bazı anların gözünün önünden gitmemesi

muhtemelen hepimizin hayatında vardır. asla canlılığını yitirmez, o anlarda aldığınız her nefes ciğerlerinizde kalıcı izler bırakmıştır adeta, sanki hiç solmayan resimlere bakmak gibidir.
bazıları çok kötüdür öyle ki ; gölgem bile orada olmasaydı keşke dersiniz, bazıları ise muhteşemdir; bin hayatım olsa ve bin defa yine aynı ana dönsem dersiniz.

ludovico dayatmasıyla açık tutulan gözlerin önünde hep gösterilen sahnelere benzer.

hayatını etkilen görüntülerse hayat boyunca peşini bırakmaz. ne zaman ona dair hatırlatıcı bir şey olsa ilk o görüntüler gelir akla. can acıtır ama sonra geçer.

(bkz: çocuklukta izlenen travmatik dizi ve filmler)

insanı delirten, bastırmaya iten şey.

normaldir. gözler beynin kayıt makinesi. ne yaşadıysanız onlar sayesinde hafızada .eğer hafıza silme yöntemi bilmiyorsanız anıları hatırlamak ve gözünüzün önündeymiş gibi yaşamak doğal bir durumdur. eğer gözünüzün önündeymiş gibi olmuyorsa o anın bi' değeri olmamış demektir.