bir badem ağacının altında çocukluğunla oturmak

arada yapilmasinin faydali olacagini dusundugum eylem. psikolojik olarak kesin bir toparlanmanin yolu olmasa da kendine karsi kaybettigin merhametin geri kazanilmasina yardimci olabilir. nihayetinde bir zamanlar cocuktun; simdiyse o agacin golgesinde iyiliklerinle, kotuluklerinle, hatalarinla, dogrularinla, yorucu bir hayatin izleriyle oturuyorsun.

acı çekmek gercekten acı çekmek mi yoksa uzuntunu/ofkeni/kaygini dibine kadar yasayamadigin icin mi stres hormonlarin aci cektiriyor, bunu anlayamadim.

o degil de motorsikletin siboplari bozuldu galiba taktak ses geliyor, bir de tıraşa gitmem lazim.

iyi güzel his de, o çocuk, ağaca tırmanmak, badem toplamak isteyecek. hem sahibi izin verecek mi bakalım? sonra lemi'nin bahçesindeki incir hikayesine dönmesin olay.

o çocuğun enerjisine ayak uyduramayacaksanız hiç çağırıp yormayın badem ağacına kadar.

niye her tanımımda ata binip üsküdar'a gidiyorum anlamıyorum ya. ama sevdim bu başlığı.