birini kaybetmekten korkmak

geçmiş olsun.bu histen sonra art arda bir sürü hata yapıp kaybedeceksiniz o kişiyi*.

bazen aklıma geliyor, acaba beni kaybetmekten gerçekten korkan, bi şekilde iletişimimizin kopmasından, hayatın bizi ayrı düşürmesinden korkan biri var mıdır diye. sadece merak ediyorum çünkü bence bu sevgiden ilgiden değer vermekten de öte başka bi şey *. eğer hayatınızda böyle birileri varsa ve size bunu hissettiriyorsa; siz onları kaybetmeyin, değerini bilin*.

korkunun ecele faydası yok, kaybedeceğiniz varsa kaybediyorsunuz. *

bu hissi karşıya verirsen sana karşı kullanıyor. nasılsa benden vazgeçemez diyor.

“birini ölüm sebebi ile kaybetmekten korkmak” olarak algıladığım başlık.çok klişe olacak ama “o var diye yaratılmadık,o giderse de yok olmayız”.dediğim gibi ölüm konusu hariç.ölüm sebebi ile kaybetme korkusu da insanı anksiyete sahibi yapıyor,giden gidiyor,sen de o gidene dek her gün kendinden gidiyorsun..

özgüvensizlik veya yetersizlikle her zaman alakası olmayan bir duygu bu. bazen insanın umudu azalabilir, bir kişinin gitmesine daha dayanamayacak kadar yorgun olabilir. çünkü çok sevdiklerini kaybedenler bilir ki hayatına öyle veya böyle dahil olmayı başarabilmiş her insan aslında bizim ruhumuzun bir parçası olmuştur. gidişiyle de yeri doldurulamaz bir boşluk bırakacaktır.

halihazırda kaybettim.*
üstelik o hiç ölmez gibi gelirdi. maviş gözlerine son kez baktığımı bilmeden vedalaşmışız.
şimdi içimde en kuytuda bir yerlerde ,gözleri gökyüzü gibi maviş, akça pakça pamuk elleri, elma gibi al al yanaklari ,bembeyaz kıvırcık saçları olan yetmiş yaşında bir yörük kadını yaşıyor. hiç bilmezdim anneannem seninle son kez sarıldığımızı...
öfken baldan tatlı, sitemin naz gibi gelirdi. bilirdim sen bende, ben de senin yüreğindeydim .

seni yerlerde göklerde bulamazlarken
bende gizli olduğunu sezenler olmuş
dumlu dumluymuşsun yüreğimde
kımıl kımılmışsın bileklerimde

"aramızda dağlar yollar yıllar var iken
beni sana sımsıkı sarılı görenler olmuş
sargın yaprakmışım dallarına
yangın toprakmışım yağmurlarına"

sezenler olmuş mavişim

bazen
kaybetmekten korkarsın, korktukça
kaybedersin, biraz daha korkar, biraz daha kaybedersin.

olması gereken çünkü siz ne kadar alttan aldıkça,ne kadar tolerans gösterdikçe o kadar tepenize binecekler.sürekli kendinizin uğraştığı;karşı tarafın bir emek sarf etmediği bir ilişkide bulmak istemiyorsanız kendinizi,kaybetmekten korkmamak;"gitmek isteyene kapı açık,"demek lazım.dahası insan kaybetmekten korkmak,daha çok karşınızdaki insanla değil de sizinle ilgilidir.siz yalnız kalmaktan korkuyor ya da onsuz olmak istemiyorsunuzdur,bu sizinle ilgilidir.tam da bu yüzden;bağımlı bir kişilik olmamak için git diyebilmek lazım.

bu alemde kendimi tek geçerim diyen insandır.

onlardan biriyim. merak etmeyin sizi her halinizle beğenen insanlar zaten gitmiyor. onun dışındakiler gitse ne olacak. insan kaybetmekten korkmayın.

ben yoluma devam ederim eşlik etmek isteyen yanımda yürür bu kadardır.

kendime saygım var davranışlarına güzel bir örnektir.
o kırılmasın, bu incinmesin derken manyak olucağına kendin olmaya devam edip sevdiğin ve seni seven insanlarla yola devam etmek daha güzel elbet.

silinmeyecek hatıra, unutulmayacak insan yoktur.

insan kaybetmekten veya birilerinin hayatından çıkmasından korkmak, temelde bir yalnız kalma, bırakılma korkusudur. henüz çocuk yaşlarda kendi özerkliğini kazanırken sıkça müdahale görmüş, koşullu sevilmiş ve bireyleşme süreci sekteye uğratılmış çocukların yetişkinlik yaşamına sıkça taşınır ve ilişkilerini sekteye uğratır. elbette yalnızlık sadece çocukluk yaşantılarıyla , geçmiş öğrenmelerle ilgili değil, bize verilmiş bilincin, dünya ile kurduğumuz ontolojik ilişkinin bir sonucudur da. bu nedenle sağlıklı yetişen bireylerde de yalnızlık kimi zaman kendini bir kaybetme korkusu halinde ortaya koyar.

bu anlamda varoluşun ne'liği , varoluşma süreciyle ilgili girişilen her türlü soruşturma eninde sonunda yalnızlığa, ölüm korkusuna ve kaygıya dayanır. esasında bütün kaygıların temelinde de ölüm korkusu yatar ve belki de bu ölümün son derece şahsi, yapayalnız karşılanacak bir fenomen olmasıyla bağlantılıdır.

özce, insan kaybetmekten korkmamak varoluşun tümden şahsi bir deneyim, biricik bir fenomen oluşunu kavramakla ilgilidir. çünkü her deneyim aslında yaşantılanan anın, gerçekle temasımızın, öznel bilincimizin içerisinde bizi yalnız kılar. bundan dolayı kişinin ötekiyle kurduğu yakınlık ne kadar önemli olsa da dünya ile kurduğu doğrudan ilişkinin önüne geçemez, geçmemelidir de. dolayısı ile bağımlı değil ama bağlı olanlar, ötekini yaşamın hoş bir unsuru haline getirip, gerektiğinde bırakmayı da bilirler.

vesselam.

herkes ne kadar özgüvenli, bir ben korkuyorum galiba...
peki soruyorum bu hüzünlü şarkıları kimin için yazıyorlar?

gerçek özgürlüğü keşfedeceksiniz.
yok üzülürmüş yok kirilirmis derdine son
mutluluk dilinizin ucunda 'ben buyum' gidersede kendi bilir kalırsa da.

şahsımdır. doğru ve kaliteli insanlar ile zaten yolun kesişir. çapraz olanları elemekten çekinme. omurgalı olmak bunu gerektirir.

kimseye güvenmeyen insan problemidir. ben gibi. korkmayızdır çünkü çoğu arkadaşlık sahtedir, arkadaşlarımız vardır ama yalnız ağlarızdır, telefonu elimize alırız uzgunuzdür ama kimseyi aramaya elimiz gitmezdir. insanlar bizi çoktan kaybetmiştir.

isteyen gidebilir. kimse kendimize rağmen vazgeçilmez değildir. herkesin yeri dolar sadece biraz zaman alır.