bazı rollerin insanın üzerine yapışması

istemeden de olsa annelik olur bu. yeri gelir babalık vasfını yerine getirmek olur. zaman geçer bir çok şeye maruz kalırsınız abla olur kardeş olursunuz.hatta kanka olup kardeşiniz saydığınız insanın derdiyle kahroluyorsunuz.
zor iş.

özellikle bi dönem iyi reyting yapmış dizi oyuncularının -genelde tipleme olanların- başına gelen ve bi yerden sonra kahreden durum.

mutluymuş gibi davranmak en çok yapışan rol seçilebilir.

kırmızı oda adlı dizinin bu akşamki bölümünde geçen bir cümle.

maalesef haklı bir cümledir.
birisi bir kere o rolle baş başa kalırsa sonuna kadar bu böyle gidiyor.
çamur atıyorsun bazen ve izi cidden kalıyor

topluma uygun olan tüm roller. o şöyle der, bu böyle der diye diye kendi isteğimizin ne olduğunu sorgulamayı bile unuttuk.

rol değil ama bir hakikat var “güçlü birisin” kurtulamıyorum. biraz da ben yıkılayım istiyorum. olmuyor. mecburen devam ediyorum koşturmaya.

yanlışlıkla inek öğrenci tipi üzerime yapıştı,ne kadar arkadaşlık ilişkilerim iyi de olsa,sevilsem de herkese göre asosyal bir ineğim. daha da kötüsü kendini de bunun doğru olduğuna inandırmak.

ailemdeki her işi o halleder algısından kurtulamıyorum. evlenmeden önce her işi ben hallederdim hiç de yakınmazdım. şimdi uzak oturuyorum diye her işe yetişemiyorum. herkes beni arayıp yakınıyor. mutlu olmamı bile kursağımda bırakıyorlar sırf onların işine koşturmadığım için.

"utangaçlık rolü" yapıştı mesela bana. genelde çekingen davranırım ama bazen de kimsenin cesaret edemediği şeylere cesaret ederim. ama ne olura olsun utangaç olarak bilir herkes asla bu yakıştırmadan kurtulamıyorum.

çevremdeki dostlarım beni hep güler yüzlü, sevecen sansalar da günlük hayatta tanımadığım insanlara karşı çok soğuk olabiliyorum. ayrıca o kadar güler yüzlü biri de hiç ama hiç değilim. olabildiğince karamsar ve umutsuz oluyorum genelde ama bu sadece kendimle başbaşa kaldığım zamanlara oluyor. yanımda sevdiğim biri varsa dünya yansa umrumda olmaz, o gülümseme yüzümden hiç eksik olmaz.

çok seneler sonra nick seçiminde bile etkili olur.

diziden bahsediyorsak kesinlikle behzat ç. rolü. erdal beşikçioğlu o kadar iyi oynadı ki bu rolü, artık kimi oynasa tatmin olmuyorum.

bakkala gitmek. evin en küçüğü bendim kardeşim doğana kadar ve bu rolümü severek yapardım. sonuçta "evin en küçüğü" giderdi bakkala. ekmeğin ucunu ısırır öyle götürürdüm, bir nevi imzamdı benim. para üstünü zimmetime geçirmek için ise ekstra çaba sarf ederdim.

sonra kardeşim doğdu. belli bir yaşa geldi ama ekmek almaya hep ben gittim. ne zaman onu yollamak istesem babam onun küçük olduğunu söyleyip beni yolladı. halbuki onun yaşında gidiyordum ben. derdimi anlatamadım. küçük şam şeytanı babamın ona olan merhametinden yararlanıp, kapı ardından gülüyordu bana.

bir gün kahvaltı hazırladım. okulun tatil olduğu günlerden bir gündü tabi annem kardeşimi bana emanet etmiş, aç kalmayın diyede tembihlemişti. ben herşeyi hazırlarken, it horoza gidip ekmek almasını söyledim ama, gitmem dedi. kahvaltıyı benim hazırladığımı ve iş bölümü olarak onun da ekmek almaya gitmesini insan gibi söyledim. inat etti, lakin unuttuğu bir nokta vardı; ulan kara köpek sen inatsan, ben daha beterim diyip yemek vermedim. sonra bastı feryadı, babamı aradı ''abim bana yemek vermiyor" diyerek. sonra istemeyerek verdim tabi. eee emir demiri keser.

halen ben giderim. üstüme yapıştı bu rol ama bu sefer para üstüne el koyuyorum. artık böyle.

sinema ve tiyatro oyuncuları açısından, bazen oynadıkları rolün üzerlerine yapışıp, altından çıkamama riski mevcut. oyuncu ne kadar uğraşsa da, canlandırdığı karakterin gölgesinden bir türlü kurtulamaz. böyle olunca da gerçekler ve roller birbirine karışır ve ayırt edilemez duruma gelir. eğer ki, bir de o canlandırılan karakter, izleyici tarafından çabuk benimsenmiş ve sevilmişse, o zaman sanatçının gerçek kişiliğine kavuşma süresi daha da uzar ve zorlaşır.