sanatı bir terapi aracı olarak görmek

özünde sanat, sanatçı içindir anlayışını benimser. sanata karşı şahsi bakış açımdır. ruhuma ve duygularıma iyi geliyor, bundan dolayı bir şeyler yazmak, fotoğraf çekmek, çömlek gibi el sanatları ile uğraşmak vs hoşuma gidiyor. elbette insanların sizin yaptığınız sanatı beğenmesi güzel bir his ama asıl güzel hissettiren eseri oluşturma süreci ve bu sürecin sonucunda ortaya çıkan tatmin duygusu.

zaten başka türlü iyileşemezsiniz. arkadaşlar da bir yere kadar. aile ve eşe sevgiliye hiç girmiyorum.
en iyi terapi kendinizi tanımaya çalışmak, eğitmek ve aktarmaktır.

sanat kendilerini dünyaya uyumlayamayan insanlar için harika bir kaçış kapısı. ben hiçbir zaman kendimi insanlara, onların düşünme şekline ve dünyanın işleyişine uyumlayamadım ve anlamadım bunları. bazen sanat kendini açıklayabilmek için çok güzel bir araç. yazdığım bir şiirde veya bir melodide acılarına pişmanlıklarını mutluluğunu aşkı ve nefreti açıklayabiliyorsun. bazen bunları yine sözcük kullanarak yapıyorsun ama hepsi bir kağıt üzerinde oluyor ve daha düzenli görünüyor. sanat her zaman benim için orada oldu ve ben de sanat için orada olacağım.

özellikle kalimbayı öyle görüyorum, zaman zaman evde kalimba çalıyordum özellikle şimdilerde olmasa da önceleri. ki genel olarak da kalimba zamanında psikolojik hastalıkları bulunan insanların tedavisinde kullanılan bir müzik aleti imiş zaten. gerçekten de böyle işten eve geldiğim zamanlar çaldığımda adeta rahatladığımı hissedebiliyordum, kalimbanın tınısı çok kadar mükemmel ki, çalması da zaten öyle zor değil. dinlemenizi ve istiyorsanız merakınız varsa da çalmanızı tavsiye ederim.

"terapi bitince ne olacak?" sorusunu gündeme getiren eylem.
bence şöyle olacak;

birtakım kişilik bozuklukları ya da psikiyatrik rahatsızlıklarınız varsa mutlaka denemenizi öneririm. bir iki denemeden sonra hoşunuza gitmediği takdirde kesinlikle farklı alanlarda denemeler yapmalısınız. x kişisi resimle mutlu oluyorsa siz cam işleme ile aynı mutluluğu elde edebilirsiniz. atıyorum "tığ işi hiç bana göre değil" demeyin, bilemezsiniz. bir iki hafta deneyin mutlaka.

sanat, alanınızı bulduğunuz taktirde gerçek bir terapiden farksızdır.

sanatı bir terapi aracı olarak görmek, kullanmak, algılamak daha çok bir hoby tutumudur. gerçek sanatçı sanatsal çalışma sürecini aslında sancılı, acılı, yıpratıcı bir şiddetle yaşar. eğlenmez yani. sanatçı, ama renklerle, çizgilerle, ama notlarla, sözcük ya da nesnelerle anlatmak, söylemek, haykırmak için üretir yapıtlarını. gerçekte satıp kazanç elde etmek için de değil. kısaca sanatsal yaratı süreci bir doğum kadar sancılıdır sanatçı için.. (van gogh'un ağabeyi theo'ya mektuplarını okuyun. mahpus ressamların dişmacunu ve domatesle ürettikleri resimleri görün. ne demek istediğimi anlayacaksınız.)