bebek ağlaması duyunca çöken hüzün ve endişelenme

mastor uktesidir.
bana sinir basıyor. yakın çevremde doğuran çok oldu. bebek ağlıyor, anneler bebeğin ağlamasını ciddiye almıyor. anlayabiliyorum bebek gün içinde o kadar çok ağlıyor ki bağışıklık kazanılıyor. bebekle konuşup ağlama gözünü sevdiğim bak derdin ne söyle çözelim diyesim geliyor.

bebek ağlayınca çökmeyen iki his var onlar da başlıkta şaka gibi..

bebek ağlaması bence kurban olduğumun darvinci seçilim süreci tarafından yetişkin insanlara çok itici gelecek şekilde kodlanmış. çünkü bebeğin hayatta kalmasının tek yolu, yetişkinleri onunla ilgilenmeye ikna edebilmek. bu ikna kabiliyetinin çok yüksek olması adına bu kadar rahatsız edici olmuş olabilir.

pek çoğumuzun aynı anda yaşadığı fenomen. cahillikten kaynaklandığını düşünüyorum. çaresiz hissetmekten. ne yapacağını bilememekten. tek bildiğimiz bebeklerin çok taze ve elverişli olmak ile birlikte çok hassas ve savunmasız durumda oldukları. ağladıklarında ölmek üzerelermiş gibi duygusal tepkiler veriyoruz ve bu da içgüdüsel bir durummuş gibi geliyor. üstelik bebek ve küçük çocuk hastalıkları (ve hatta görünmez kazaları) ile ilgili de, insanların genel kültürü yok denecek kadar seyrektir.

o bebek ağlayınca, içi parçalanır insanın. sevdiğin birini boğazlıyorlarmış gibi saçma bir duygusal yoğunluk içine düşer ve hareketsiz kalırsın.

çaresizlik!

bu iki hissin sonucunda bende bebekle birlikte ağlıyorum...

kişiden kişiye değişen duyguların yansımasıdır.

nasil soba, köy hayatı üzerinden gereksiz edebiyat kasılmasını doğru bulmuyorsam bebek ağlaması ve benzeri şeyler içinde durum aynı.

misal ben bebek ağlamasına dayanamam ve ağlama sesinden nefret ederim. fakat yakin zamanda evladını kaybetmiş anne/baba/ yakını veya evlat sahibi olmayı tadamayan ebeveynler için bebek ağlaması hüzün barındırabilir. veya aynı şekilde evladı olsun olmasın bebeğin/ çocuğun herhangi bir sebepten ağlaması çoğu kişiyi de endişelendirebilir. geneli kapsayan bir başlık olmuş. nereye çekersen oraya gider.

@ethempertevefendi açıklamış, bebek ağlaması insan kulağının uzun mesafelerden duyabileceği frekanstadır ve insan beyni bu sesten tiksinmek üzere evrimleşmiştir.

şimdi "ya çok cici ya" falan demenin alemi yok, dünyanın en sinir bozucu seslerinden biridir, zaten öyle olması gerekir. yoksa iki yüz bin yıl önce üşüyen, karnını doyurma derdine düşen yetişkinler bebekleri tehlikenin ortasında bırakır, uzak mesafelere yemek, yakacak aramaya giderdi.

annelerin ise en ufak suçu yok, normalde kabilenin yardımı ile yapmaları gereken işi tek başlarına yapıyorlar. babalar "gugu cucu" deyip gidiyor, ilgilendim sanıyor. o yüzden o sese kısmen duyarsızlaşıyorlar. bebeğe bakmak için önce kendilerinin delirmemeleri lazım çünkü.

zerre hüzün duymuyorum, delirme geliyo bana

nerede bir bebek ağlaması duysam hemen bebeği kucağıma alıp gazını çıkartmak isterim.ardından annenin memelerine bakarım süt var mı diye.
(bkz: mesleki deformasyon)