bir insanı son görüşün olduğunu düşünmek

başlığı doğru mu açtım bilmiyorum, umarım doğru ifade edebilmişimdir. bende şu sıralar çok fazla olmaya başladı bu durum. arkadaşım bana bir şeyler anlatırken gözüm ona dalıyor ve "hadi onu son görüşümse bu" diye düşünmekten alıkoyamıyorum kendimi. çok yorgunum, ama hevesle bir şeyler anlatıyorlar mesela, "bunu şuan dinlemek istemiyorsun ama yarın keşke dinleseydim diye pişman olabilirsin" diye düşünüp odaklanmaya çalışıyorum hemen. neredeyse her günümde "hadi onları son görüşümse" diye düşünerek şekillendiriyorum hareketlerimi. kalp kırmamak açısından düşünüldüğünde çok güzel bir şey gibi duruyor ama aslında öyle değil. insan ne kadar engel olmaya çalışsa da hep bir şeyler bekliyor. fıtratta bu var sanırım bilmiyorum. 10 adım atsa "1 adım da onlar gelsin" diyebiliyor. ki haksız da sayılmaz bu konuda, sonuçta "karşılıksız olan hiçbir his iki insanı bir arada tutmaz."
uzun zamandır kendime itiraf etmeye zorlandığım şeyler vardı, birkaç gündür yüzleşebildim. biraz zor oldu benim açımdan, kabullenmek bazen çok ağır olabiliyormuş.* son görüşüm olabilir diye sarılıp öpmek istediğim insanlar için, "hadi son görüşümse" diye düşünecekleri biri olamamışım. kaybetmekten korkmamışlar hiç. nefret edilmek bile bir değer vermekmiş. en acısı 'olsa da olur olmasa da olur insanı' olmakmış. soytarı gibi düşünün, olmasa da olur ama olursa da eğleniriz iyi gelir. bunun farkına varmak boğazımdaki yumruları iyice sıkıştırdı, bir süre yutkunamadım. birilerinin beni de son görüşü olacak birgün, ama buna rağmen en son ben görecekmişçesine herkese gülümsüyorum. son görüşe gülümsemediğim bir zaman denk gelmez umarım.*
her şeye rağmen siz, hayatınızdaki kişilere son görüşünüzmüş gibi davranmaktan vazgeçmeyin. sonrasında böyle hassas düşüncelilere vicdan yükü çok ağır gelir.

başlığı görünce aklıma ilk gelen şey bu oldu.
bilmemen daha iyi belki de. bırakamazsınki onu