bir maneviyat aracı olarak tanrı

semavi dinler ve bu dinlerdeki “tanrı” tasavvurları hakkında çok fazla bilgi sahibi olmayan, bunlarla ilgilenmeyen fakat sekülerizme de tamamen teslim olmayan kişi, dengesini kaybetmemek için kendisini mutlu etmekle, rahatlatmakla görevlendirildiğine inandığı bir “tanrı” icat eder genellikle. yoga, meditasyon yapma amaçlarıyla benzeşen tarafları vardır. böyle bir “tanrı”yı genellikle kadınlar icat ederler bizim memlekette. islam sosuna fazla bulanmamış, mistik yanı ağır basan muğlak bir inanç sistemi yaratırlar.

bir de erkek versiyonuna bakalım. bu, kadının aksine yeni bir “tanrı” ve inanç sistemi inşa etmekle pek uğraşmaz, islam dinini kendine göre yorumlamayı yeğler.
zina eder, alkollü içki tüketir, kadınlarla erkeklerin bir arada dans ettiği ortamlar bulunur, ecnebileri dost edinir ama cuma namazını cemaatle kılmak için camiye gider. kebâirden haberi yoktur, varsa da umursamaz. bizim coğrafyaya özgü bir müslüman prototipidir.
mesela, ali koç’un dedesi “vehbi koç” aslında dindar biri olduğunu, günde bir vakit namaz kıldığını, akşamleyin işten döndükten sonra da bir duble viski veya cin tonik içtiğini söylemiştir. sarhoş olmak için değil, yorgun argın geliyorum rahatlamak için içiyorum diye de eklemiştir. “merkez sağ müslümanlığı” demeyi uygun bulmuştuk bir sosyal bilimci arkadaşla. çünkü “vehbi koç”tan başka, “özal”ın ve merkez sağ diye tabir edilen siyasal cereyanın birçok temsilcisinin hem alkollü içki tükettiklerini hem de namaz kıldıklarını biliyoruz kendi beyanlarından ve fotoğraflarından. bir yergi veya övgü yoktur yazdıklarımda, olan biteni ortaya koyma gayretiyle yapılmıştır açıklamalar.

doğrudur maneviyat aracıdır kendisi çünkü manevi olarak kendini huzurlu hissediyorsa insan ve birilerini kullanmadan manevi huzuru buluyorsa iyi ve güzeldir. fakat birileri kendi amaçlarını yerine getirmek için bir maneviyat içindeyse o zaman kötüdür o tanrı. kendini kullandıran tanrı iyi olamaz.