beğenmediği herkesi eleştiren insan

beğenmemek haktır. dozu mozu olmaz.

içinden eleştiriyor ise sıkıntı yok. ama bunu dışa çok vuruyor ise birisi ona "beğenmediği insanlar ile aynı ortamda bulunmasının onun başarısı" olduğunu söylemeli. zaten birisi seni beğense başka birisi seni beğenmez ve yine eleştirilere maruz kalırsın. bir çeşit paradoks olur ve uzar gider. unutma sen çikolata değilsin herkesi mutlu edemezsin.

burçlardan benim burcu seçmişler bu konuda ama biz de çok farklı bence. sürekli eleştirmiyoruz yani.
eleştirme doğru düzgün yapıldığı sürece hepsi olumsuz ama doğru olursa benim hoşuma gider. gerçeklerle aydınlatılmayı severim. insanların aksine çoğu zaman olumlu şeyler duymayı sevmiyorum ben.

insanlara eleştirel bir tavırla da yaklaşmam. ama bazen meslek yönünden eleştiriler illa ki olur "ben bu adamın şarkılarını seviyorum." veya "ben bu kadının şarkılarından nefret ediyorum." gibisinden.
ama insanlara doğrudan yani şahsına yapılan eleştirilerde daha yapıcı ve ılımlı olunması gerektiğini düşünüyorum. ve "bu hakkı kendimizde bulabilecek kadar o kişiden iyi miyiz?" sorusunun sorulması lazım. cevap evetse ve sen eleştireceğin konuya tam hakimsen (önünü arkasını, sağını solunu vs. biliyorsan) konuş. değilsen susman en doğrusu.
bizim toplumda eleştiri anlayışı hiç yok. eleştiri hem olumlu hem de olumsuz yapılır ama onlar sadece bunu olumsuz olarak görüyor. ve hem sadece olumsuz olarak yapıyor hem de ona yapılmasından rahatsızlık duyuyor. (:
insanlarla ne kendimi kıyaslarım ne yarışa sokarım ne eksik ya da hata görmek için ne de küçümsemek için bakarım.
çok uzağa gitmeden durumu açıklayayım benden haz etmeyen çok yakınım var. ve onların eleştiri anlayışı da yerden yere vurmak ama nasıl mı ortam içinde, abartarak veya yalan yanlışla. şimdi bu insan bana böyle gelince ben onu tepeden tırnağa süzer, iyi kötü analiz eder bende değindiği yerlerde kendi nasıl diye bakar ona ağzının payını veririm. o an amacım eleştiriden çok haddini bildirmek. çünkü eleştiri arkasında saygısızlık ve hadsizlik döndüren çok.
bir de onlar bunu yapmaktan keyif alır ama onlara yapılmasından hiç haz etmezler. ama aslında eleştiri karşılıklı yapıldığında hoş bir şey. fakat onlarda zora giden bir şey hâline geliyor. (:
sonuca gelirsek eleştiride en başta kendimi olmak üzere, çoğu olayı veya durumu eleştiririm. şahsını eleştirdiğim kişiler yakınlarımla sınırlı çünkü ben diğerlerinin varlığını yok sayıyorum.
taşlama olayına gelirsek bunda fena sayılmam. ince ince işler, şaka arasında rezil eder yerden yere vururum. bunu hiç yapmak istemem ama buna zorlandığımda geçmiş olsun. çünkü elimden geldiğince her şeyin hakkını vererek yapmaya çalışırım. onlar eleştirinin hakkından gelemezse ben yermenin hakkından gelirim. ve bu radde de cidden sevmediğim bir insansa "nasıl bilirdiniz?" (:.
başak burcu olayı eleştirmesi işte burada başlıyor. tamam dilimiz bazen dikenli olabilir ama kalbe batırmıyoruz sonuçta. bu insanlar direkt kalbi hedef alıyor. onların kırma ya da incitme yaşatacak kadar anlamları yok ama olayların var. doğru düzgün yapılmayan eleştiri beni her yerde rahatsız eder. yani sadece beni hedef almaları gerekmiyor. kişi hak etmiyorsa ya da hak etse dahi ortam seçimi yanlışsa ortamdaki kirpinin dikenlerini yolmaktan çekinmem.
ben bu sebeplerle sevilmemekten onur ve gurur duyuyorum. bunları kendime duymam bana yetiyor. çünkü mükemmelliyetçi bir insanım ve kendime de olsa torpil geçmediğim için bu sözleri kendi kendime söylememin anlamı benim için çok fazla. çünkü dilim dışarıya bir sivriyse kendime üç, onları üç yeriyorsam kendimi beş. olumlu duygularda katlama yok tabi, araya sıkıştırıyorum. ama dışarıya gerektiği gibi yansıtıyorum. insanlara kötü şeyler kadar iyi şeyler demekten de çekinmiyorum. kötüleri hep dile getirip güzel şeylere kör olursak kötüler artar güzellikler ölür. ben bunu biliyorum...