bir fotoğraf bir şiir

...dün akşama doğru turuncu bir bulut geçti
sonra bütün bulutlar hep birden geçti
anılar, anılar, belki hepsi bir kelime.

seni günlere böldüm-edip cansever

hazırlık

önce
sınava geç kalmışlığımın kompozisyonu anlar
vardı.
sınav oynanıyordu.

sonra
buluşmaya erken gelmişliğimin tedirginliği kompozisyonu anlar
oldu.
buluşmaların asla gerçekleşmeyeceğine inanılan bir ibadethanede haraketli nesneler belgeseliydik.

daha sonra
belki de
tüm hazırlıkları hazırlanan tüm bir hazırlığın telaşında kan-terlemişliğin kompozisyonu anlar
vardı.

peki..

hazırlığın kendisi nerede/şimdi?

bilincimiz mi!?

27.02.17

-yüzünü sesime dön de sevdiğim
aydınlansın güneşi doğduğum şehrin-

hayalleriyle büyük
küçük bir çocuk dolanır kıyılarında
dolanır saçların yanık parmaklarına
gün yüzüne değse
nefesin şakağına
kalbi düşer usulca ayak uçlarına...
defalarca.
ne zaman ki aşk'ın bir harfi seslenir dilinden
düş bozumu anlar canlanır dudaklarında
anlatır..
kavak yeline meftun gelincikler mesela
el değmemiş sular, yere inmiş yıldızlar hatta
anlatır...
doğmamış bir çocuğun çocukluğudur masalı
geç kalmış bir gençliğin yaşlanmış yarınları

anlatır
susar
.
susar
anlatır
.

delilik, modern dünya için gerçek
günü karşısında gece olmaktan başka
bir anlam taşıyorsa, konuştuğu dilin
en gizli derinliklerinde, insanın,
insandan daha eski gerçeğinden,
kurduğu ama yıkabileceği de
gerçeğinden söz ediliyorsa, işte bu
gerçek, ancak delilik felaketinde
kendini insana açar ve bu
karşılaşmanın ilk ışıltılarında kaçar
ondan. ancak deliliğin gecesinde
olasıdır, yaydığı gölge silindiğinde
yitiveren bir ışık. insan ve deli,
modern dünyada, bosch'un yanan
değirmenlerini aydınlatan güçlü
hayvani dönüşümlerinde
olduklarından daha sıkı bağlıdırlar:
karşılıklı ve karşıt bir gerçeğin
dokunulmaz bağıyla; tam da biri
ötekine söylediği anda yok olan,
tözlerinin gerçeğini söylerler
birbirlerine. her ışık doğurduğu günde
döner ve böylelikle, yırttığı, buna
rağmen çağırdığı ve korkunççasına
beliriverdiği geceye kavuşur.
günümüzde, hem olduğu hem
olmadığı delinin bilmecesindedir
insanın gerçeği; her deli, insanlığının
düşüşünde çırılçıplak kıldığı insan
gerçeğini hem taşır hem taşımaz.

michel foucault