başkalarına yetişmeye çalıştıkça kendine geç kalmak

tam da ben dediğim başlıktır
çoğu zaman sevdiklerimin mutluluğu benim mutluluğum haline gelir. üzüntüleri benim üzüntüm haline gelir. bazen de değmeyen insanlar için gösterdiğim çaba açıkçası beni yormuyor değil. ve düşünüyorum da o inceliği kendime göstermiş olsaydım belki daha mutlu olurdum. bilemiyorum
vitrin de görüp de çok beğenmeme rağmen kendime almak istemediğim ama sevdiklerime alıp onları mutlu etmek istediğim zamanlar oluyor.*
bu gibi zamanlar da hiçbir zaman kendimi düşünmem.
başkalarına yetişmeye çalışmaktan kastım seviyeleri değil mutlulukları, üzüntüleri dertleri vs

ne zaman birisi bana nasılsın diye sordu hatırlayamadığım için çok hak verdiğim başlık

akıllara feridun düzağaç'ın alev alev adlı şarkısını getiren itiraf.

hızı ölçüyorum konum belirsizleşiyo gibi mi bu..

hep geç kaldığım doğrudur kendime.

neye göre, kime göre geç kalmak?
unutmayın, nefes alıyorsak,kalbimiz çarpıyorsa, kendimiz için ayıracak bir dakikamız bile kalmışsa şu kısacık hayatta... hala umut var demektir.

hep sonradan gelir aklım başıma hep sonradan sonradan. ama o ağlak kız çocukları gibi değil ahmet kaya gibi.

şöyle bakınca işler daha da ilginçleşiyor: başkalarına yetişmeyi de aslında kendi mutluluğumuz, beğenilme ve onaylanma arzumuz için yapıyoruz.

demek kendimize yetişmek için farklı yollar bulmalıyız.

yetişemedik de yazıyoruz.