birini gerçekten sevdiğinizi anladığınız an

sevgiyi bir kişiye ya da bir şeye karşı hissedilen duygular değil, bir karakter yönelimi olarak gören birisi olan benim için, bu kavram hayatta en şüphe duyduğum şeylerden birisi oldu bu güne kadar. yani söylemek istediğim, sevgiyi diğer duygulardan ayıran şey aslında onun özünde bir nitelik olmasıdır. bu niteliğe sahipsinizdir, ya da değilsinizdir. ama ne olursa olsun, sağlıklı sosyal ilişkiler için bu dinamiği kullanabiliyor olmalısınızdır. bu sebeple romantik ilişkileri çoğu zaman sevgiden uzak buldum. çünkü bir ilişki içerisinde olan bireyin temel odak noktası, sevgi niteliğini ne kadar doğru ve sağlıklı kullanabiliyor olduğu değil, ilişkisinin ne kadar sağlam, doyurucu ve sürdürülebilir olduğu oluyordu. buysa özünde tamamen bencilce olduğundan, ilişkilerin genellikle insanları gerçekten sevebilme niteliğine sahip olmaktan uzaklaştırdığını düşünüyordum. en nihayetinde, arzuladığınız şey sadece partnerinizin fiziksel ve duygusal anlamda size sağladıklarıysa, ve yaptıklarınız da sadece bu çıkarları korumak, sürekliliğini ve doyumunu arttırmak içinse, bu sevgi değil mutualist bir alışveriştir. sevgi niteliğine sahip olabilmek için, diğer insanlarla olan ilişkilerinizde, davranışlarınızın ve yönelimlerinizin tamamen sizinle alakalı olmaması, dönüp dolaşıp sizin çıkarlarına hizmet ediyor olmaması gerekir. bu düşünce yaptığınız, ve bazen de yapmadığınız şeylerin içerisinde olmalıdır. kişinin kendisini bir kenara koyup sadece karşı tarafın benliğini gözeten davranışlar ve seçimlerde bulunması, birisini gerçekten sevip sevemediğinizi anlamanın yolu budur.
benim birisini gerçekten sevdiğimi anladığım an, hayatımdaki en zor anlardan birisiydi. genellikle insanın, zamanı geldiğinde hissettiği şeylere rağmen zor olan seçimi yapması gerekir. mesela birisinden çok hoşlanmanıza rağmen, bunun onun ihtiyacı olan şey olmadığını anladığınızdan onu özgür bırakabilmek gibi. çünkü sevgi sizinle alakalı değildir. o yüzden kendinizi bir kenara koyarsınız. bu çok zordur. çünkü çağımızın insanları bastırılmış duygusal yoksunluklarla mücadele eder durur. ama aynı zamanda yücedir, bunu yapabildiğiniz zaman, kendi en iyi versiyonunuza biraz daha yaklaşabilmişsiniz demektir.

ben elimde bir ton yemekle buluşmaya gidiyorum öyle bir şey olduğunda.

mutlu bir an olmalı. hayatımda çoğu kişiyi sevdiğimi, ona aşık olduğumu sandım. sevebilen bir insan olmadığımı yaşım itibariyle öğreniyorum sanırım. sevemiyorum. aksine sevilebilmek istiyorum. sevildiğim zaman sanırım herhangi bir insanı bırakmam ve o anı oluşturmuş olurum.

zaafınız olmaya başlıyor. her an merak edip , konuşmayınca neden yazmıyor diye sorup durmaya başlıyorsunuz kendinize. hep o kişiyle olma isteği. her an konuşma isteği... bazen gitmek istemek fakat onu bile yapamamak.