bazen kendine bile yabancı hissetmek sanki sen değilmişsin gibi olmak

ya sanki kendim değilmişim gibi oluyor çok garip bi mutsuzluk bi kaç saniyeliğine içimi kaplıyor anlamıyorum sebebini

aynaya uzun süre bakıp
"aaa bu yakışıklı / güzel kimmiş?" deyip sonrasında "aa ben mişim" denilecek kadar sürede gerçekleşen eylem.

hem dünyadasın hem de değilsin gibi

sanki içinde iki yabancı birbiri ile konuşuyor gibi oluyor veya sanki biri gerçek senken öteki bambaşka biri gibi ...

çok rastlıyorum bu duruma. belkide duyguyu o an o haliyle kabul ederek, onu benimseyerek rahatsız hissetme halini de kabul ederek tanımalı kabule geçmeli ve ardından sevgiyle kucaklamalı öz şefkate ihtiyaç fazladır bu durumda. bir duyguyu kabule geçmezsek kendimizle inatlasiyor oluruz bence .

ben bile kendimi tanımıyorken herkesin beni tanıdığını iddia etmesi gibi garip.

uzun zamanlar boyunca yaşamış ve hissetmiş olduğum durum. çok şükür atlattım ve kendimle baya bütünleştim artık. (bkz: i feel good)

depersonalization adı verilen bir hastalıktır. ben artık bunun bir hastalık değil yeni dünyada insanların bir evrim aşaması olduğunu düşünmeye başladım. bazen aynaya dikkatlice uzun uzun baktığınızda karşınızda sanki siz değil de bir başkası varmış gibi oluyor mu ya da kendi vücudunuzdan çıkıp kendinizi gözlemlediğiniz? duygusuzlaştığınız ya da fazla duygusal tepkiler verdiğiniz? bahsettiğim evrimleşme süreci bu...
depersonalization dediğimiz bir üst level ise bir yere oturup bir bardak kahve sipariş ediyorsunuz ve kahveyi size siz getiriyor.

geçmiş olsun...

"en iç, en içten, en içteki sesine bile aykırı düşebilir mi kişi?"

ben hiç ben gibi değilim. o yüzden hiç böyle hissetmedim.

"ne hissetmişim, ne yazmışım
bazen kendime de yabancıyım.."
daha dün yazmıştım bu cümleleri, ben de eski yazdıklarıma bazen yabancı oluyorum. bunu bile yazıyla dile getiriyorum.

bazen aynaya bakıyorum da, sanki bir yabancıya bakıyor gibi oluyorum.
demek ki yalnız değilmişim.

bazen hayatın içinde, aynaya baktığınızda bile kendinize yabancılaşır gibi olursunuz. gözlerinizdeki yorgunluk, yüzünüzdeki çizgiler, zamanın izleri... hepsi birer hatırlatıcıdır aslında geçen günlerin ve yaşanan deneyimlerin. sanki o ayna karşısında yansıyan kişi siz değilmişsiniz gibi hissedebilirsiniz. oysaki iç dünyanızda hala aynı rüyalar, aynı umutlarla dolusunuzdur.

bir insan ömrünün sonuna kadar bir kimse değil, birçok kimse olur. işte bu yüzden bazen geçmişteki versiyonunuzla yüzleşirsiniz ve o kişiyi tanımakta zorlanırsınız. ancak içten içe, her deneyim, her sevinç ve her hüsran, sizin bu dönüşümünüzün bir parçasıdır. ve siz, geçen her anın içine kattığınız deneyimler, sevgiler ve acılarla şekillenen, sürekli değişen bir sanatsınız. ve her bir versiyonunuz, yaşanılan anıların renkleriyle boyanmış bir tablodur.

arada olur öyle.

ahahahaha. ben zaten disosyetif olduğum için sürekli bu durum içinde yaşıyorum. bilmem kaç tane karakterim var. bunlar hep savunma mekanizmaları. şizofreni bir deliyle yaşıyor, ben bin taneyle. sürekli olarak başka hayatları aynı anda yaşıyorum. hangisinin gerçek olduğunu ayırt etmek için en gerçekçi görünmeyenini seçmeyi öğrendim. onu aştım. birçok kereler kendimi nasıl gittiğimi bilmediğim yerlerde buldum. evde eşyaların yerleri değişiyordu sürekli. eve başka birisi girip değiştiyor olabilir, bunu kimin yaptığıyla ilgili bir fikrim yok çünkü. doktor dedi ki: bu ilaçla çözülmez. psikoterapi alman lazım. ama psikoterapi için de güven duygusu şart. o da bende yok işte. o yüzden iş başa düştü. büyük oranda ilerleme sağladım. disosyasyonu bayağ çözdüm. sebeplerini buldum. kendini koruyamayacağın bir durum için onu yapabilecek karakterler yaratmışım. bu arada bayağ işlevsel bir şey. şimdi karakterler arası dilediğimce geçiş yapıyorum. her duruma uygun bir karakter seçiyorum ve hop, duyguları, hisleri, düşünceleri, her şeyi farklı bir insan. belayı savuşturup, ana karaktere geri dönüyorum.