne ket vurulur. sürekli bir şeyleri yanlış yaptığını düşünüp onaylanma ihtiyacı hisseden kişi gerçek manada güçsüz bir psikoloji içerisinde olabilir.

öyle bir ihtiyacım yoktur. çöp veya popülist söylemlerimle zilyon kere onaylanmaktansa burnumun dikine gitmeyi tercih ederim. eğer çok aykırı bazı fikirlerim onaylanırsa da mutlu olurum tabii. günün sonunda kendi vicdanıma hesap veriyorum. esas önemli olan o.

sürü canlısı olduğumuzun kanıtlarından. sürü tarafından onaylanmak insanı kendinden daha emin daha mutlu yapıyor.

ezik turnusolu, hic sasmaz

başkalarının düşüncelerine değer veriyordur.

normaldir. gidin dağda yaşayın awm.

bu eziklik değil de bence başkalarının da sizin gibi düşündüğünü görme, bilme isteğidir. o yüzden bir tanım yapınca gözüm hemen bildirimlere kayar.

insan psikolojisinden kaynaklıdır. eziklik filan değildir. inanmazsan git maslow'a sor.

tanık ve kanıt lazım. şart.

herkeste vardır ama çocukken aile tarafından yeterince onaylanmayan yetişkinler, onay bağımlısı oluyorlar, herkes beni görsün, duysun, bilsin istiyorlar. onay bağımlılığı ile ilgili bir seminerde eğitimci, "onay, yetişkin insan besini değildir." demişti. yani yetişkin olduğu halde onay bağımlısı olanlar, çocuk modunda yaşayan insanlar. geçen öyle bir kadın gördüm. 35 yaşındaydı, güzel kurumsal bir işi var, evli, çoluğu çocuğu var. ama işini bırakıp hayalini kurduğu serbest işi yapmak için önündeki tek engelin "babasının onay vermemesi" olduğunu söyledi. 35 yaşında halen babasından onay beklemek ne kadar da yetişkine özgü bir davranış değil mi?! "bizim toplumumuzdaki insanların çoğu, çocuk modunda yaşıyor" demişti bir uzman ki bazen böyle şeylere tanıklık ettikçe kendisine hak veriyorum.

evrimsel bir içgüdü.
binlerce sene önce var olabilmen için klanın diğer üyelerince onaylanman gerekirdi.

onaylanma mı bilmiyorum ama insan bazen sırtı sıvazlansın istiyor. sırtını kendi sıvazlayamayacğından değil. sadece yalmız olmadığını bilmek ister bazen.

(bkz: doğvu mu samet)

bir dereceye kadar normaldir. bazen onaylanma son düzlükte yüküne el vermek gibi olur , bitiş çizgisine daha emin daha mutlu ulaşmayı sağlar. ama her karar ve davranışta onay beklemek sosyal bağımlılıktır. özgür iradeyi bitirir, güdümlü irade etkin olur.

aslında bir noktaya kadar doğrudur aynı anka_tomris'in dediği gibi.
ama işte hayatını buna göre düzenliyorsan hatta insanlara tepkilerini, orada sorunlar başlar. insanların senin nasıl biri olduğunu düşündüğünden sanane ? kötüysen kötüsün, çirkinsin, güzelsin, ukalasın, safsın...
fotoğraf paylaşıyorsun mesela sosyal medyada. güzel hissediyorsun, bunu duymak ve göstermek istiyorsun belki.
ama bu ayıpmış gibi altına özlü söz veya açıklama yazıyorsun.
yahu at fotoğrafı gitsin.
birine hayır diyeceksin. ya beni bencil gibi görürse, e görsün.
ama işte böyle diyorum da benim için de durumlar aynı. bu daha kötüydü geçmişte ama sanırım ufak ufak törpülüyorum.

bu ihtiyacı hiç hissetmediğini dile getirenler neyin havasını kasmaya çalışıyor, anlamış değilim. sanki veletken anasının bir aferinine babasının iki poh pohlamasına dünya dolusu sevinç kusmamış gibi.. *

t: her insanda olan bir ihtiyaçtır. azı mümkün değil fazlası zarar.