başkaları tarafından onaylanma ihtiyacı

bunu nasıl küçümseyebilir insan anlamıyorum.arkadaşlar benim bildiğim kadar kimse kimsenin ne yaşadığını yaşayan kadar bilmiyor,her kar dağına göre yağar bu yaştan sonra acı yarıştırmayacağız değil mi?yaşadıklarımız bir birine o kadar zincirleme bağlı ki tabii ki her şeyin fazlasının zararını bildiğimiz gibi bu konununda ileri seviyeleri zararlı fakat bazen insan aldığı eksik değerden veya daha önce yaşadığı kendi kendine güvenini sarsacak bir olay yaşamışsa bunun olması çok normal.tabi ki olmamalı ama bu kimsenin elinde değil.bu başlıkta kendini bulup iki satır bir şey yazmak isteyen biri şu bir kaç kötü yorumu okusa üzülmeyecek mi?
bugün çok güzel bir şey okudum.insan niye başka bir insanı üzer ,dünyada yeterince acı yok mu?

şu aralar başımdaki beladır. sözlüğe adım attığım andan beri bir onaylama telaşı bir dikkat çekme telaşım var malum sebeplerden dolayı. sevgili yazarlık onay kurulu topluca yıllık izne mi çıktınız olayınız nedir öyle.

insanı tabiri caizse maymuna çeviren insani bir duygu. bundan sıyrılabilen kişi azad edilmiş köle gibi olur. duvardır bu duvar, taviz doğurur insanın ağzının içine baktırır. özgür olmak istiyorsan önce onaylanma hissinden kurtulman gerekir.

kendisini çaresiz hisseden, gücünün farkında olmayan insan eylemidir. çocuklarda durum farklı. onlar öğrenme ve deneyimleme için bunu yapıyor diye düşünüyorum.
geçen hafta yeni bebeği olmuş bir bayan akrabanın ziyaretine gittim.*ilk bebeği. tövbe estağfurullah sanki bebeği kaynanası doğurmuş. orda bulunduğum süre zarfında anneye bebeği hiç vermedi bile. en dikkatimi çeken şey ise, bebek ısrarla ağlayınca annesi"ben bir emzireyim değil mi onu?" diye sordu kayınvalideye. valide hanım olur emzir dedi. kayınpederi "önce altını temizle sonra emzir"dedi. bir ara dedim herhalde muhtarı da arayacaklar. amca sana ne oluyor? bu konuda en son fikir belirtecek insan bile değilsin.
onay bekliyor, çünkü yalnız kalmadı, onlara göre de çaresiz kalmadı, çünkü bebeğe bakan var.
kendisini çaresiz, tecrübesiz hissettiği için attığı her adımda onay bekliyor anne.
vallahi darlandım orda. kaynanayı bir kalk git 4 aydır burdasın diye kovasım, geline de yavrum sen avel misin al çocuğunu bak diyesim geldi.

bir aferin için onurunu karakterini ayaklar altına aldıran eziğin tekidir.

çocukluktan gelen, despot ve şefkatten yoksun ebeveynlerle alakalıdır. onaylanma ihtiyacı,yeterince sevgi görmemiş çocukların; kendısıne kızılmaması, tepki çekmemek ve yahut ilgi gösterilmeyen çocugun kendini ebeveynine ispat çabasından doğar. yetısgınlıkte kucagında koca bir sorun olarak da kalakalır.

en azından benim için öyleydi bir zamanlar.

psikoloji’de karen horney bunu nevrotik ihtiyaç olarak tanımlamıştır. kişi çocukluğundaki bazı savunucu tutumlar sonucu bu ihtiyaçları geliştirir. bu kişiler sürekli sevilmek, istenilmek, ve beğenilmek isterler. bu sayede güvende olduklarına inanırlar.

çocukluktan beri dayatılmış bir olay sonucunda ortaya çıkar. ben aileme kendimi kanıtlamak için sürekli bir yarış ve kıyas içindeydim. komşu kızıyla yarış halindeydim. sınıf arkadaşımla kuzenimle onun çocuğuyla bunun çocuğuyla yarış içindeydim. yapamadığım önceden hep 60-70 aldığım dersten inek gibi çalışıp 95 alırdım. hevesle gidip aileme gösterdimdeyse bana niye 100 alamadın derlerdi. o 100 alabiliyorsa sen niye alamıyorsun. “sen salak mısın?” bunları o kadar çok duyuyordum ki salak olmadığımı kanıtlamaya çalışıyordum. ispatlamaya çalışıyordum. salaktım belki de. salak olsam ne olacaktı? beni sevmeyecekler diye korktum. sevginin kazanılan bir şey olduğunu sandım. karşılıksız olması gerektiğiniyse kavrayamadım. lise tercihimi onları memnun etmek için yaptım. üniversite tercihimi onları memnun etmek için yaptım. hayal ettiğim bölümü aklımdan çıkarmaya çalıştım. bugün hala girdiğim her derste ben buraya ait değilim desem de onaylanmaya ihtiyacım var. onların beni onaylamasına ihtiyacım var. ben bugün hala sevginin karşılıksız olduğuna inandıramıyorum kendimi. her türlü ikili ilişkimde gerek romantik gerek arkadaşlık gerekse resmi bir ilişki olsun ben karşımdaki insan için hep yeterli olmaya çalışıyorum. beni onaylasın istiyorum. o zaman sevileceğimi düşünüyorum. bunun bana hiçbir yararı olmadı. ben yıllarca çabaladım. olmadık insanlara olmadık şeyleri kanıtlamaya çalıştım. insanlara yetmeye çalıştım onaylanmak istedim. ve yine sevilmedim. üzülen de hep ben oldum. yıprandım. karşılıksız sevgiye olan inancımsa tamamen tükendi. belki benim için bir şeyleri düzeltme vakti geçti. belki de geçmedi. ama eğer hala bir şeyleri düzeltme fırsatı olan birileri varsa burda bunu okuyan:
hayatınız boyunca yarıştığınız tek kişi kendiniz olun.
bir şeyleri birilerinin gözüne girmek için yapmayın. kendi istekleriniz zevkleriniz ilgileriniz doğrultusunda yaşayın. en önemlisi de şu:
unutmayın ki sevgi kazanmanız gereken bir şey değildir!