bir tanıdığa çok benzeyen insanla kurulan platonik samimiyet

var böyle bir şey. düşünün, siz de ikna olacaksınız. şimdi hayat var değil mi? bu hayatta biz varız. biz olmasak başımızdan geçen bu sürece hayat ismini kim verecek zaten? değil mi ismet? ismeeeettt!!! neyse efendim madem ismet derin uykuda, ben de size anlatayım. biz varız, sevdiklerimiz var.

sevdiklerimiz çoğunlukla hayatta ilk tanıdığımız, sevip saydığımız, benimseyip bağ kurduğumuz ve bir yerden sonra aklımızdan hiç çıkmayacak insanlardır. tanıdıktır bunlar. bütün zaman bu tanıdıklarla geçsin istersiniz. bir de başlıkta tanımladığım kişi ve kişi grupları mevcuttur; tanıdığa çok benzeyen bir başka insan. bu insanlarla da derin bağlar kurarız fakat bunu içimizde kurarız. platoniktir yani. karşılıksızdır. tanıdığımız insanı çok sevdiğimiz için ona benzeyen hiç tanınmadık kişiyi de severiz. hareketlerini, jest ve mimiklerini, ses tonlarını hep birbirlerine benzetiriz. birine bakınca sanki ötekini görürüz, ötekine bakınca da berikini. bu ne böyle be? belgisiz zamir kampanyası mı var? olsa iyiymiş aslında. bir belgisiz zamir kullanana ikincisi bedava :)

neyse efendim, ben bu bir tanıdığa çok benzeyen insanla kurulan platonik samimiyetin kökünü geçmişe özleme dayandırıyorum. insanlar eski şarkıları, eski dizileri, eski maçları ve eski insanları özlüyorlar. e eski insanlar da tanıdık eş dost olduğuna göre yeni tanıdıkları eskilerine benzetiyorlar, benzetmek de yetmeyip platonik samimiyetler kuruyorlar. böyle işte efendim :)

aranızda mikayla'ya benzeyen varsa hemen platonik aşık bile olabilirim, benim için sıfır problem.