bazı insanlardan iğrenmek

tanıdık olma gerekliliği bulunmadan bazı insanlardan ve onların bazı davranışlarından iğrenme durumudur.

örneğin;
yere türüken insan

yemek yaparken veya yerken pis olan insandır.

insan misafirine ekmek vs. uzatırken, az önce yalamış olduğu parmakları ile vermez.

gerçi kiminin bakışı pis, sözü pis.
haklılar.

kusura bakılmasın, ter kokan herkese dünyanın en iğrenç canlısı muamelesi yaparım.

geçen gün ofiste birini 20 kişinin içinde bozdum, hadi git benden izinlisin duş al öyle gel dedim.

ben bu burnunu sizin leş kokunuzu çekmek için mi taşıyorum ulan?!

görmemiş gibi sürekli her yediğini çekip atan insanlar...
bi tanıdık yediği her lokmayı videoya alıp atıyor. cinnet sebebi!

allah allah. allah alllaaaah. siz nasıl bazı insanlardan iğrenerek yaşıyorsunuz. mümkün değil. bir daha düşünün. ben belli kişiler hariç tüm insanlardan iğreniyorum. az insan çok huzur diye boşuna dememişler.

tüm insanlardan iğrenmek >>>>>

hakettikleri tavırdır. yaptıkları ve sergiledikleri davranışa göre insanın igrenmesi cok normallesebilirm

bir kaç sene önce içkili bir akşam son otobüsle eve gidecem. otobüs geldi, 60 yaşlarında bir amca yaklaştı ve benim yerime de basar mısın dedi. başta yok falan dedim ama ne bileyim bastım. ulan insan bir teşekkür eder, bildiğin odun. teşekkür etmekten anlamayan, kadir kıymet bilmeyen insanlardan iğreniyorum.

partneriyle yaşadığı cinsel ilişkisini ortalıkta gevşek gevşek anlatan insanlardan iğreniyorum.

ben eskiden daha umutlu biriydim. insanlık adına umutlu. ülkesi için umutlu. geleceği/geleceğimiz için daha umutluydum. iyi insanların varlığına güvenim vardı benim. birlik olmaya dair umudum vardı. kötü insanlar elbette vardı ama onların da vicdanları vardı benim gözümde.

insanları, insan olduğu için severdim. insan olduğu için anlamaya çalışırdım. her kötüde bir iyilik arardım. herkes suçlasa ben dinlemek isterdim. dediğim gibi benim insanlık adına umudum vardı. öyle haberler görüyorum ki kendimden özür dilemem gerekiyor.

öyle insanlar var ki..
bakış açıma üzülüyorum. öyle insanlar var ki ellerimle boğmak istiyorum fakat dokunduğum için ellerimi kesmek zorunda kalacağım türden.

öyle haberler görüyorum ki benim bu dünyaya olan umudumu, iyi niyetimi yok ediyor. midem öyle bulanıyor ki bir ömür kussam yüzlerine geçmez.

tüm ülke ufacık bir nefese, bir gülümsemeye muhtaç ve aç haldeyiz. hiç tanımadığımız, hayatımızda belki bir kere bile denk dahi gelemeyeceğimiz insanların alacağı nefese dua ediyoruz.
belki düşüncelerine belki hareketlerine belki tuttuğu takıma düşmanız birçoğunun ama yaşasın istiyoruz. yaşasın biz yine çatışalım istiyoruz. yaşasın biz yine ters düşelim istiyoruz. yaşasın istiyoruz. insanlığımız, vicdanımız tüm fikirlerimiz ve ayrılıklarımıza ağır basıyor. vicdanı olan insanlarız çünkü. hepimizin olması gerektiği gibi.

tüm ülke hayatını ertelemiş, canların kurtulmasını beklerken hiç sevmemiş ve sevilmemişcesine sadece oksijen israfına sebep olan varlıkları gördükçe kusmak istiyorum. özür dilerim bunu tekrarladığım için fakat başka nasıl anlatılır bilemiyorum.

ve lütfen, bakın lütfen bu iğrenç, rezil insanlara 'din kardeşi' demeyin. müslüman, müslümanı vurmaz. müslüman, müslümanın zor gününde böyle yapmaz.

şiddet yanlısı biri değilim, kimsenin ölmesini dilemedim ama bu varlıkların acı çekerek dünyadan silinmesini istiyorum.

allah aşkına acımayın, affetmeyin.
bunları yazdığım için bile insanlıktan utanıyorum.
kendimden ve o iyimser bakışımdan utanıyorum.
içi iyilikle dolu olan ve depremde hayatını kaybeden kardeşlerim, abilerim, babalarım, annelerim adına utanıyorum hepinizden.
çaresizlik içinde döktüğüm gözyaşları adına utanıyorum.
iyi bir insan olmaya çalıştığım ömrüm için utanıyorum.
umudum için utanıyorum.

kimseye bela okumadım ama hepinizin allah belasını versin.
hem müslüman hem türk olarak hakkım son damlasına kadar haram olsun.
bu durumda bunları dile getirme zorunluluğu hissettiğim için tekrar kendimden ve şehit olan tüm kanlarımdan özür dilerim.

dönem dönem hepimizin yaşadığı durumdur. son günlerde fazlasıyla yaşıyorum. mide sağlığım iyi değil.

topluca, hepimizin iğrendiği biri de var üstelik.

artık bende pek olmayandır çünkü çok az insanı ciddiye alabiliyorum. bazı evreler var oraları geçemeyen kişilerin enerjisi beni çekmiyor. bu kişiler ne derse desin ya sessiz kalıyorum ya da he he deyip geçiyorum.

iğrenicek kadar kimseye duygu beslemiyorum. ben bu insanlıktan yoruldum

'birlik, beraberlik, beka için tüm yediğim bokları hasıraltı edelim' diyen insanlardan iğreniyorum. ilk fırsatta daha büyük bir kaypaklıkla karşınıza çıkıyorlar. toplumu bundan daha çok güçsüzleştiren bir şey yok.