ben bu yazıyı anneme yazdım

clann'ın her&the sea şarkısıyla okuyunuz. *

annem. sen benim hayatımın gölge veren ağacısın. ne zaman bu hayat yolunda tökezlesem, heybemde umut kalmasa dibine yanaşıp dinlendiğim, güç topladığımsın. yaşanan her zorluk rüzgarına bir koca çınar gibi kafa tutanımsın. bir tohumken beni yetiştirip filiz yapanımsın. dalların hep üstümde olsun. sen hep yanı başımda ol. seni çok seviyorum. ilerde cocugum umarım benim seni sevdigim kadar cok sever beni.

olduğun yerde benden haberdar olduğunu, benimle olduğunu düşünmek bile bana güç veriyor. ucunda kavuşmak olduğunu bilmek bile beni heyecanlandırıyor. gün geçtikçe sana daha da yakın oluyorum. beni orada bekle o gün büyük gün olacak.

ve sen annem
bu hayatta hiç kimseye acısını gösteremediği için kafaya takmıyo diye sanılan senn..
seni seviyorum..

herkesin annesi çocuğunu sever, fedakarlık yapar, onun için yaşar... ama hiçbir anne senin yaptığın kadarını yapamaz.... sen her ne kadar "kim olsa yapardı" diyecek kadar mütevazı olsanda, ben bilirim... senin kadarını kimse yapmaz...yapamaz..
bir bilsen ne kadar vicdan borcum, minnetim var sana... 10 ömür yaşasam, her gün önünde secde etsem ödenebilir mi acaba ?
ödenemez...
ve bir gün beni bırakıp,gittiğinde, omuzlarımda, vicdanımda bunun ağırlığını bırakıp gideceksin.
o yüzden...
hiç gitme annem...

1 soylem. annesine siir yazanlar diyebilir mesela. evet.

her tatilde kapını çalarken içimde hep aynı duygular. bir yanda seni görmek için atan kalbim, diğer yanda zamanın sessizce bizden çaldıklarını fark etmenin acısı. kapıyı açıp bana o sıcacık gülüşünle “hoş geldin” dediğinde, içimde bir şeyler iyileşiyor. ama her gelişimde yüzünde biriken yılları görüyorum ve işte o zaman, içimde tarifi imkânsız bir hüzün büyüyor.

senin ellerin, bana güvenin ne demek olduğunu öğreten ellerin, şimdi biraz daha ince, biraz daha yorgun. o güzel yüzünde yılların izi, saçlarında beyaz bir deniz gibi geçmişin yükü… ve ben, seni böyle gördükçe hem çok seviniyorum hem de çok korkuyorum. çünkü annem, seni bir gün kaybedeceğimi bilmek her geçen gün içimi daha çok acıtıyor.

her vedada arkamı dönüp giderken içimden bir ses "ya bir gün bu kapıyı çalamazsam?" diye haykırıyor. işte o düşünce beni boğuyor. senin olmadığın bir dünya... annem, bu düşünce bile bir dağ gibi çöküyor üstüme. ama o an susturuyorum o sesi, çünkü hala varsın, hala yanındayım. her gelişimde söylediğim gibi yine diyorum:
"anne, ben geldim..."

sen benim en büyük gücüm, en değerli varlığımsın. ben büyüdüm, ama hâlâ senin o küçük çocuğun olmaya devam ediyorum. senin yanında, yıllar geçse bile hep o eski ben oluyorum: senin şefkatinle sarılıp huzur bulan bir evlat.

zamanı durdurmak isterdim annem, seni hep böyle görmek, hep yanımda hissetmek isterdim. ama eğer bir gün bu mesafeler yüzünden yanına gelemezsem, bil ki kalbimin en güzel yerinde hep sen varsın. seni her şeyden çok seviyorum.