bir yaz günü öleceğini bilmek

ölmek için güzel bir yaz gününü seçeceğini bilmekle alakalı olabilecek emin olma hali.

mutlu bir veda olsun isteyenlerin tercihi olabilir bu.
giderken hüzne değil, sevince, gönül aydınlığına, iç ferahlığına ihtiyacım var diyenlerin tercihi.
aydınlığı, kuş cıvıltılarını, güneşi, mevsimin bütün güzelliklerini kış aylarının o kapalı ve ümitsiz sönük atmosferine tercih etmenin mantıklı, anlaşılır tarafları vardır.

kısacası bir kış günü ölmekle bir yaz günü ölmek arasında dağlar kadar fark vardır.

ekleme, dostlar intihar edeceğimi düşünmesin sakın. genel konuşuyorum. özel değil bunlar.
ileride gitmek istersem ben de bir yaz günü ölmek isterim orası ayrı. ama iyiyim. öyle bir endişeye kapılmasın kimse sakın. sadece fikrimi beyan ettim. öpüyorum.

yaz günü öleceğimi bilsem yazdan önceki ilkbahara çekebilir miyiz diye rica ederdim.

ister yazın, isterse kışın öl, arkandan cenazende "niye böyle bir günde öldü?" diye dedikodunu yapanlar olacaktır. uzak bir akrabamla mecburen iki ayrı cenaze için köye gitmek zorunda kaldım. bir keresinde soğuk bir kış günüydü. "şansına da çok soğuk bir gün. çok üşüdük, keşke hava daha güzel olsaydı bari o kadar köye geldik." dedi. bir keresinde de günlük güneşlik bir yaz günüydü. "çok iyi oldu, cenaze olmasa köye gelemeyecektik, biraz hava aldık." dedi. "ablacım, arkasından konuştuğun kişi "öldü, öldü" ya sen burada iyi bir gün geçirip geçirmediğini anlatıyorsun." diyemedim tabii ama bu nasıl zihniyet yaa. ben kim ölürse ölsün, çok üzülüyorum, nerede olduğumu bile unutuyorum. ben mi çok duygusalım, insanlar mı duygusuz çözemedim.

eskiden - ne kadar eski bilmiyorum- belirli bir yaşın üzerindeki ihtiyarlar güneşe bırakılırmış sıcak çarpmasından ölsün diye. çok yaşayacağımı sanmıyorum ama olur da yaşarsam bunu kendim için deneyeceğim.

ölüm edebiyatı çok saçma. öldün ve bitti. şahsen ben öldükten sonra buz gibi bir havada cift seritli boş bir yolda isterlerse cesedime tecavüz etsinler umrumda olmaz. ölmüşüm lan.