bir daha göremeyeceğin birini özlemek

böyle yaşamaktansa öleyim dedirtir.

yaşasın da , özlemden delirsem de olur.

hep bir umut görürüm dersin, ama bilirsin çok zor bi ihtimal. içini yaksa da yaşıyorsa eğer, hele ki mutluysa herşeye değer. çok zor bir durum, allah kimseye yaşatmasın.

özlemek değil de acaba aldığı ahlarla nasıl yaşıyor diye görmek istemek benimkisi, nasip olur inşallah

güzel değildir çünkü sonu yoktur, belirsizliktir, bir yanın göremeyeceğine kesin olarak emin iken bir yanın yeniden görebileceğini sanır.

özlersin, özlersin, sonu yoktur.
çünkü kavuşma iki tarafın da özlemesiyle oluşur.

bu 3. kez bahsedişim olacak. ''anladık ulan linçi '' yemek istemem ama bu kişi babamdır.
hissiyatı çoktur bende.
depremi tarif ederken deriz ya alttan güm güm diye vurmaya başladı yerküre.
onunla yaşayamadıklarımıza hayıflanmak, öyle öyle vuruyor işte..

allah'ın belası bir his. son kez gördüğünde kavga mavga etmiş olsan, bir süre sonra özlem kalmaz da, böyle bir anda, dan diye, yarım yamalak görüşme sonlandıysa, bu özlem nasıl ve ne zaman biter hiç bilmiyorum.

ölmüş birini özlemektir. özlemlerin en kötüsüdür.

ilk zamanlar iki-üç-dört ay da geçse, her geçen gün özlemin daha dayanılmaz hale geldiğini hissetseniz de bir gün gerçekten hafifleyecektir. her şeyi birden ve yoğun olarak yaşamanız sonraki zamanlara yaşayacak bir acı bırakmamak için. sabır.

dünyanın en acı olayı.

kalp ve beynin savaşında kazananın çıkamadığı bir durum...

tıpkı 1. ve 2. dünya savaşından hiçbir avrupa ulkesinin avrupanin mutlak hakimi olarak cikamamasi gibi.

rüyanda susadığın için su içmek ama susuzluğunu bir türlü giderememek gibi bir şey.

başlığı okuyunca beynimde sigaramın dumanına sarsam saklasam seni çalmaya başladı.

saçma gelecek de, bazı insanlarla ayaküstü 3-4 saat konuşuyorsunuz, öyle bir tat alıyorsunuz ki, tekrar görüşemeyecek olsanız bile o kişinin inandığı güç neyse, karşısına iyi insanlar çıkarsın diyorsunuz.

çok özleriz çünkü ayrılamamışızdır aslında tam anlamı ile.
çünkü bazen...
nasip olmaz vedalaşmak bile.

görülen tek yer rüyalardır.

evet yaşıyorum bu durumu. kabullenmeye başladıkça özlem duygusu da hafifliyor.

aç kaldım, susuz kaldım,
hayın, karanlıktı gece,
can garip, can suskun,
can paramparça...
ve ellerim, kelepçede,
tütünsüz uykusuz kaldım,
terk etmedi sevdan beni...

gözlerine o kadar çok baktım ki o kadar aşkla izledim ki yüzünün her bir karesini ne zaman gözlerimi kapatsam ne zaman aynaya baksam ne zaman yıldızlara kafamı kaldırsam görüyorum seni. ve yine biliyorum ki yaşadığın sokağa düşse yolum, hayat bu olur ya, oracıkta yığılır kalırım yine denk gelemem sana yine göremem bir daha dünya gözüyle. ama terk etmiyor sevdan beni ne sevdandan geçebiliyorum ne seni özlemekten vazgeçebiliyorum. gözlerinde bir hayat bulduğum sen şimdi sırtımda taşımam gereken kocaman bir mezar taşı bıraktın bana. *

özlemekle anmanın birbirine karıştığı bir duygudurumdur.. (bir yürek burkuntusu, adeta düğümlenmiş boğazınızda bir yutkunma güçlüğü gibi..parmaklarınızda yarılanmış bir sigarayla bulursunuz kendinizi ne zaman yaktığınızı bile hatırlamadığınız..)

yine de onu bir daha görme umudu vardır.