küs olduğun birini özlemek

bugün fena halde başıma gelen durumdur sözlük.

kendimi çok yalnız hissettim. daha ötesi onunla sohbeti, eğlenmeyi, dedikodu yapıp kıkırdamayı müthiş özlediğimi fark ettim.

"ne vardı sanki dostluğumuzu bitirecek o saçma şeyi yapmasaydın" dedim. küfürler ettim içimden. tuhafı 2. kez olmasaydı keşke bu durum. içimden çoktan yeniden affettim aslında onu ama onun tekrar yüzüme bakacak yüzü yok biliyorum.
hem gelse de ona tekrar nasıl güvenebilirim ki?




bu şiiri onun için yazmıştım.

adı bir zamanlar "dost" olana

b’ye


döndüm sokağınızdan
tufanlar esti yüzümde / darmadağın
batık gemiler avuçlarımda
yürüdüm insanlar arasında / yaşlı, genç
alışveriş yaptım
bir çocuğa gülümsedim bilinçsiz
yarınlara gülümser gibi / paslı bıçak
kalbe saplanan bu acı

ölmedim....

gözlerimde bulutlar belli belirsiz
yıkadım öfkeyi sularında
kulaklarımda kopek ulumaları / yarım bir çığlık
yangının ortasında kalmış yaralı bir hayvan
yavşan kokusu ölümün
takılsam göçmen bir kuşun kanadına / düşen tüy

ölmedim...

zamanı geçmiş bir şehirdi onun yüreği
baharları bıraktımdı yoluna
gözyaşı hafifliğinde
tekil bir adın dilsiz bir harfi
yaşamak bir yağmur damlası ağırlığıydı

ölmedim ...

b.