bir terapi yöntemi olarak kuytu köşede sessizce oturmak

bazen kendimizi dinlemek için falan diye aforizma kasmayacağım tabii, fakir terapisi diyelim haha.

terapi ötesi bir yöntemdir. kendinizle ve düşüncelerinizle baş başa kalırsınız. yüksek ihtimalle işe yarar ama geri teperse sıkıntı.

güzel hareketlenmelere sebep olur.

köşelerim yok ki kuytularım olsun. ben bir çemberin yarıçapına kurusun diye astığım dertlerimi ne zaman toplar, katlarsam o zaman kendime geliyorum. yöntemim hiç olmadı ama ben bizzat terapistin kendisi oluyorum.

insanlarla konuşup can sıkmamak da bir terapi yöntemi sayılır doğrudur.

oh sadece ben yapmıyormuşum bunu. rahatladım şu an...
hatta ben yanıma küllük ve sigaramı da alıyorum ki uzun bir süre kalkamayayım oradan.
şarkı dinliyorum saatlerce.
iyi geliyor, tavsiye ederim.

kuytu köşe ve deniz kenarı diyerek, bank üzeri ile katıldığım bir etkinlik.

terapi yöntemlerinden biri olarak sunulan hededir. iki gündür sesimi unuttum, yalnızca yazar dururum. bu bir sessizce oturmak mıdır yoksa hayata farklı bir yolla karışmak mıdır bilmiyorum. burada yalnızca insane' im. dışarıda ise insane'i de içermekteyim, ancak daha farklıyım, çok daha farklıyım. elimde olsa hep insane kalırım ama bu mümkün değil, asla mümkün değil. itiraf başlığına çevirdim, derdimi döktüm ama toplamadım bu yüzden kısa kesmek en doğrusudur. demem o ki bir gün kuytudan çıkar ve en sesli halinle varolursun işte o zaman olaylar gelişir.

oturacağım köşeyi yaktım ve artık sessiz kalamıyorum. hayırlı akşamlar.

terapi maksadım olmasa da bunu sık yaparım. yapay bir huzuru vardır. ancak caddeye çıktığımda neredeyse herkesin bağ kurduğu bir şeyler olduğunu gözlemleyince terk edilmişlik farkındalığı daha çok katlanır.