birine beddua etmek

genellikle yapmadığım eylemdir çünkü kimsenin hayatında onu bu hale getirenin ne olduğunu bilemeyiz. çoğu şeyi de kafaya takmam ama hayatta hepimizin kırmızı çizgileri vardır.

birkaç haftadır hastane hastane gezdiğimiz bir dönem yaşadık. yaşadık diyorum çünkü ailecek bu sürece dahildik. ben neşeden ziyade boşsam, bir işten, bir sıkıntıdan kaçıyorsam yazmaya sararım. içkim, sigaram olmayınca ben de beynimi sekertmek yoluyla sinirimi, üzüntümü unutuyorum. bu yaşadığım süreçte annemin meme kanseri şüphesi olabileceği söylendi ki şükürler olsun ki değildi. ardından da rahim ağzı kanseri şüphesi ile günlerdir yüreğim ağzımda bekliyorum. ben bu sıkıntılarla goygoy yaparak baş etmeye çalışıyorken hayatımın en güçsüz zamanlarında sırf yapabiliyor oldukları için bir grup ruh hastası ve ekibi tahammülümün bittiği noktada, mantık kuramadığım için delirdiğim garip şeyler yaptılar. ben hayatım boyunca net oldum. birçok ruh hastası ile uğraştım ama bu son damla bana zamanlama itibariyle çok dokundu. hani bazıları götünü yaya yaya anlayışş yea diye geziyorken sadece kafamı dağıtmak istediğim şeyler için olmayan cenazeyi kaldırdılar.

bir fikir, bir durum, kişisel bir sıkıntı için yapılacak her konuşma ve tartışmaya açığım ama sırf canınız öyle istiyor diye nelerden geçtiğini bilmediğiniz insanlara saldıramazsınız. günlerdir paragraflarca bu yüzden yardırdım ama bundan sonra bolca vaktim olacak sizinle özel olarak uğraşacağım.

gelelim tanım şeysine; umarım sıkıntımı gülerek döktüğüm bir yerde bu günlerimin bedeli olarak aynı yollardan geçersiniz. ben kötülüğü tanırım ve siz kötü insanlarsınız. bundan sonra sizinle uğraşacağım haberiniz olsun. bu entry iyi haberler aldığım için girilmiştir ve zamanla kendini yok edecektir.

nasıldı girdik çıktık mı?